ನೆನಪುಗಳು ಹಳೆಯದಾದಷ್ಟು (ಸಾರಿ ಎಳೆಯದಾದಷ್ಟು) ಅದರ ಮೌಲ್ಯ ಹೆಚ್ಚು. ಅದೆಷ್ಟು ಜನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗಕ್ಕೆ, ನೆನಪಿನ ಸ್ಥಾನ ಕೊಟ್ಟು, ಅದನ್ನ ಮೆಲಕು ಹಾಕಿ, ಕಣ್ಣು ಒದ್ದೆ ಮಾಡ್ಕೊತಾರೋ..?
" ಸರ್ಕಲ್ ಗಣೇಶನ್ನ ಅಡಕೆ ಆಳಿ ಮೇಲಿಟ್ಟು ಊರು ತುಂಬ ಎಳೆದಾಡಿ ಚಿಕ್ಕೆರೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಸಿದ್ದು, ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ ನಾಯಿಗೊಂದು ಮನೆ ಕಟ್ಟಿ ಅದರ ಗೃಹ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದ್ದು, ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ಡಬ್ಬಿಯನ್ನ ಬಾಲ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಿದ್ದು, ಅಮ್ಮ ದೆವ್ವ ಅಂತ ಹೆದರಿಸಿದರು, ಅದೇ ಹುಣಸೆ ಮರದ ಮೇಲೆ ಮರಕೋತಿ ಆಡಿದ್ದು, ಚಾನಲ್ ನಲ್ಲಿ ಈಜದೊಕೊಗಿ ಅಪ್ಪನ ಹತ್ರ ಏಟು ತಿಂದಿದ್ದು,"
ಹೀಗೆ.. ನೆನಪಾಗೋಕೆ ಯೋಗ್ಯ ಅಲ್ದೆ ಇರೋದೆಲ್ಲ ನೆನಪುಗಳಾಗಿ ಕಾಡುತ್ವೆ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬರೆಯುವಾ..? ಈಗೊಂದು ಸಣ್ಣ ಕಥೆ.
ತರಿಕೆರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ 'ಗೌತಮ್ ಕಾನ್ವೆಂಟ್' ನನ್ನ ಸ್ಕೂಲಿನ ಆದಿ ಅನುಭವ. ಎರಡನೇ ಕ್ಲಾಸ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ ಅದು ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಯ್ತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ನಾವುಗಳೆಲ್ಲಾ... ಹೋಲ್-ಸೇಲ್ ಆಗಿ ವಡ್ಡರಹಟ್ಟಿಯ ಗಾಳಿಹಳ್ಳಿ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಗೆ ಸೆರಿದೆವು.
ನಾವುಗಳು ಅಂದರೆ 'ನಾನು, ಸೀನ(ಅತ್ಯಂತ ಆತ್ಮೀಯನಾದವನು), ಪ್ರಸಾದ್, ವೆಂಕಿ, ಶಿವು, ಅಥಿಕುರ್'. ನಮ್ಮದು ಪುಟ್ಟ ಗ್ಯಾಂಗು.
ಬಡ್ಡಿಮಕ್ಕಳು "ಇಡ್ಲಿ ವಡಾ ಸಾಂಬಾರ್. ಪುತ್ತು. " ಅಂಥ ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಪ್ರಸಾದ್ ತನ್ನ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಸ್ಯಾಲರಿ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಪ್ಯಾಕ್ ಗಟ್ಟಲೆ ಚಾಕಲೇಟು ತರಿಸಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಅದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅವನ ಹಾಲು ಹಲ್ಲುಗಳೆಲ್ಲಾ ಆ ಜಮಾನದಲ್ಲೇ ಉಳಿತು ಹೋಗಿದ್ದುವು.
ಯೋಗಾಸನದ ಖಯಾಲಿ ಶುರುವಚ್ಚಿಕೊಂಡು... ಎಲ್ಲರೂ ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆ ಜಾಗಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಎಲಿಪ್ಯಾಡ್ ವರೆಗೂ ಹೋಗಿ ಯೋಗಾಸನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ದೆವ್ವಗಳಿವೆಯೆಂದು ಹೇಳಿ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಮಲಗಿ, ಟೈಮ್ ಪಾಸು ಮಾಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದುದು ಉಂಟು.
ಎಳೆದರೆ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಶೂ-ಲೇಸ್ ಕಟ್ಟುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಗೆಳೆಯ ಪ್ರಸಾದ.
ಮಾವಿನತೋಪಿನಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಸ್ ಕಂಪನಿ ಯವರು ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟಾಗ. ,ಆನೆ, ಹುಲಿ, ಸಿಂಹ ಎಲ್ಲಾ ಇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ತೋಪಿಗೆ ಕದ್ದು ನುಗ್ಗಿದ್ದುಂಟು.
ಕಲಾವತಿ ಮೇಡಂ ಆಯತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿದ್ದನಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕಾಗಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಸೇರಿ ಉತ್ಖನನ ಮಾಡಿದರು.
ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸ್ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಊರು ಹೊನ್ನವಿಲೆ (ಶಿವಮೊಗ್ಗದಿಂದ ೧೦ ಕಿಮಿ ದೂರ) ಸೇರಿದೆ.
ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೊಂದು ದಿಕ್ಕಿನ ಪಾಲಾದರು.
ಸೀನ ಹೊನ್ನಾಳಿ ಮಠ ಸೇರಿಕೊಂಡ ಸುದ್ದಿ ಬಂತು. ಅಥಿಕುರ್ ಸ್ಕೂಲು ಬಿಟ್ಟು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕೋಳಿ ಅಂಗಡಿ ಸೇರಿದ(ಅವರಮ್ಮ ಅಥಿಕುರ್-ಅಥಿಕುರ್ ಎಂದು ಕೂಗಿದರೆ, ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೋಳಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಕುಕ್ ಕುಕ್ಕ್ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದವಂತೆ).
ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರಪ್ಪಂಗೆ ಟ್ರಾನ್ಸ್ಫರ್ ಆಯಿತಂತ ಬೆಂಗಳೂರು ಸೇರಿದ. ವೆಂಕಿ ಒಬ್ಬನೇ ವಡ್ಡರಹಟ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದದ್ದು.
ಅಲ್ಲಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚ, ಹೊಸ ಗೆಳೆಯರು, ಹೊಸ ಹೊಸ ಅನುಭವಗಳು.
ಇವೆಲ್ಲಾ ಆಗಿ ಎಂಟು-ಹತ್ತು ವರುಷಗಳೇ ಕಳೆದಿವೆ. ಕೋಳಿ ತರೋದಕ್ಕೆ, ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಥಿಕುರ್ ಸಿಗ್ತಾನೆ. ವೆಂಕಿ, ನನಗೆ ಹತ್ತಿರದ ನೆಂಟನೂ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ, ನಮ್ಮ ಗೆಳೆತನ ಹಾಗೆಯೇ ಇದೆ.
ಸೀನ ಎಲ್ಲಿದಾನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಬಹಳ ಕಾಡ್ತಾನೆ ಬಡ್ಡಿಮಗ. ಶಿವುನ ನಾನೆ ಕಾನ್ಷಿಯಸ್ ಆಗಿ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.ಇವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾದ್!! ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಸ್ಪೆಷಲ್..
ಸೆಕೆಂಡ್ ಪಿಯುಸಿ ಮುಗೀತು. ಸ್ಟಡಿ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ಮಾಡಿಸಬೇಕಂತ ಹಳೇ ಸ್ಕೂಲುಗಳನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋದೆ.
ನನಗೆ ನನ್ನ ಸ್ಕೂಲು ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದರ ಹೆಡ್ ಮೇಡಂ ಸುಲೋಚನ ಟಿಚರ್ ಸಿಕ್ಕರು.
ನಾನು ಗುರುತಿಸಿದೆ, ಅವರೂ ಕೂಡ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ. (ನನ್ನ ತಲೆಯ ಮುಂದೆ ಇದ್ದ ಸುಳಿಯು, ಅವರಿಗೆ ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್ ಟಾಪಿಕ್ ಆಗಿತ್ತು. ತಲೆ ಬಾಚುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ಚಕ್ರಾಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದ ಮುಂದಿನ ಸುಳಿ, ಅತಿ ಕೆಟ್ಟ ಆಕರ್ಷಣೆಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು ). ಅಶ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ನೆನಪನ್ನು ಕೇಳಿ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಯ್ತು.
' ಪ್ರಸಾದ್ ಎನ್ನುವ ಹುಡುಗನನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದಾಗಿಯೂ, ಈಗ ಹೋದರೆ ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವನು ಸಿಕ್ಕುವುದಾಗಿಯೂ' ಸುಲೋಚನ ಮೇಡಂ ಹೇಳಿದರು.
ಅಷ್ಟು ಕೇಳಿ, ಬಹಳ ಖುಷಿಯಾಯ್ತು.
ಅವನ ಮನೆ ಇದ್ದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಮಾಮನ ಅಟ್ಲಾಸ್ ಸೈಕಲ್ ಹತ್ತಿ ಹೊರಟೆ. ಚೈನಿನ ಕರಕರ ಸದ್ದಿನ ಜೊತೆಗೆ, ಗಾಲಿ ಸುತ್ತಿದಂತೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಿನ ಹಕ್ಕಿ ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಹಾರ ತೊಡಗಿತು. ಮನಸ್ಸಿಗೆ 'ಹಾಯ್' ಎನಿಸಿತು.
ನಾವು ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಸಂಧಿಸಿದಾಗ ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಇರಬಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಿ ಪುಳಕಗೊಂಡೆ. ' ಶೂ.. ' ಗೆ ಲೇಸ್ ಕಟ್ಟುವುದನ್ನು, ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಗೆಳೆಯ. ಕಲ್ಪನೆಯ ನೂರೆಂಟು ಟ್ರೇಲರ್ ಗಳು ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು.
ಅವರ ಮನೆ ಮುಂದೆ ಸೈಕಲ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ, ಅವೇ ಆ ಎರಡು ತೆಂಗಿನ ಮರಗಳು.
"ಹಸಿ ಗರಿಗಳು ಪವರ್ ಲೈನ್ ಗೆ ತಾಗಿ ಕರೆಂಟ್ ಹೊಡೀತದೆಂದು" ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ಇನ್ನೋಸೆಂಟ್ ಸದ್ದು, ಹಾಗೆಯೇ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಈಗವು ಪವರ್ ಲೈನ್ ದಾಟಿ ಬಹಳ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದವು. ಆ ತೆಂಗಿನ ಗರಿಗಳು ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ, ತಾವುಗಳೂ ದೊಡ್ದವರಾಗಿದ್ದೇವೆಂದು ಬೀಗಿದಂತಾಯ್ತು.
ನಾನು ಗೇಟ್ ತೆಗೆದು ಒಳಗೆ ಹೋದಾಗ ಆ ತೆಂಗಿನ ಮರಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸುವುದಕ್ಕೆಂದು, ಮರ ಕಡಿಯುವವರು ಸಿದ್ಧತೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರಸಾದ್ ನ ಅಣ್ಣ ಮನೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಎಂತದನ್ನೋ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ತಿಳಿದುಬಂದ ಸುದ್ದಿಯೆಂದರೆ, ಈ ಊರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ತಮ್ಮ ಮನೆ, ಇತ್ಯಾದಿ ಆಸ್ತಿ-ಪಾಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿ, ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಆಗುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ, ಪ್ರಸಾದು ತನ್ನ ಅಣ್ಣನೊಂದಿಗೆ ತರಿಕೆರೆಗೆ ಬಂದದ್ದು.
ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ " ಪ್ರಸಾದ್ ಇದ್ದಾನ " ಎಂದು.
ನಾನಷ್ಟು ಕೇಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವನೇ ಹೊರಗೆ ಬಂದ.
ಪ್ರಸಾದ್!! ಹ್ಹಾ , ಗುಂಡು ಗುಂಡಾಗಿದ್ದ ಪ್ರಸಾದನನ್ನು ಮೊದಲು ಗುರುತಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾಯಿತು.
ಆದರೆ ಅಸಾದ್ಯ ಎನ್ನುವ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೆಷ್ಟೋ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ವಾರಸುದಾರನಾಗಿದ್ದ.
ನಾನು ಮೊದಲು ಬಹುವಚನದಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಕೂಡ.
ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ.
ನನ್ನ ಗುರುತುಗಳನ್ನ ಹೇಳಿದೆ, ಹಳೆಯ ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳನ್ನ ಉದಾಹರಿಸಿದೆ...
ಊ. ಹುಂ ನೆನಪಾಗುವ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.
ನಾನು ಯಾರೆಂದು ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅವನ ನೆನಪಿನ ಬುತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಈ 'ಪುತ್ತು' ನದು ಒಂದು ತುತ್ತೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಸ್ಮೃತಿ ಪಟಲದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಯಾವುದೇ ಇಮೇಜ್ ಮೂಡಲಿಲ್ಲ.
(ಈಗ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಖತ್ ಶೇಪ್ ಔಟ್ ಆಗಿತ್ತು ನನಗೆ ಅನ್ಸತ್ತೆ, ಆದರೆ ಆವೊತ್ತಿಗೆ, ಅದು ಅತ್ಯಂತ ದುಃಖದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿತ್ತು.)
ಬೇಜಾರಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದೆ.
ನಾನು ಸೈಕಲ್ ಓಡಿಸುವುದನ್ನು ಕಲಿತ, ಕಣ್ಣಿನ ಕೆಳಗೆ ಪರ್ಮನೆಂಟ್ ಕಲೆ ನಿಲ್ಲುವಂತೆ ಗಾಯ ಮಾಡಿದ್ದ, ಮಾಮನ ಅಟ್ಲಾಸ್ ಸೈಕಲ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ತೆಗೆದೆ.
ಆದೂ ಕರಕ್ ಅಂತ ಸದ್ದು ಮಾಡಿತು. ಪ್ರಸಾದನ ಮನೆಯ ಎದುರಲ್ಲಿ ಸುನಿತ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು(ಮಸ್ತಾಗಿದ್ದಳು).
ಇವಳೂ ಕೂಡ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿದವಳು. ನನ್ನ ಹ್ಯಾಂಡ್-ರೈಟಿಂಗ್ ಎಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು, ಇವಳ ನೋಟ್-ಬುಕ್ ರೆಫರೆನ್ಸ್ ಆಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು. ನೆನಪಾಗಿ ನಗು ಬಂತು.
ನಮ್ಮತನದ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಚಿತ್ರಣ ಮೂಡುವುದಕ್ಕೂ. ಮುಂಚೆ ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂಬಂದಗಳು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದಂತವು,. ಅವುಗಳನ್ನ ಪೋಷಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಆಸೆ ಅಷ್ಟೇ!!
ಒಂದು ಸಾರಿ ಧೂಳು ಹಿಡಿದು ಸುಕ್ಕಾಗಿರುವ ನೆನಪಿನ ಹಾಳೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಮಡುಗಟ್ಟಿರುವ ಭಾವಗಳನ್ನ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಲೇಬೇಕು. (ಕಾಲ : 2005)
(ಪ್ರಸಾದನನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದು ತೀರಾ ಸಹಜವಾದ ಬಾಲ್ಯದ, ಗೆಳೆತನದ ತುಡಿತ. ಇದಕ್ಕೆ ಅಪಾರವಾದ ಅರ್ಥಗಳೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಅವನು ಗುರುತಿಸದಿದ್ದುದು ಕೂಡ ಅಶ್ಟೇ ಸ್ವಭಾವಿಕವಾದ ಕ್ರಿಯೆ. ಆದರೆ, ಅದನ್ನ ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯೋಗ ತೀರಾ ಎಮೋಷನಲ್ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು.)
" ಸರ್ಕಲ್ ಗಣೇಶನ್ನ ಅಡಕೆ ಆಳಿ ಮೇಲಿಟ್ಟು ಊರು ತುಂಬ ಎಳೆದಾಡಿ ಚಿಕ್ಕೆರೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಸಿದ್ದು, ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ ನಾಯಿಗೊಂದು ಮನೆ ಕಟ್ಟಿ ಅದರ ಗೃಹ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿದ್ದು, ಐಸ್ ಕ್ರೀಮ್ ಡಬ್ಬಿಯನ್ನ ಬಾಲ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಿದ್ದು, ಅಮ್ಮ ದೆವ್ವ ಅಂತ ಹೆದರಿಸಿದರು, ಅದೇ ಹುಣಸೆ ಮರದ ಮೇಲೆ ಮರಕೋತಿ ಆಡಿದ್ದು, ಚಾನಲ್ ನಲ್ಲಿ ಈಜದೊಕೊಗಿ ಅಪ್ಪನ ಹತ್ರ ಏಟು ತಿಂದಿದ್ದು,"
ಹೀಗೆ.. ನೆನಪಾಗೋಕೆ ಯೋಗ್ಯ ಅಲ್ದೆ ಇರೋದೆಲ್ಲ ನೆನಪುಗಳಾಗಿ ಕಾಡುತ್ವೆ. ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬರೆಯುವಾ..? ಈಗೊಂದು ಸಣ್ಣ ಕಥೆ.
ತರಿಕೆರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ 'ಗೌತಮ್ ಕಾನ್ವೆಂಟ್' ನನ್ನ ಸ್ಕೂಲಿನ ಆದಿ ಅನುಭವ. ಎರಡನೇ ಕ್ಲಾಸ್ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ ಅದು ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಯ್ತು. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ನಾವುಗಳೆಲ್ಲಾ... ಹೋಲ್-ಸೇಲ್ ಆಗಿ ವಡ್ಡರಹಟ್ಟಿಯ ಗಾಳಿಹಳ್ಳಿ ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಗೆ ಸೆರಿದೆವು.
ನಾವುಗಳು ಅಂದರೆ 'ನಾನು, ಸೀನ(ಅತ್ಯಂತ ಆತ್ಮೀಯನಾದವನು), ಪ್ರಸಾದ್, ವೆಂಕಿ, ಶಿವು, ಅಥಿಕುರ್'. ನಮ್ಮದು ಪುಟ್ಟ ಗ್ಯಾಂಗು.
ಬಡ್ಡಿಮಕ್ಕಳು "ಇಡ್ಲಿ ವಡಾ ಸಾಂಬಾರ್. ಪುತ್ತು. " ಅಂಥ ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಪ್ರಸಾದ್ ತನ್ನ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಸ್ಯಾಲರಿ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಪ್ಯಾಕ್ ಗಟ್ಟಲೆ ಚಾಕಲೇಟು ತರಿಸಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಅದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಅವನ ಹಾಲು ಹಲ್ಲುಗಳೆಲ್ಲಾ ಆ ಜಮಾನದಲ್ಲೇ ಉಳಿತು ಹೋಗಿದ್ದುವು.
ಯೋಗಾಸನದ ಖಯಾಲಿ ಶುರುವಚ್ಚಿಕೊಂಡು... ಎಲ್ಲರೂ ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆ ಜಾಗಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಎಲಿಪ್ಯಾಡ್ ವರೆಗೂ ಹೋಗಿ ಯೋಗಾಸನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ ಎದ್ದು ಹೋಗಿ ದೆವ್ವಗಳಿವೆಯೆಂದು ಹೇಳಿ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಮಲಗಿ, ಟೈಮ್ ಪಾಸು ಮಾಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದುದು ಉಂಟು.
ಎಳೆದರೆ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಶೂ-ಲೇಸ್ ಕಟ್ಟುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಗೆಳೆಯ ಪ್ರಸಾದ.
ಮಾವಿನತೋಪಿನಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಸ್ ಕಂಪನಿ ಯವರು ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟಾಗ. ,ಆನೆ, ಹುಲಿ, ಸಿಂಹ ಎಲ್ಲಾ ಇವೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ತೋಪಿಗೆ ಕದ್ದು ನುಗ್ಗಿದ್ದುಂಟು.
ಕಲಾವತಿ ಮೇಡಂ ಆಯತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿದ್ದನಮ್ಮ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಭರವಸೆಯ ಬೆಳಕಾಗಿ ಹೊಸದಾಗಿ ಸೇರಿ ಉತ್ಖನನ ಮಾಡಿದರು.
ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸ್ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ನಮ್ಮ ಊರು ಹೊನ್ನವಿಲೆ (ಶಿವಮೊಗ್ಗದಿಂದ ೧೦ ಕಿಮಿ ದೂರ) ಸೇರಿದೆ.
ಅದಾದ ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದೊಂದು ದಿಕ್ಕಿನ ಪಾಲಾದರು.
ಸೀನ ಹೊನ್ನಾಳಿ ಮಠ ಸೇರಿಕೊಂಡ ಸುದ್ದಿ ಬಂತು. ಅಥಿಕುರ್ ಸ್ಕೂಲು ಬಿಟ್ಟು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕೋಳಿ ಅಂಗಡಿ ಸೇರಿದ(ಅವರಮ್ಮ ಅಥಿಕುರ್-ಅಥಿಕುರ್ ಎಂದು ಕೂಗಿದರೆ, ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೋಳಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಕುಕ್ ಕುಕ್ಕ್ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದವಂತೆ).
ಪ್ರಸಾದ್ ಅವರಪ್ಪಂಗೆ ಟ್ರಾನ್ಸ್ಫರ್ ಆಯಿತಂತ ಬೆಂಗಳೂರು ಸೇರಿದ. ವೆಂಕಿ ಒಬ್ಬನೇ ವಡ್ಡರಹಟ್ಟಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದದ್ದು.
ಅಲ್ಲಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚ, ಹೊಸ ಗೆಳೆಯರು, ಹೊಸ ಹೊಸ ಅನುಭವಗಳು.
ಇವೆಲ್ಲಾ ಆಗಿ ಎಂಟು-ಹತ್ತು ವರುಷಗಳೇ ಕಳೆದಿವೆ. ಕೋಳಿ ತರೋದಕ್ಕೆ, ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಥಿಕುರ್ ಸಿಗ್ತಾನೆ. ವೆಂಕಿ, ನನಗೆ ಹತ್ತಿರದ ನೆಂಟನೂ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ, ನಮ್ಮ ಗೆಳೆತನ ಹಾಗೆಯೇ ಇದೆ.
ಸೀನ ಎಲ್ಲಿದಾನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಬಹಳ ಕಾಡ್ತಾನೆ ಬಡ್ಡಿಮಗ. ಶಿವುನ ನಾನೆ ಕಾನ್ಷಿಯಸ್ ಆಗಿ ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.ಇವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಾದ್!! ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಸ್ಪೆಷಲ್..
ಸೆಕೆಂಡ್ ಪಿಯುಸಿ ಮುಗೀತು. ಸ್ಟಡಿ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟ್ ಮಾಡಿಸಬೇಕಂತ ಹಳೇ ಸ್ಕೂಲುಗಳನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋದೆ.
ನನಗೆ ನನ್ನ ಸ್ಕೂಲು ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದರ ಹೆಡ್ ಮೇಡಂ ಸುಲೋಚನ ಟಿಚರ್ ಸಿಕ್ಕರು.
ನಾನು ಗುರುತಿಸಿದೆ, ಅವರೂ ಕೂಡ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ. (ನನ್ನ ತಲೆಯ ಮುಂದೆ ಇದ್ದ ಸುಳಿಯು, ಅವರಿಗೆ ಇಂಟರೆಸ್ಟಿಂಗ್ ಟಾಪಿಕ್ ಆಗಿತ್ತು. ತಲೆ ಬಾಚುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ಚಕ್ರಾಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದ ಮುಂದಿನ ಸುಳಿ, ಅತಿ ಕೆಟ್ಟ ಆಕರ್ಷಣೆಗೆ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು ). ಅಶ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನ ನೆನಪನ್ನು ಕೇಳಿ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಯ್ತು.
' ಪ್ರಸಾದ್ ಎನ್ನುವ ಹುಡುಗನನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದಾಗಿಯೂ, ಈಗ ಹೋದರೆ ತನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವನು ಸಿಕ್ಕುವುದಾಗಿಯೂ' ಸುಲೋಚನ ಮೇಡಂ ಹೇಳಿದರು.
ಅಷ್ಟು ಕೇಳಿ, ಬಹಳ ಖುಷಿಯಾಯ್ತು.
ಅವನ ಮನೆ ಇದ್ದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಮಾಮನ ಅಟ್ಲಾಸ್ ಸೈಕಲ್ ಹತ್ತಿ ಹೊರಟೆ. ಚೈನಿನ ಕರಕರ ಸದ್ದಿನ ಜೊತೆಗೆ, ಗಾಲಿ ಸುತ್ತಿದಂತೆಲ್ಲಾ ನೆನಪಿನ ಹಕ್ಕಿ ರೆಕ್ಕೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಹಾರ ತೊಡಗಿತು. ಮನಸ್ಸಿಗೆ 'ಹಾಯ್' ಎನಿಸಿತು.
ನಾವು ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಸಂಧಿಸಿದಾಗ ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಇರಬಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಿ ಪುಳಕಗೊಂಡೆ. ' ಶೂ.. ' ಗೆ ಲೇಸ್ ಕಟ್ಟುವುದನ್ನು, ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಗೆಳೆಯ. ಕಲ್ಪನೆಯ ನೂರೆಂಟು ಟ್ರೇಲರ್ ಗಳು ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು.
ಅವರ ಮನೆ ಮುಂದೆ ಸೈಕಲ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಾಗ, ಅವೇ ಆ ಎರಡು ತೆಂಗಿನ ಮರಗಳು.
"ಹಸಿ ಗರಿಗಳು ಪವರ್ ಲೈನ್ ಗೆ ತಾಗಿ ಕರೆಂಟ್ ಹೊಡೀತದೆಂದು" ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ಇನ್ನೋಸೆಂಟ್ ಸದ್ದು, ಹಾಗೆಯೇ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಆದರೆ ಈಗವು ಪವರ್ ಲೈನ್ ದಾಟಿ ಬಹಳ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದವು. ಆ ತೆಂಗಿನ ಗರಿಗಳು ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ, ತಾವುಗಳೂ ದೊಡ್ದವರಾಗಿದ್ದೇವೆಂದು ಬೀಗಿದಂತಾಯ್ತು.
ನಾನು ಗೇಟ್ ತೆಗೆದು ಒಳಗೆ ಹೋದಾಗ ಆ ತೆಂಗಿನ ಮರಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸುವುದಕ್ಕೆಂದು, ಮರ ಕಡಿಯುವವರು ಸಿದ್ಧತೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರಸಾದ್ ನ ಅಣ್ಣ ಮನೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಎಂತದನ್ನೋ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ತಿಳಿದುಬಂದ ಸುದ್ದಿಯೆಂದರೆ, ಈ ಊರಿನಲ್ಲಿದ್ದ ತಮ್ಮ ಮನೆ, ಇತ್ಯಾದಿ ಆಸ್ತಿ-ಪಾಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿ, ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಶಿಫ್ಟ್ ಆಗುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ, ಪ್ರಸಾದು ತನ್ನ ಅಣ್ಣನೊಂದಿಗೆ ತರಿಕೆರೆಗೆ ಬಂದದ್ದು.
ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ " ಪ್ರಸಾದ್ ಇದ್ದಾನ " ಎಂದು.
ನಾನಷ್ಟು ಕೇಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವನೇ ಹೊರಗೆ ಬಂದ.
ಪ್ರಸಾದ್!! ಹ್ಹಾ , ಗುಂಡು ಗುಂಡಾಗಿದ್ದ ಪ್ರಸಾದನನ್ನು ಮೊದಲು ಗುರುತಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾಯಿತು.
ಆದರೆ ಅಸಾದ್ಯ ಎನ್ನುವ ಹಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೆಷ್ಟೋ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ವಾರಸುದಾರನಾಗಿದ್ದ.
ನಾನು ಮೊದಲು ಬಹುವಚನದಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಕೂಡ.
ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ.
ನನ್ನ ಗುರುತುಗಳನ್ನ ಹೇಳಿದೆ, ಹಳೆಯ ಕೆಲವು ಘಟನೆಗಳನ್ನ ಉದಾಹರಿಸಿದೆ...
ಊ. ಹುಂ ನೆನಪಾಗುವ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.
ನಾನು ಯಾರೆಂದು ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅವನ ನೆನಪಿನ ಬುತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಈ 'ಪುತ್ತು' ನದು ಒಂದು ತುತ್ತೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಸ್ಮೃತಿ ಪಟಲದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಯಾವುದೇ ಇಮೇಜ್ ಮೂಡಲಿಲ್ಲ.
(ಈಗ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಸಖತ್ ಶೇಪ್ ಔಟ್ ಆಗಿತ್ತು ನನಗೆ ಅನ್ಸತ್ತೆ, ಆದರೆ ಆವೊತ್ತಿಗೆ, ಅದು ಅತ್ಯಂತ ದುಃಖದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿತ್ತು.)
ಬೇಜಾರಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಬಿದ್ದೆ.
ನಾನು ಸೈಕಲ್ ಓಡಿಸುವುದನ್ನು ಕಲಿತ, ಕಣ್ಣಿನ ಕೆಳಗೆ ಪರ್ಮನೆಂಟ್ ಕಲೆ ನಿಲ್ಲುವಂತೆ ಗಾಯ ಮಾಡಿದ್ದ, ಮಾಮನ ಅಟ್ಲಾಸ್ ಸೈಕಲ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ತೆಗೆದೆ.
ಆದೂ ಕರಕ್ ಅಂತ ಸದ್ದು ಮಾಡಿತು. ಪ್ರಸಾದನ ಮನೆಯ ಎದುರಲ್ಲಿ ಸುನಿತ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು(ಮಸ್ತಾಗಿದ್ದಳು).
ಇವಳೂ ಕೂಡ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಓದಿದವಳು. ನನ್ನ ಹ್ಯಾಂಡ್-ರೈಟಿಂಗ್ ಎಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು, ಇವಳ ನೋಟ್-ಬುಕ್ ರೆಫರೆನ್ಸ್ ಆಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು. ನೆನಪಾಗಿ ನಗು ಬಂತು.
ನಮ್ಮತನದ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ಚಿತ್ರಣ ಮೂಡುವುದಕ್ಕೂ. ಮುಂಚೆ ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂಬಂದಗಳು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದಂತವು,. ಅವುಗಳನ್ನ ಪೋಷಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಆಸೆ ಅಷ್ಟೇ!!
ಒಂದು ಸಾರಿ ಧೂಳು ಹಿಡಿದು ಸುಕ್ಕಾಗಿರುವ ನೆನಪಿನ ಹಾಳೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಮಡುಗಟ್ಟಿರುವ ಭಾವಗಳನ್ನ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಲೇಬೇಕು. (ಕಾಲ : 2005)
(ಪ್ರಸಾದನನ್ನ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದು ತೀರಾ ಸಹಜವಾದ ಬಾಲ್ಯದ, ಗೆಳೆತನದ ತುಡಿತ. ಇದಕ್ಕೆ ಅಪಾರವಾದ ಅರ್ಥಗಳೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಅವನು ಗುರುತಿಸದಿದ್ದುದು ಕೂಡ ಅಶ್ಟೇ ಸ್ವಭಾವಿಕವಾದ ಕ್ರಿಯೆ. ಆದರೆ, ಅದನ್ನ ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯೋಗ ತೀರಾ ಎಮೋಷನಲ್ ಅನ್ನಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು.)
