ಕನಸೂರು Blog

ರವಿ!! ರೂಪಿ!! ಮತ್ತು ನಾನು(ಚೇತನ್) ಚಳಿಗಾಲದ ಮಲೆನಾಡಿನ ಹಲ ತುಣುಕುಗಳ ಆಸ್ವಾದನೆಗೆಂದು ಹೊರಟವರು. ಮೂರು ದಿನಗಳ ಟ್ರಿಪ್ಪು. ಮಿಜಾಲ್ಟಿಗೆ ಬಂದಿರೋ ಗಂಡು ಮಕ್ಳದೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಸಮ ಮದ್ವೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ಟೆಂಪೋ ಟ್ರಾವೆಲ್ಸ್ ನಂಥ ಗಾಡಿಗಳಲ್ಲಿ ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ನಮ್ಮ ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪು, ವ್ಯಾಗನಾರ್ ಗೂ ಸಾಕೆನಿಸುತ್ತಲಿದೆ.

ಪ್ರವಾಸದ ಸ್ಟಾರ್ಟಿಂಗ್ ಪಾಯಿಂಟ್ ಹೊನ್ನವಿಲೆ. ಅಂದರೆ ನನ್ನೂರು.

ಬಂದಿದ್ದ ಗೆಳೆಯರ ಅತಿಥಿ ಸತ್ಕಾರ ಮಾಡಿ, ಬೇಗಬೇಗ ಕಾರು ಹತ್ತಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇತ್ತು.

ಯಾಕಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲರ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕೆಂದು ಹಠ ತೊಟ್ಟಿರುವ ನಾವುಗಳು, ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗಲೂ.. ಮದುವೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಸಕಾರಣಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಿ ಪೋಷಕರ ಬ್ರೇನ್ ವಾಷ್ ಮಾಡುವ ಯಾನೆ ಫಿಟಿಂಗ್ ಇಟ್ಟು ಬರುವ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಸಾಂಘಿಕವಾಗಿ ನಡೆಸುತ್ತಲಿದ್ದೆವು. ಈ ಬಾರಿ ಬಲಿ ಕಾ ಬಕ್ರ ನಾನು.

ಇವರುಗಳು ಫಿಟಿಂಗ್ ಇಡುವಾಗ, ಮನೆಯವರು ಬಿಲ್ಡಪ್ ಕೊಡುವಾಗ ಒಳಗೊಳಗೆ ಖುಸ್ ಖುಷಿ!!

ಸಕ್ರೆಬೈಲು!!

ಪಸ್ಟು ವಿಸಿಟ್ ಕೊಟ್ಟ ಸ್ಥಳ ಸಕ್ರೆಬೈಲು. ಸಕ್ರೆಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಆನೆ ಬಿಡಾರವಿದೆ. ಆನೆ ಸವಾರಿ, ಆನೆ ಸೆಲ್ಫಿ, ಸೊಂಡಿಲು ಆಶೀರ್ವಾದ ಎಲ್ಲವೂ ಇದೆ. ರಜಾ ದಿನವಾದ್ದರಿಂದ ಆನೆಗಳನ್ನ ನೋಡೋದಕ್ಕೆ ತುಂಬಾ ಜನ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಒಂದೊಂದು ಸೊಂಡಿಲ ಆಶಿರ್ವಾದಕ್ಕೂ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ನೋಟು ಸೊಂಡಿಲ ಸಂದಿಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ನೋಡಲು ಮಜವಾಗಿತ್ತು. ನಾವು, ಸೊಂಡಿಲಿನ ಏಟಿಗೂ, ಕೋರೆ ಹಲ್ಲಿನ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕಾಗಿಯೂ ಕಾಯುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದೆವು. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮಾವುತ ಫೇಡ್!! ಫೇಡ್!! ಅಂತ ಆನೆಯ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಬಾರಿಸಿದ. ಅವನು ಯಾತಕ್ಕಾಗಿ ಹೊಡುದ್ನೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸಣಕಲ ನನ್ಮಗ!! ಸೊಂಡಿಲಲ್ಲಿ ಕೆಳಗೆ ಎಳ್ಕೊಂಡು, ಸುಮ್ನೆ ಮುಖದ ಕಾಲಿಟ್ಟರೂ ಅವ್ವಚ್ಚಿ-ಅಪ್ಪಚ್ಚಿ ಆಗೋಗ್ತಾನೆ. ಅಂಥವನ ಬಳಿ ಹೊಡೆತ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಆನೆ ಮೇಲೆ ಕರುಣೆ ಬಂತಾದರೂ..., ಆ ಏಟುಗಳು ನಮಗೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಆಗುವ ನೋವಿನ ತೀವ್ರತೆಗೂ!! ಆನೆಗೂ ತುಂಬಾ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸ್ತು. ಈ ಕರ್ಮವನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಕ್ಕಾಗದೇ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಆನೆಗಳ ಕಡೆಗೆ ನಡೆದೆವು.

ಮರಿ ಆನೆಯೊಂದು ಥೇಟು ಬೆಳದ ಹಂದಿಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ತನ್ನ ಅಮ್ಮನ ಕಾಲಡಿಯಲ್ಲಿ ಸರಾಗವಾಗಿ ಓಡಾಡುತ್ತಲಿತ್ತು. ಮತ್ತೊಂದು ಆನೆಯ ಮರ್ಮಾಂಗವು ಬೃಹದಾಕಾರವಾಗಿ ಹೊರಬಂದು ನೆಲ ಮುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು.ಸೊಂಡಿಲೆತ್ತಿ ಊಳಿಡುವಂತೆ ಆನೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರಚೋಧಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಸದಾ ಸೊಂಡಿಲು ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡು, ನೆಲಕ್ಕೆ ತಾಗದಂತೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಓಡಾಡುವ ಆನೆಗಳನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಪಾಪವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಆನೆ ಕೊರಳಿಗೆ ಒಂದು ಜೋಳಿಗೆ ಸಿಗಿಸಿ ಅದರೊಳಗೆ ಸೊಂಡಿಲು ಇಟ್ಟರೆ ಹೆಂಗೆ ಅಂತ ನನ್ನ ವಿಚಿತ್ರ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಹರಿಯಬಿಟ್ಟಾಗ, ನಮ್ಮ ಗುಂಪಿನ ಮಿಸ್ಟರ್ ಪರ್ಫೆಕ್ಷನಿಸ್ಟ್ .. ರೂಪೇಶ್ .. ಗಂಡು ಆನೆಗಳಿಗೆ ಕೋರೆ ಹಲ್ಲುಗಳಿವೆ. ಸೊಂಡಿಲನ್ನು ಕೋರೆ ಹಲ್ಲಿಗೆ ಹೆಬ್ಬಾವಿನಂತೆ ಸುತ್ತಿಸ್ಕೊಂಡು ಬ್ಯಾಲನ್ಸ್ ಮಾಡುತ್ತವೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದ. ಅಂದರೆ ಆನೆಗಳಿಗೆ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಿಂತ ಜಾಸ್ತಿ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಸೊಂಡಿಲಿದೆ ಅಂತ ಆಯ್ತಲ್ಲವೇ..?. ಇಲ್ಲ!! ಇಲ್ಲ!! ಸೊಂಡಿಲು ಶಾರ್ಟ್ ಇದ್ದರೆ ತಿನ್ನುವಾಗೆಲ್ಲಾ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. adjustable ಲೆಂತ್ ಸೊಂಡಿಲು ಇರಬೇಕಾಗಿತ್ತು.

ಹನ್ನೊಂದು ಘಂಟೆ ಆದಮೇಲೆ ಆನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಾಡಿಗೆ ಓಡಿಸಿಬಿಡುವರು, ಮೇಯೋದಕ್ಕೆ. ಸಕ್ರೆಬಯಲಿಗೂ ಸಣ್ಣ ಇತಿಹಾಸವಿದೆ. ಅಗಾಧವಾದ ಪಶ್ಚಿಮಘಟ್ಟದ ಕಾಡೊಳಗೆ ನಾಟ ಸಾಗಿಸಲು ಮತ್ತು ಜೆ-ಸಿ-ಬಿ ತರಹದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಸಲು ಆನೆ ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಈಗ ಆನೆಗಳಿಗೆ ಫಿಸಿಕಲ್ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲ. ಮದಿಸಿದ ಆನೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಂದು ಪಳಗಿಸುವುದಕ್ಕೂ, ಹಬ್ಬಗಳಲ್ಲಿ ದೇವರ ಅಂಬಾರಿ ಹೊರುವುದಕ್ಕೂ, ಸೊಂಡಿಲೆತ್ತಿ ಘೀಳಿಡುತ್ತಾ ಜನಗಳಿಗೆ ಮನರಂಜನೆ ನೀಡುವುದಕ್ಕೂ ಇಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಲಿವೆ.

ಮುಂದಿನ ಪಯಣ ಮಂಡಗದ್ದೆ ಪಕ್ಷಿಧಾಮ!!

ಮಂಡಗದ್ದೆ ಪಕ್ಷಿಧಾಮ ಅಂತ ಬೋರ್ಡ್ ಇತ್ತು. ಬರ್ಡ್ ವೀವ್ ಪಾಯಿಂಟ್ ಕೂಡ ಇತ್ತು. ಪಕ್ಷಿ ಅಂತನ್ನುವಂತವೇನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ಗಾಜನೂರಲ್ಲಿ ತುಂಗ ಅಣೆಕಟ್ಟಿನ ಎತ್ತರ ಜಾಸ್ತಿ ಮಾಡಿರುವುದರಿಂದ ಮಂಡಗದ್ದೆಯ ಬಹುಭಾಗ ಮುಳುಗಡೆಯಾಗಿದೆ. ಹಕ್ಕಿಗಳೆಲ್ಲಿ ಬರಬೇಕು..? ವೀವ್ ಪಾಯಿಂಟ್ ಹತ್ತಿ ನಿಂತಾಗ, ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಮನೆಯವನೊಬ್ಬ ಬಂದೂಕಿನ ನಳಿಕೆಯಿಂದ ರಬ್ಬರ್ ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿ ಕೋತಿಗಳನ್ನು ಓಡಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಕೋತಿಗಳಾದರೋ ತೆಂಗಿನ ಮರ ಹತ್ತಿ ಬಿಂದಾಸ್ ಎಳನೀರು ಕುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದವು.

ಮುಂದಿನ ನಮ್ಮ ಪಯಣ!! ತೀರ್ಥಳ್ಳಿ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಕವಲೆದುರ್ಗ ಕೋಟೆ. ತೀರ್ಥಳ್ಳಿ!! ಈ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ನೋಡಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಕೊನೆಯ ಪಟ್ಟಣ. ಮುಂದೆ, ಘಟ್ಟ ಇಳಿಯುವವರೆಗೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂಥ ನಗರವಿರಲಿ!! ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಅಡ್ರೆಸ್ಸು ಕೇಳೋದಕ್ಕೆ ಮನುಷ್ರು ಸಿಗೋದು ವಿರಳ. ಅಲ್ಲೇ ಗೇರೇಜ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಕಾರಿನ ಚಕ್ರಗಳ ಗಾಳಿ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದೆವು. ನೆನಪಿರಲಿ!! ಕಾರು ಬಿಡುತ್ತಿರುವವನು ನಾನು. ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಈ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಲಾಂಗ್ ಡ್ರೈವ್ ಹೊರಟಿದ್ದು. ಪ್ರತಿ ಸಾರಿ, ಮುಂದಿನ ಸೀಟಿಗೆ ಜಿದ್ದು ಮಾಡಿ, ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಬೇರೆಯವರು ಕುಳಿತರೆ ಅಂಥವರನ್ನು ಹೆರಾಸ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ರವಿ!! ಈ ಬಾರಿ ಮಾತ್ರ ಹಿಂದಿನ ಸೀಟಿಗೆ ಪಿಕ್ಸ್ ಆದಂತಿದ್ದ. ನನ್ನ ಚಾಲನಾ ಕೌಶಲ್ಯದ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ನಂಬಿಕೆಯಿರದವನು, ತಾನು ಮೂರು ಮೂರು ಲೈಫ್ ಇನ್ಶುರೆನ್ಸ್ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವುದಾಗಿ ಪದೆ ಪದೆ ಕನವರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಏಕಮಾತ್ರ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಆತನ ಉರಿಸುವ ಮಾತುಗಳಿಂದ ನನಗೆ ಡಿಸ್ಕೌಂಟ್ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು.

ಕವಲೆದುರ್ಗ ಊರಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಸೂರ್ಯ ನೆತ್ತಿಗೆ ಏರಿದ್ದ. ಮೊಟಾರು ರಸ್ತೆ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ಗದ್ದೆ ಏರಿಗಳ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಮತ್ತು ಎರಡು ಕಿಲೋಮೀಟರಷ್ಟು ಕಾಡೊಳಗೆ ನಡೆದರೆ ಮೂರು ಸುತ್ತಿನ ಕವಲೆದುರ್ಗದ ಕೋಟೆ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಮೇಲೇರಿದಂತೆಲ್ಲಾ ತಣ್ಣಗೆ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ನೆತ್ತಿ ಸುಡುವಷ್ಟು ಬಿಸಿಲಿದ್ದರೂ, ಬೆವರಿದ್ದಾಗಲಿ, ದಣಿವಾಗಲಿ ಆಗಲಿಲ್ಲ.

ಈ ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದನೆ ಶತಮಾನದಲ್ಲೂ, ಬಹುದೂರದವರೆಗೂ ಇಲ್ಲಿ ಊರುಗಳು ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಉರೊಳಗೂ .. ಮನೆಮನೆಗಳು ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತಿ ಇಳಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುವಷ್ಟು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿಯು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿಯೂ ಇವೆ. ಪಾಪುಲೇಷನ್ ಡೆನ್ಸಿಟಿ ಅನ್ನೋದು ತುಂಬಾನೆ ಕಮ್ಮಿ. ಇಂಥಾದ್ರಲ್ಲಿ ಮುನ್ನೂರು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಈ ಅಭೇದ್ಯ ಕಾಡೊಳಗೆ ಇಂಥಾದ್ದೊಂದು ಕೋಟೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಆಳುತ್ತಿದ್ದವರ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ನೀರು ತುಂಬಿದ್ದ ಕೊಳ!! ದೇವರಿದ್ದ ದೇವಸ್ಥಾನ!! ಒಣಗಿದ ಪಾಚಿ ಲೇಪಿಸಿದ್ದ ಕೋಟೆಯ ಗೋಡೆಗಳೂ ಮತ್ತು ಕಾಂಪೌಂಡುಗಳು ಅನಾವರಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋದವು. ಕೋಟೆಯ ಮೂರು ಸುತ್ತು ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ಅರಮನೆಯೊಂದು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅರಮನೆ ಅಂದರೆ, ಛಾವಣಿ ಮಾಯ ಆಗಿರುವ, ಕಲ್ಲುಕಂಬದ ಪಿಲ್ಲರುಗಳೆಲ್ಲವೂ ನೆಲಕ್ಕುರುಳಿರುವ, ಬಿದ್ದಿರುವ ಮತ್ತು ಬೀಳುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಗೋಡೆಗಳಿರುವ ಒಂದು ಮನೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅರಸ ಬಾಳಿದ್ದರಿಂದ ಆತನ ಮನೆಯನ್ನು ಅರಮನೆ ಎಂಬುದಾಗಿ ಸಂಭೋದಿಸಬಹುದೇ ಹೊರತು, ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಯ ಅರಮನೆಯನ್ನೂ ಇದನ್ನೂ ಹೋಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ರಾಣಿಯ ಅಂತಃಪುರ!! ಸ್ನಾನಗೃಹ!! ಮುಂತಾದ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ತಲೆ ಹೊಕ್ಕು.. ಅವುಗಳು ಇದ್ದಿದ್ದ ಭಾಗಶಃ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಹೆಣಗಾಡಿದೆವು. ಒಂದಷ್ಟು ಮೈ ಉಜ್ಜಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನೂ ಗುರುತಿಸಿದೆವು ಅನ್ನಿ!!

ಎರಡು ಕಡೆ ಉರಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಐದು ಕಡೆ ಬೆಂಕಿ ಬರುವ ಒಲೆಯೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ಆಕರ್ಷಣೆಯಂತೆ ಬಿಂಬಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಇನ್ನೂ ಮೇಲಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟದ ಬೆಟ್ಟ-ಕಾಡುಗಳು, ಸನ್ ಸೆಟ್ಟು, ಹಿನ್ನೀರು ಮುಂತಾದವೆಲ್ಲ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದರು. ನಮಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಕುತೂಹಲವಾಗಲೀ!! ಶಕ್ತಿಯಾಗಲೀ ಇರಲಿಲ್ಲ. ತಣ್ಣಗೆ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕೋಟೆಯ ಗೋಡೆಯೊಂದನ್ನು ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತೆವು. ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಸುಮಾರಾಗಿ ಕಾಡೆಲ್ಲಾ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

ಕವಲೆದುರ್ಗದಿಂದ ನಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣ ಕುಂದಾದ್ರಿಯ ಕಡೆಗಿತ್ತು. ಹೊತ್ತು ಇಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಮನೆಗಳೇ ಅಪರೂಪವಾಗಿರುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಟೆಲುಗಳೂ ದುರ್ಲಭ. ಹೇಗೋ.. 'ಕೈಮಾರ' ಎಂಬ ಊರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವಾಗ ಕೈಮಾರದ ಸರ್ಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಹೋಟೆಲುಗಳು ಕಾಣಿಸಿದವು. ಒಂದು ಮೀನು ಊಟದ ಹೋಟೆಲು. ಇನ್ನೊಂದು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಹೋಟೆಲು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ವೆಜ್ ಇರಲಿ!! ಅಂತ ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಹೋಟೆಲೊಳಗೆ ಹೋದರೆ, ಅವರು ಇರೋದಕ್ಕಿಂತ ಇಲ್ಲದಿರುವುದನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಒತ್ತು ಕೊಟ್ಟು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಗೆ ಸರ್ವ್ ಮಾಡೋ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ್ದು ನೋಡಿ, ನಾವೇ ಹೊರ ಬಂದೆವು. ಸರಿ!! ಅಂತ ಮೀನು ಊಟಕ್ಕೆ ಹೋದೆವು. ಊಟ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ. ನಮ್ಮ ಪಯಣದುದ್ದಕ್ಕೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಒಳ್ಳೆಯ ಊಟ ಅಂತ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ತೀರ್ಥಳ್ಳಿ ಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ಉಳಿದಂತೆ ಹಸಿವು ತೀರಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಂತ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದೆವು.

ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಕುಂದಾದ್ರಿ ಬೆಟ್ಟದ ಬುಡಕ್ಕೆ ಬಂದೆವು. ಈ ಮೊದಲು ಮೇಲಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ರಸ್ತೆ ಇರಲಿಲ್ಲವಂತೆ. ಕಾಡಿನೊಳಗೆ ಟ್ರೆಕ್ಕಿಂಗ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ ಕುಂದಾದ್ರಿ ಬೆಟ್ಟವನ್ನು ಹತ್ತುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ. ಆದರೆ ಈಗ ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ರಸ್ತೆ ಎಂಬುದು ಒಂದು ಇದೆ. ನುಣುಪಾದ ರಸ್ತೆಯಾದರೂ.. ರಸ್ತೆಯೇ ನೆಟ್ಟಗೆ ನಿಂತು ಬೆಟ್ಟ ನೋಡುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭಾಸವಾಗತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೋಂದು ಸ್ಟೀಪ್ ಹೈಟು!! ಏರ್ಪಿನ್ ಕರ್ವ್ ಅನ್ನೋದಕ್ಕಿಂತ ಸಣ್ಣ ಕರುಳಂತೆ ಸಂಕೀರ್ಣವಾಗಿ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದ ರಸ್ತೆ.

ಮೂರು!! ಮತ್ತು ಎರಡನೆಯ ಗೇರಿನಲ್ಲಿ ಗಾಡಿ ಅಮ್ಮೋ!! ಎಂದು ಅಳುತ್ತಾ ಹತ್ತುತ್ತಿತ್ತು. ಸರಿ!! ಇನ್ನೇನು ಮೊದಲನೆಯದಕ್ಕೆ ಎಳೆಯೋಣ ಎಂದು ಕ್ಲಚ್ ಒತ್ತಿದೆ, ಆ ಜರ್ಕಿಗೆ ಗಾಡಿ!! ವಾಪಾಸು ಇಳಿಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಎಷ್ಟೇ ಆಕ್ಸಿಲರೇಟರ್ ಕೊಟ್ಟರೂ!! ಕಾರಿನ ಗಾಲೆ ತನ್ನ ಕಕ್ಷೆಯಲ್ಲೇ ಸುತ್ತುತ್ತಿದೆಯೇ ಹೊರತು ನೆಲ ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಮುನ್ನುಗ್ಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನನ್ನ ಕಾರು, ಅಸಹಾಯಕನಾಗಿ ನಿಂತದ್ದನ್ನು ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿ ನೋಡಿದ್ದು. ತೊಡೆಗಳು ನಡುಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದವು. ಬ್ರೇಕ್ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ರೂಪಿಗೆ ಕಾರು ಕೊಟ್ಟು ಬಿಡುವ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದೆ. ಆದರೆ!! ರೂಪಿ ಮಾತ್ರ 'ಏನ್ ಮಹಾ ಅಪ್ಪು ಇದು!! ಓಡುಸ್ತಿಯಾ.. ಓಡ್ಸೋ ಲೇ!! ' ಅನ್ನುತ್ತಾ ಧೈರ್ಯ ಕೊಟ್ಟ. ಹಿಂದೆ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಕಾರನ್ನು, ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಳಗಿಸಿ!! ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಮಾಡಿ ಮೊದಲ ಗೇರಿನಲ್ಲಿಯೇ ಬರ್ರ್ ಬರ್ರೋ ಅನಿಸುತ್ತಾ ಹೋದೆ.. ಟಯರು ಸುಡುತ್ತಿದ್ದ ವಾಸನೆ!! ಇಂಜಿನಿನ ಆರ್ತನಾದ!! ಕಾರೊಳಗೆ ಪಿನ್ ಡ್ರಾಪ್ ಸೈಲೆನ್ಸ್!! ಎದುರು ಬರುತ್ತಿರುವ ಗಾಡಿಗಳು!! ಹಿಂದೆ ಒಬ್ಬ ಕಾರಿನವನು!! ಲೊಳ್ಗ-ಬಳ್ಗ ರೋಡು!!

ಕುಂದಾದ್ರಿಯ ತುದಿ ತಲುಪಿದಾಗ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಿಂದ ಬಿಸಿಗಾಳಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ರವಿ ಉಳಿದ ಜೀವ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಮಾತು ಮರೆತಿದ್ದ. ರೂಪಿ ಮಾತ್ರ ಏನೂ ಆಗಿಯೇ ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ, ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾ ಹೋದ. ಬಹುಷಃ ರೂಪಿಗೆ ಕಾರು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಿದ್ದೇ ಆದಲ್ಲಿ, ಮತ್ತೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ದುಸ್ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಕಾಡು!! ಬೆಟ್ಟಗಳು!! ಸೂರ್ಯಾಸ್ತ!! ಮಂಜು!! ನಿಶ್ಯಬ್ಧ!! ಇಂಥವೆಲ್ಲಾ ಯಾವತ್ತೂ ನಮಗೆ ಬೋರ್ ಅನಿಸಿಲ್ಲ. ನೋಡಿ ನೋಡಿ!! ಕಣ್ಣು ದಣಿಯಬೇಕಷ್ಟೆ ಹೊರತು ಪುನಃ ಪುನಃ ಹೋಗಬೇಕೆನಿಸುವ ಚೈತನ್ಯ ಮಾತ್ರ ಎಂದಿಗೂ ಕುಗ್ಗುವುದಿಲ್ಲ.

ಕುಂದಾದ್ರಿಯಿಂದ ಸುತ್ತಣ ಪಶ್ಚಿಮಘಟ್ಟದ ನೋಟ ಮನೋಹರವಾಗಿತ್ತು. ಮುಖದ ಮೇಲೆ ರಾಚುತ್ತಿದ್ದ ಸೂರ್ಯನ ಹೊಂಬಣ್ಣದ ಕಿರಣಗಳು ತಣ್ಣಗಾಗಲು ಇನ್ನೂ ಸಮಯವಿತ್ತು. ಕಪಲ್ ಗಳ ಸೆಲ್ಫಿಗಳು!! ಒಂಟಿ ಹುಡುಗರ ಗುರಾಯಿಸುವಿಕೆಗಳು!! ನಡೆದೇ ಇತ್ತು. ರೂಪಿ, ಕಲ್ಲು ಹಾಸಿನ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದವನು ನಿದಿರೆಗೆ ಜಾರಿದ. ದೂರದವರೆಗೂ ಸುತ್ತಾಡಿ ಬರಲು ಹೋಗಿದ್ದ ರವಿ ಮಾತ್ರ, ಅಲ್ಲೊಂದು ಗುಹೆಯಲ್ಲಿ ಜೈನ ಮುನಿಗಳು ದಿಗಂಬರರಾಗಿ ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಕೂತಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಬೋಳು ಕಥೆ ಹೊಡೆದು, ನನ್ನನ್ನೂ ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಬರುವಂತೆ ಪುಸಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇವನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಸಲೀಸಾಗಿ ನಂಬಿ ಮೋಸ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವನು ನಾನಾದ್ದರಿಂದ, ಈ ಬಾರಿ!! ' ಇಲ್ಲ!! ಅಲ್ಲಿ ಗುಹೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಮುನಿಗಳೂ ಇಲ್ಲ.' ಅಂತ ನಿಷ್ಟುರವಾಗಿ ಹೇಳಿ ಕುಳಿತೆ. ಆದರೂ ಅಲ್ಲಿ ಗುಹೆ ಇದ್ದು!! ಮುನಿಗಳು ಇದ್ದು!! ನಾನು ನೋಡದೆ ಇರೋ ಅಂಥದ್ದನ್ನು ಈ ಬಡ್ಡಿಮಗ ನೋಡಿದ್ದಿದ್ರೆ, ಅನ್ನೋ ಆಲೋಚನೆಯೊಂದು ಪದೆಪದೆ ಬಂದು ಡಿಸ್ಟ್ರಾಕ್ಟ್ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಹತ್ತು ನಿಮಿಷದ ಬೆಕ್ಕಿನ ನಿದಿರೆ ಇಂದ ಎದ್ದ ರೂಪಿಯನ್ನು, ಒಂದು ತಾಸಿಗೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದಾಗಿ ರೇಗಿಸಿ!! ಅವನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಗೊಂದಲಗೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ನಾವು ಯಶಸ್ವಿಯಾದೆವು. ಅವನಂತು!! ಕೊನೆವರೆಗೂ 'ಇಲ್ವೋಲಾ ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷ ಮಲಗದಂಗೆ ಆಗಿದ್ದು. ಒಂದು ಘಂಟೆ ಮಲಗಿದ್ದೆನಾ' ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ.

ಈ ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಜೈನ ಮಂದಿರವಿದೆ. ಜೈನರು ಎಷ್ಟು ಏಕಾಂತ ಪ್ರಿಯರು!! ಎಂಬುದು ಈ ಮಂದಿರ ನೋಡಿದರೆ ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ತನ್ನ ಬಾಹುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಳ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡು ಕೆಂಬಣ್ಣದ ಉಂಡೆಯಾದ. ಕ್ರಿಸ್ಟಲ್ ಕ್ಲೀಯರ್ ರೆಡ್ ರೌಂಡು. ಕೆಳಗೆ ಬರುಬರುತ್ತಾ ಕೆಂಪು ಕಪ್ಪಾಗುತ್ತಾ ... ನೆಲವಿನ್ನೂ ದೂರವಿದ್ದಂತೆಯೇ ಕರಗಿ ಹೋದ. ಬೆಳಕು ಕಡಿಮೆಯಾಯ್ತು. ಮನುಷ್ಯ ಸಂಚಾರವೂ ಖತಮ್ ಆಯ್ತು. ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲೋ ಇಲ್ಲೋ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಲೈಟು ಹೊತ್ತಿರುವುದು ಮಾತ್ರ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಮಂಜು ಮೈ ಉಜ್ಜಿಕೊಂಡು ಮೋಡಗಳಂತಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯ್ತು. ಗಾಳಿಯೂ ತನ್ನ ಇರುವಿಕೆಯ ಸದ್ದು ಶುರುಮಾಡಿತು. ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ಪೂರ್ಣ ಚಂದಿರನ ಸಾಥ್ ಬೇರೆ. ಎದ್ದು ಹೋಗಲು ಮನಸ್ಸಾಗದೇ ಅಲ್ಲೇ ಕುಳಿತೆವು.

ಸಂಪೂರ್ಣ ಕತ್ತಲಾದ ಬಳಿಕ!! ಕಾರಿನ ಕಡೆಗೆ ಟಾರ್ಚ್ ಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಡೆದೆವು. ಭೂತದ ಸಿನಿಮಾ ತೆಗೆಯಲು ಬೇಕಾಗಿರುವಷ್ಟು ಲೊಕೇಷನ್ ಮತ್ತು ಅಂಥಹ ಕಥೆಗೆ ಸ್ಪೂರ್ಥಿಗಳು ಈ ಅಂಧಕಾರದಲ್ಲಿ ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದವು. ಬೆಟ್ಟದಿಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಇಳಿದು!! ಊಟೋಪಾಚಾರಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಹತ್ತಿರ ಇರುವ ನಗರವನ್ನು ಅರಸುತ್ತಾ ನಡೆದೆವು. ಮೂರು ದಿನಗಳ ನಮ್ಮ ಮಲೆನಾಡಿನ ಹುಡುಕಾಟದಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ದಿನವು ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಉಳಿದೆರಡು ದಿನಗಳಿಗೆ ಅಂಥಾ ಪ್ಲಾನುಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ಥಳೀಯ ಜನರ ರೆಕೆಮಂಡೇಷನ್ ಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆವು.