ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ' ಯಾರು ತಿಳಿಯರು ನನ್ನ ಭುಜಬಲದ ಪರಾಕ್ರಮವಾsss'
ಆರ್ಭಟಿಸುತ್ತಾ, ಮುಷ್ಟಿಯನ್ನು ಬಿಗಿಹಿಡಿದು, ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಊದಿಕೊಂಡಿದ್ದ ತೋಳಿನ
ಮಾಂಸಖಂಡಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮ ನಕ್ಕಳು. ಆ ಒಂದು ನಗುವಿನಲ್ಲಿಯೇ
ಹೇಳಬೇಕಾದುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿಯಾಗಿತ್ತು.
'ಇರ್ಲಿ ಮಾತೆ. ನಮಗೂ ಟೈಮ್ ಬರುತ್ತೆ. ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ದಿನ ನಾನೂ ದಪ್ಪ ಆಗ್ತೀನಿ.
ನಾಲ್ಕು ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿ ಊಟ ಮಾಡಿಯಾದ್ರೂ ಸರಿ.' ಎಂದೆ.
'ಬರಿ ಊಟ ಮಾಡಿದ್ರೆ ದಪ್ಪ ಆಗಲ್ಲ ಮಗನೆ. ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿ ಇರಬೇಕು.
ಅವಾಗೇನಾದ್ರು ದಪ್ಪ ಆಗಬಹುದು.' ಅಣಕಿಸಿದಳು. ನಾನು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಲಾರೆ.
ದಪ್ಪವಾಗುವುದಕ್ಕೂ ತಲೆಯಲ್ಲಿನ ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿಗಳಿಗೂ ಅಂತಹಾ ಸಂಬಂಧವಿರಲಾರದು.
'ಹಂಗಾದ್ರೆ ಜಾಸ್ತಿ ದಪ್ಪ ಇದ್ದವರಿಗೆ, ಜಾಸ್ತಿ ಜಾಸ್ತಿ ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿ ಇರುತ್ತೆ
ಅಂತಲೋ ನಿನ್ನ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥ.'
'ಹಾ!! ಅಷ್ಟು ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಹೇಳಕ್ಕಾಗಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಊಹೆ ಮಾಡಬಹುದು.
ನನ್ನ ಕೈ ಅಡುಗೆ ತಿಂದ ಮೇಲೂ, ನೀ ದಪ್ಪ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಇನ್ನೇನು ಹೇಳೋದು. ಊರಲ್ಲಿ
`ನಿನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಊಟ ಹಾಕಲ್ವ` ಅಂತ ನನ್ನ ಕೇಳ್ತಾರೆ. ಕೊನೆಪಕ್ಷ ದೇವರ
ಮುಂದೆನಾದ್ರು ನಿಂತು, ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿ ಕೊಡಪ್ಪಾ ಅಂತ ಬೇಡಿಕೊ. ಬುದ್ಧಿ ಬಂದರೂ
ಬರಬಹುದು. ದಪ್ಪ ಆದ್ರೂ ಆಗಬಹುದು. ' ಅಮ್ಮ ಎಂದಳು.
ಆದರೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಬುದ್ಧಿಗಾಗಿ, ದೇವರ ಮೊರೆ ಹೋಗುವುದೇ. ಯಾಕಂದ್ರೆ,' ದೇವ್ರೆ ವಿದ್ಯಾ
ಬುದ್ದಿ ಕೊಡಪ್ಪಾ' ಎಂಬುದು ನಮ್ಮಜ್ಜಿ ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ದೇವರ ಮುಂದೆ
ಕೈಮುಗಿದು ನಿಂತಾಗ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಮಾತು. ಒಂದು ವರೆ ಕತ್ತೆ ವಯಸ್ಸಾದರೂ ದೇವರ ಮುಂದೆ
ನಿಂತಾಗ irrespective of gender 'ದೇವರೆ ವಿದ್ಯಾ ಬುದ್ಧಿ ಕೊಡಪ್ಪಾ' ಅಂತ
ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದೀನಿ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಥವಾ ಕಮ್ಮಿ ಏನನ್ನೂ ಕೇಳಿಲ್ಲ. ಆದರೆ
ಇಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾ ಬುದ್ಧಿ ಎಂಬುದು ನಾಮಪದವೋ ಕ್ರಿಯಾಪದವೋ ಎಂಬ ಧರ್ಮಸಂಕಟದಲಿ ದೇವರನ್ನು
ಒದ್ದಾಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಕಹಿಸತ್ಯ.
'ಯಾರ ಹತ್ರ, ಏನು ಇರವುದಿಲ್ವೊ ಅದುನ್ನ ಅವರು ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಹೆಂಗೆ ಕೊಡ್ತಾರೆ ಮಮ್ಮಿ. '
ಎಂದೆ.
ಅಂದ್ರೆ ದೇವರಿಗೂ ಬುದ್ಧಿ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ನನ್ನ ವಿಡಂಬನೆಯನ್ನು ಕೊಂಚ ತಡವಾಗಿಯೇ ಅರ್ಥ
ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಅಮ್ಮ ಕೋಪಿಸಿಕೊಂಡಳು. 'ದೇವರು ಅಂದ್ರೆ ಭಯ ಭಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ಹಂಗೆಲ್ಲಾ
ಹಗುರವಾಗಿ ಮಾತಾಡಬಾರದು ಮಗನೆ. ದೇವರು ಕಣ್ಣು ಕಳೀತಾನೆ.'
'ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ!! ಸಣ್ಣವನಿದ್ದಾಗಿಂದಲೂ, ಅದನ್ನೇ ಹೇಳ್ತಾ ಬಂದಿದೀಯಾ? ನೀನು ನಿಮ್ಮಜ್ಜಿ,
ಅವರಜ್ಜಿ. ಎಲ್ಲರೂ ದೇವರು ಕಣ್ಣು ಕಳೀತಾನೆ ಅಂತ್ಲೇ ಇರ್ತೀರಲ್ಲ. ದೇವರ ಶಾಪಗಳಲ್ಲಾದರೂ
ಅಪ್ ಡೇಟ್ ಆಗಬಾರದ. ದೇವರು ಕಿವಿ ಕಳೀತಾನೆ, ಕಿಡ್ನಿ ಫೇಲ್ ಮಾಡ್ತಾನೆ, ಹಾರ್ಟು ಬ್ಲಾಕ್
ಮಾಡ್ತಾನೆ, ಬ್ರೇನ್ ನಲ್ಲಿ ಟ್ಯೂಮರ್ ಇಡ್ತಾನೆ, ಹಿಂಗೆ ವೆರೈಟಿಯಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕಪ್ಪಾ.'.
ಜೀವನದ ಬಗೆಗಿನ ಹತಾಶೆಯ ಮಾತುಗಳು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಆಡುವಂತಿಲ್ಲ. ಈ ಕೆಟ್ಟ ಕೆಟ್ಟ ಖಾಯಿಲೆಗಳ
ಹೆಸರು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಅಮ್ಮ ಶಿವ ಶಿವಾ ಎಂದಳು. 'ಥೂ ಬಾಳಿ ಬದುಕಬೇಕಾದವರ ಬಾಯಲ್ಲಿ, ಎಂತಾ
ಅಪಶಕುನದ ಮಾತುಗಳು. ಬಿಡ್ತು ಅನ್ನು ಮಗನೆ. ಅಶ್ವಿನಿ ದೇವತೆಗಳು ಇಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಾಡ್ತಾ
ಇರ್ತಾರೆ. ಅಸ್ತು ಅಂದು ಬಿಡ್ತಾರೆ' ಎನ್ನುತ್ತಾ ನನ್ನ ಪರವಾಗಿ ತನ್ನ ದೇವರಿಗೆ ಸಾವಿರ
ಸಾರಿಗಳನ್ನು ತಲುಪಿಸಿದಳು.
'ಒಳ್ಳೆ ಒಳ್ಳೆ ವಿಷಯಗಳು ಮಾತಾಡುವಾಗ ನಿನ್ನ ಅಶ್ವಿನಿ ದೇವತೆಗಳು ಐಸ್ ಪೈಸ್ ಆಡೋದಕ್ಕೆ
ಹೋಗಿರ್ತಾರ'ಎಂದೆ.
'ನಾಲಕ್ಕು ಅಕ್ಷರ ಜಾಸ್ತಿ ಓದಿದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ, ತಾವೇ ಸರ್ವಜ್ನರು ಅನ್ನೋ ದುರಹಂಕಾರ
ಬರಬಾರದು. ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಏನೇ ಮಾಡಿದ್ರೂ, ಅದಕ್ಕೊಂದು ಅರ್ಥ ಇರುತ್ತೆ. ಆ ದೇವರ ಕೄಪೆ
ಇಲ್ಲದೆ ಒಂದು ಹುಲ್ಲು ಕಡ್ಡಿ ಕೂಡ ಅಲ್ಲಾಡೋದಿಲ್ಲ.' '
' ಅಲ್ಲವೇ ಮತ್ತೆ. ದೇವರ ಕೄಪೆ ಇಲ್ಲದೆ, ಹುಲ್ಲು ಕಡ್ಡಿ ಅಲ್ಲಾಡೋದು ಬಿಟ್ಟು
ಬೇರೆಲ್ಲಾ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ಆಗುತ್ತವೆ. ಪಾಪ ನೀವೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿಕೊಂಡು ದೇವರನ್ನ ಬರೀ ಹುಲ್ಲು
ಕಡ್ಡಿ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುವುದಕ್ಕಂತಲೇ ಕೂರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀರಿ' ಎಂದೆ.
ಮೊಂಡು ವಾದ ಮಾಡಲೇಬೇಕೆಂದು ಕುಳಿತಿರುವವನ ಮುಂದೆ ಬಡಪಾಯಿ ಅಮ್ಮ ಏನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ.
ಬಿಗಿಯಾದವರು ಸಿಕ್ಕರೆ, ವಾದಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ. ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ನನ್ನದೇ ಮೇಲುಗೈ.
'ನಿಮ್ಮ ಜನರೇಷನ್ನೇ ತಿಕ್ಕಲು ತಿಕ್ಕಲು. ನಮ್ಮಜ್ಜಿ, ನಮ್ಮಮ್ಮ ಹ್ಯಾಗಿದ್ದರೋ ನಾವು
ಹಂಗೇ ಇದೀವಿ. ನಿಜಾನೋ ಸುಳ್ಳೋ ಇರೋದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಬದುಕ್ತಿಲ್ವ. ಈ
ನಂಬಿಕೆಗಳಲ್ಲೇ ಬಾಳಿ ಬದುಕಿ ಸತ್ತವರನ್ನ ಎಬ್ಬಿಸಿ, ನೀವು ತಿಳ್ಕಂಡಿದ್ದು ಸತ್ಯ ಅಲ್ಲ,
ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ತಿಳ್ಕಂಡಿ ಪುನಃ ಬದುಕ್ರಿ ಅನ್ನೋಕಾಗುತ್ತ. ಇವು ನಂಬಿಕೆಗಳು ನಂಬಬೇಕು
ಅಷ್ಟೇ' ಎಂದು ಉದ್ದುದ್ದ ಪಿಲಾಸಪಿ ಹೊಡೆದು ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟಳು.
---
-> **2** <- br="">
ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಊಟ ಬಿದ್ದು ಅಂದಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳು. ತಿಂದದ್ದೆಲ್ಲಾ ಎರಡೂ ಹೆದ್ದಾರಿಗಳ
ಮೂಲಕ ಹೊರನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ, ಉದರದಲ್ಲಿ ಶಕ್ತಿ ಉತ್ಪಾದಿಸುವ ಮೂಲ ದ್ರವ್ಯಗಳಾವುವು
ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಡಾಕ್ಟರು, ಕೊಟ್ಟ ಮಾತ್ರೆಗಳು ನುಂಗಿದ ಮರುಕ್ಷಣದಲ್ಲಿಯೇ ಬಂದ
ದಾರಿಯಲ್ಲಿಯೇ ವಾಪಾಸಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ರಕ್ತ ಮೂತ್ರಾದಿಯಾಗಿ, ದೇಹದ ಸಕಲ ಅಂಗಾಂಗಳನ್ನೂ
ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದ ಡಾಕ್ಟರು, ದುಬಾರಿ ವೆಚ್ಚದ ಪ್ರಾಣ ಹೋಗುವಂತ ಖಾಯಿಲೆ ಅಗಿಲ್ಲವೆಂದು
ಧೃಢಪಡಿಸಿದರು.
ಇನ್ನು ದೀನ ದೇಹಕ್ಕೆ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬಲು ಗ್ಲುಕೋಸ್(ಡ್ರಿಪ್ಸ್) ಹಾಕಲು ಸೂಚಿಸಿದರು.
ನರ್ಸಮ್ಮ ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ನರವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಡೆ ಸೂಜಿಯಿಂದ ಚುಚ್ಚಿದಳು.
ನನಗೂ ನೋವು ಮಿಶ್ರಿತ ಕೋಪ ಬಂತು.
'ಸಿಸ್ಟರ್!! ಇದು ನನ್ನ ಕೈ ಕಣ್ರೀ. ನೋಯುತ್ತೆ ಚುಚ್ಚುದ್ರೆ' ಎಂದೆ.
'ಅಯ್ಯಾ ನರ ಸಿಗ್ತಿಲ್ಲ ಸುಮ್ನಿರಪ್ಪಾ. ಏನ್ರಿ ನಿಮ್ಮ ಹುಡುಗ ಸಣ್ಣ ಮಗ ಆಡಿದಂಗೆ
ಆಡ್ತಾನೆ' ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಚುಚ್ಚಿದಳು. ವಯಸ್ಸಿನ ಜೊತೆ ನೋವನ್ನು
ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಹನೆ ಬೆಳೆದುಬಿಡಬೇಕೆ. ? ಅಂತೂ ಒಂದು ಕಡೆ ಚುಚ್ಚಿ ಗೆದ್ದೆನೆಂಬ
ಭಾವದಲ್ಲಿ ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ಇತ್ತ ಚುಚ್ಚಿದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕೈ ಬಬ್ಬಲ್ ಗಮ್ ಊದುವಂತೆ
ಊದುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ನಾನೂ' ಮಮ್ಮಿ ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ' ಎಂದು ಚೀರಿಕೊಂಡೆ. ತಕ್ಷಣ ನರ್ಸಮ್ಮ
ವಾಪಾಸು ಓಡಿ ಬಂದಳು.
'ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಚುಚ್ಚಿದ್ದೆನಲ್ಲಾ, ನರ ಮಿಸ್ ಆಗಿ ಹೋಯ್ತ.' ಎನ್ನುತ್ತಾ ನಿರ್ಭಾವುಕಳಾಗಿ
ಚುಚ್ಚಿದ್ದ ಸೂಜಿಯನ್ನು ಕಿತ್ತು ಬೇರೆಡೆಗೆ ಚುಚ್ಚಿದಳು. ನಾಲ್ಕು ಡ್ರಿಪ್ಸ್ ಬಾಟಲ್
ಗಳನ್ನು ಹೀರಿದ ಮೇಲೆ ಡಾಕ್ಟರು ಡಿಸ್ಚಾರ್ಜು ಮಾಡಿದರು. ಮಾತ್ರೆಗಳ ಬದಲಾಗಿ ಟಾನಿಕ್ಕು
ಮತ್ತು ಜೇನುತುಪ್ಪದ ಬಾಟಲಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು. ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ವಾಂತಿ
ನಿಂತಿದೆಯೋ, ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ನೋಡುವ ಕಾತುರ. ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ರವೆ
ಗಂಜಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ಮುಂದಿರಿಸಿದಳು. ಇದರ ದೆಸೆಯಿಂದಾಗಿ, ತಿನ್ನುವ
ಪದಾರ್ಥಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹಾಗಲಕಾಯಿಗಿಂತಲೂ ಅದರಕ್ಕೆ ಅನಿಷ್ಟವೆಂಬಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಏನೇನೂ
ಬೇಡವೆಂದರೂ ಹಠ ಹಿಡಿದು ನಿಂತಳು ಅಮ್ಮ.
' ನನ್ನನ್ನು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಮಲಗಲಿಕ್ಕೆ ಬಿಡು ಮಾತೆ ' ಎಂದರೂ ಬಿಡದೆ
ಒತ್ತಾಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ 'ಸ್ವಲ್ಪ ಕುಡಿದು ಮಲಗಿಬಿಡು. ಆಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ತಂಟೆಗೆ ಬರಲ್ಲ.'
ಎನ್ನುತ್ತಾ ಹಂಡ್ರೆಡ್ ಎಮ್ ಎಲ್ ಕುಡಿಸಿಯೂ ಬಿಟ್ಟಳು. ನನ್ನ ಗಮನವೆಲ್ಲವೂ
ಪೆರಿಸ್ಟಾಲೈಸಿಸ್ ಚಲನೆಯಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಇಳಿದಿರುವ ಮತ್ತು ಗುರುತ್ವಾಕರ್ಷಣೆಗೆ
ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಹೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಮೇಲ್ಮುಖವಾಗಿ ಹರಿಯಲು ಕಾತರವಾಗಿರುವ ಗಂಜಿಯ ಮೇಲೆ
ಕೇಂದ್ರೀಕೄತವಾಗಿತ್ತು. ರೋಗಿ ಬಯಸಿದಂತೆಯೇ ಗಂಜಿ ಹೊರಬಂತು. ಹೈರಾಣಾಗಿ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ
ಬಿದ್ದೆ.
'ಮನಸ್ಸು ಗಟ್ಟಿ ಇರ್ಬೇಕು. ಪದೆ ಪದೆ ಆಗುತ್ತೆ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅನ್ಕೋತ
ಇದ್ರೆ, ಅದು ಆಗುತ್ತೆ. ಏನು ಆಗುತ್ತೊ ಆಗ್ಲಿ ಅಂತ ಮೊಂಡು ಬೀಳಬೇಕು' ಎಂದಳು. ದೇಹದ
ಮೂಳೆ ಮಾಂಸ ಖಂಡಗಳಿಗೂ, ಮನಸ್ಸಿನ ಅಗೋಚರ ಭಾವನೆಗಳಿಗೂ ಶಾರ್ಟ್ ಸರ್ಕೂಟ್ ಮಾಡಿಸುವಂತೆ
ಜೋಕು ಮಾಡಿದಳು.
ರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಮ್ಮ ಏನನ್ನೋ ಭಯಂಕರವಾದುದನ್ನು ಮಾಡುವ ಮಸಲತ್ತು
ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು 'ನಿಂಗೆ ಅನ್ನ ದೋಷವಾಗಿದೆ. ಅನ್ನ ಸೇರದಂತೆ,
ಯಾರದ್ದೋ ಕೆಟ್ಟ ದೄಷ್ಟಿ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದೆ. ದೄಷ್ಟಿ ತೆಗೀಬೇಕು. ನೀವಾಳಿಸಬೇಕು.'
ಮಸ್ಕಾ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಕೇಳಿದಳು.
'ಟುಪಿಡ್; ಈಡಿಯಟ್; ನನ್ನ ಕಷ್ಟ ನಂಗೆ. ಸುಮ್ನೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು ಮಮ್ಮಿ.
ಪ್ಲೀಸ್' ಎಂದು ಖಡಾ ಖಂಡಿತವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದೆ. ಅಮ್ಮಾ ಪರಿ ಪರಿಯಾಗಿ ಬೇಡಿಕೊಂಡಳು. '
ನನಗೆ ಇಂಥಾದ್ರಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಸಮಾಧಾನಕ್ಕೆ ಏನಾದ್ರು ಮಾಡೋದಿದ್ರೆ
ಮಾಡ್ಕಳಿ.' ಉಡಾಫೆಯ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದೆ. ತೋರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಿರಸ್ಕಾರವಿರುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ,
ಮನಸ್ಸು ಈ ಅಂಧ ನಂಬಿಕೆಗೆ ನೈತಿಕ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ನೀಡಿಯಾಗಿತ್ತು. ಹೆಂಗೋ ಹುಷಾರಾದರೆ
ಸಾಲದೇ ಎಂಬ ಶರಣಾಗತ ಭಾವ.
ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಅನ್ನವನ್ನು ಹಿಡಿದು, ನನ್ನ ಮುಖಕ್ಕೆ ನೀವಾಳಿಸಿ ಎಸೆದಳು. ಚುಟಕಿ
ಹಾಕುತ್ತೇನೆಂದು ಹೇಳಿ, ಕಪ್ಪು ಬಳೆಯನ್ನು ಕೆಂಪಾಗುವವರೆಗೂ ಕಾಯಿಸಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಡೆ
ಸುಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಳು. ಕೊನೆಗೂ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಈ ಪ್ರೊಸೀಜರ್ ಗಳೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯ
ಮನೆಯಿಂದ ವರದಕ್ಷಿಣೆಯ ಬದಲಾಗಿ ತಂದ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳು. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಪೊರಕೆಕಡ್ಡಿಗೆ ಬೆಂಕಿ
ತಾಗಿಸಿ. ' ಹಾದಿ ಕಣ್ಣು ಬೀದಿ ಕಣ್ಣು, ರಂಡೆ ಕಣ್ಣು ಮುಂಡೆ ಕಣ್ಣು, ಬಸ್ರಿ ಕಣ್ಣು....
ಥೂ ಥೂ ಥೂಥುಥು' ಮುಖದ ಮುಂದೆ ತಿರುಗಿಸುತ್ತಾ ನಾಲ್ಕೈದು ಬಾರಿ ಉಗಿದಳು. 'ಪಕ್ಕದ ಮನೆ
ಹುಡ್ಗೀರ್ ಕಣ್ಣು, ಸೇರಿಸಿ ಉಗಿ.' ಎಂದೆ. ಸೀನೆ ಇಲ್ಲ ಎಂಬಂತ ಅಣುಕು ನಗು.
ಮಾರನೆಯ ದಿನದಿಂದ ವಾಂತಿ ತಲೆ ನೋವು ಸ್ತಬ್ಧವಾಯಿತು. ಅಮ್ಮ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ,
ಹೆಮ್ಮೆಯ ನಗು ತೋರುವಳು. ನನಗೂ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. 'ಜಾಸ್ತಿ ಖುಷಿ ಪಡೋ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ.
ಡಾಕ್ಟರು ಕೊಟ್ಟ ಟಾನಿಕ್ಕು ಈ ದಿನದಿಂದ ಕೆಲಸ ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ಇದು co incidence.
ಕಾಕತಾಳೀಯ' ಎಂದೆ. ಮತ್ತೂ ನಕ್ಕಳು.
ಆರ್ಭಟಿಸುತ್ತಾ, ಮುಷ್ಟಿಯನ್ನು ಬಿಗಿಹಿಡಿದು, ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಊದಿಕೊಂಡಿದ್ದ ತೋಳಿನ
ಮಾಂಸಖಂಡಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮ ನಕ್ಕಳು. ಆ ಒಂದು ನಗುವಿನಲ್ಲಿಯೇ
ಹೇಳಬೇಕಾದುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹೇಳಿಯಾಗಿತ್ತು.
'ಇರ್ಲಿ ಮಾತೆ. ನಮಗೂ ಟೈಮ್ ಬರುತ್ತೆ. ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ದಿನ ನಾನೂ ದಪ್ಪ ಆಗ್ತೀನಿ.
ನಾಲ್ಕು ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿ ಊಟ ಮಾಡಿಯಾದ್ರೂ ಸರಿ.' ಎಂದೆ.
'ಬರಿ ಊಟ ಮಾಡಿದ್ರೆ ದಪ್ಪ ಆಗಲ್ಲ ಮಗನೆ. ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿ ಇರಬೇಕು.
ಅವಾಗೇನಾದ್ರು ದಪ್ಪ ಆಗಬಹುದು.' ಅಣಕಿಸಿದಳು. ನಾನು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಲಾರೆ.
ದಪ್ಪವಾಗುವುದಕ್ಕೂ ತಲೆಯಲ್ಲಿನ ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿಗಳಿಗೂ ಅಂತಹಾ ಸಂಬಂಧವಿರಲಾರದು.
'ಹಂಗಾದ್ರೆ ಜಾಸ್ತಿ ದಪ್ಪ ಇದ್ದವರಿಗೆ, ಜಾಸ್ತಿ ಜಾಸ್ತಿ ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿ ಇರುತ್ತೆ
ಅಂತಲೋ ನಿನ್ನ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥ.'
'ಹಾ!! ಅಷ್ಟು ಖಂಡಿತವಾಗಿ ಹೇಳಕ್ಕಾಗಲ್ಲ, ಆದ್ರೆ ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗೆ ಊಹೆ ಮಾಡಬಹುದು.
ನನ್ನ ಕೈ ಅಡುಗೆ ತಿಂದ ಮೇಲೂ, ನೀ ದಪ್ಪ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಇನ್ನೇನು ಹೇಳೋದು. ಊರಲ್ಲಿ
`ನಿನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಊಟ ಹಾಕಲ್ವ` ಅಂತ ನನ್ನ ಕೇಳ್ತಾರೆ. ಕೊನೆಪಕ್ಷ ದೇವರ
ಮುಂದೆನಾದ್ರು ನಿಂತು, ಒಳ್ಳೆ ಬುದ್ಧಿ ಕೊಡಪ್ಪಾ ಅಂತ ಬೇಡಿಕೊ. ಬುದ್ಧಿ ಬಂದರೂ
ಬರಬಹುದು. ದಪ್ಪ ಆದ್ರೂ ಆಗಬಹುದು. ' ಅಮ್ಮ ಎಂದಳು.
ಆದರೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಬುದ್ಧಿಗಾಗಿ, ದೇವರ ಮೊರೆ ಹೋಗುವುದೇ. ಯಾಕಂದ್ರೆ,' ದೇವ್ರೆ ವಿದ್ಯಾ
ಬುದ್ದಿ ಕೊಡಪ್ಪಾ' ಎಂಬುದು ನಮ್ಮಜ್ಜಿ ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ದೇವರ ಮುಂದೆ
ಕೈಮುಗಿದು ನಿಂತಾಗ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಮಾತು. ಒಂದು ವರೆ ಕತ್ತೆ ವಯಸ್ಸಾದರೂ ದೇವರ ಮುಂದೆ
ನಿಂತಾಗ irrespective of gender 'ದೇವರೆ ವಿದ್ಯಾ ಬುದ್ಧಿ ಕೊಡಪ್ಪಾ' ಅಂತ
ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದೀನಿ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅಥವಾ ಕಮ್ಮಿ ಏನನ್ನೂ ಕೇಳಿಲ್ಲ. ಆದರೆ
ಇಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾ ಬುದ್ಧಿ ಎಂಬುದು ನಾಮಪದವೋ ಕ್ರಿಯಾಪದವೋ ಎಂಬ ಧರ್ಮಸಂಕಟದಲಿ ದೇವರನ್ನು
ಒದ್ದಾಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಕಹಿಸತ್ಯ.
'ಯಾರ ಹತ್ರ, ಏನು ಇರವುದಿಲ್ವೊ ಅದುನ್ನ ಅವರು ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಹೆಂಗೆ ಕೊಡ್ತಾರೆ ಮಮ್ಮಿ. '
ಎಂದೆ.
ಅಂದ್ರೆ ದೇವರಿಗೂ ಬುದ್ಧಿ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ನನ್ನ ವಿಡಂಬನೆಯನ್ನು ಕೊಂಚ ತಡವಾಗಿಯೇ ಅರ್ಥ
ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಅಮ್ಮ ಕೋಪಿಸಿಕೊಂಡಳು. 'ದೇವರು ಅಂದ್ರೆ ಭಯ ಭಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ಹಂಗೆಲ್ಲಾ
ಹಗುರವಾಗಿ ಮಾತಾಡಬಾರದು ಮಗನೆ. ದೇವರು ಕಣ್ಣು ಕಳೀತಾನೆ.'
'ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ!! ಸಣ್ಣವನಿದ್ದಾಗಿಂದಲೂ, ಅದನ್ನೇ ಹೇಳ್ತಾ ಬಂದಿದೀಯಾ? ನೀನು ನಿಮ್ಮಜ್ಜಿ,
ಅವರಜ್ಜಿ. ಎಲ್ಲರೂ ದೇವರು ಕಣ್ಣು ಕಳೀತಾನೆ ಅಂತ್ಲೇ ಇರ್ತೀರಲ್ಲ. ದೇವರ ಶಾಪಗಳಲ್ಲಾದರೂ
ಅಪ್ ಡೇಟ್ ಆಗಬಾರದ. ದೇವರು ಕಿವಿ ಕಳೀತಾನೆ, ಕಿಡ್ನಿ ಫೇಲ್ ಮಾಡ್ತಾನೆ, ಹಾರ್ಟು ಬ್ಲಾಕ್
ಮಾಡ್ತಾನೆ, ಬ್ರೇನ್ ನಲ್ಲಿ ಟ್ಯೂಮರ್ ಇಡ್ತಾನೆ, ಹಿಂಗೆ ವೆರೈಟಿಯಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕಪ್ಪಾ.'.
ಜೀವನದ ಬಗೆಗಿನ ಹತಾಶೆಯ ಮಾತುಗಳು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಆಡುವಂತಿಲ್ಲ. ಈ ಕೆಟ್ಟ ಕೆಟ್ಟ ಖಾಯಿಲೆಗಳ
ಹೆಸರು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಅಮ್ಮ ಶಿವ ಶಿವಾ ಎಂದಳು. 'ಥೂ ಬಾಳಿ ಬದುಕಬೇಕಾದವರ ಬಾಯಲ್ಲಿ, ಎಂತಾ
ಅಪಶಕುನದ ಮಾತುಗಳು. ಬಿಡ್ತು ಅನ್ನು ಮಗನೆ. ಅಶ್ವಿನಿ ದೇವತೆಗಳು ಇಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಾಡ್ತಾ
ಇರ್ತಾರೆ. ಅಸ್ತು ಅಂದು ಬಿಡ್ತಾರೆ' ಎನ್ನುತ್ತಾ ನನ್ನ ಪರವಾಗಿ ತನ್ನ ದೇವರಿಗೆ ಸಾವಿರ
ಸಾರಿಗಳನ್ನು ತಲುಪಿಸಿದಳು.
'ಒಳ್ಳೆ ಒಳ್ಳೆ ವಿಷಯಗಳು ಮಾತಾಡುವಾಗ ನಿನ್ನ ಅಶ್ವಿನಿ ದೇವತೆಗಳು ಐಸ್ ಪೈಸ್ ಆಡೋದಕ್ಕೆ
ಹೋಗಿರ್ತಾರ'ಎಂದೆ.
'ನಾಲಕ್ಕು ಅಕ್ಷರ ಜಾಸ್ತಿ ಓದಿದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ, ತಾವೇ ಸರ್ವಜ್ನರು ಅನ್ನೋ ದುರಹಂಕಾರ
ಬರಬಾರದು. ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು ಏನೇ ಮಾಡಿದ್ರೂ, ಅದಕ್ಕೊಂದು ಅರ್ಥ ಇರುತ್ತೆ. ಆ ದೇವರ ಕೄಪೆ
ಇಲ್ಲದೆ ಒಂದು ಹುಲ್ಲು ಕಡ್ಡಿ ಕೂಡ ಅಲ್ಲಾಡೋದಿಲ್ಲ.' '
' ಅಲ್ಲವೇ ಮತ್ತೆ. ದೇವರ ಕೄಪೆ ಇಲ್ಲದೆ, ಹುಲ್ಲು ಕಡ್ಡಿ ಅಲ್ಲಾಡೋದು ಬಿಟ್ಟು
ಬೇರೆಲ್ಲಾ ಕ್ರಿಯೆಗಳು ಆಗುತ್ತವೆ. ಪಾಪ ನೀವೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿಕೊಂಡು ದೇವರನ್ನ ಬರೀ ಹುಲ್ಲು
ಕಡ್ಡಿ ಅಲ್ಲಾಡಿಸುವುದಕ್ಕಂತಲೇ ಕೂರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀರಿ' ಎಂದೆ.
ಮೊಂಡು ವಾದ ಮಾಡಲೇಬೇಕೆಂದು ಕುಳಿತಿರುವವನ ಮುಂದೆ ಬಡಪಾಯಿ ಅಮ್ಮ ಏನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ.
ಬಿಗಿಯಾದವರು ಸಿಕ್ಕರೆ, ವಾದಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ. ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ನನ್ನದೇ ಮೇಲುಗೈ.
'ನಿಮ್ಮ ಜನರೇಷನ್ನೇ ತಿಕ್ಕಲು ತಿಕ್ಕಲು. ನಮ್ಮಜ್ಜಿ, ನಮ್ಮಮ್ಮ ಹ್ಯಾಗಿದ್ದರೋ ನಾವು
ಹಂಗೇ ಇದೀವಿ. ನಿಜಾನೋ ಸುಳ್ಳೋ ಇರೋದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಬದುಕ್ತಿಲ್ವ. ಈ
ನಂಬಿಕೆಗಳಲ್ಲೇ ಬಾಳಿ ಬದುಕಿ ಸತ್ತವರನ್ನ ಎಬ್ಬಿಸಿ, ನೀವು ತಿಳ್ಕಂಡಿದ್ದು ಸತ್ಯ ಅಲ್ಲ,
ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ತಿಳ್ಕಂಡಿ ಪುನಃ ಬದುಕ್ರಿ ಅನ್ನೋಕಾಗುತ್ತ. ಇವು ನಂಬಿಕೆಗಳು ನಂಬಬೇಕು
ಅಷ್ಟೇ' ಎಂದು ಉದ್ದುದ್ದ ಪಿಲಾಸಪಿ ಹೊಡೆದು ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟಳು.
---
-> **2** <- br="">
ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಊಟ ಬಿದ್ದು ಅಂದಿಗೆ ನಾಲ್ಕು ದಿನಗಳು. ತಿಂದದ್ದೆಲ್ಲಾ ಎರಡೂ ಹೆದ್ದಾರಿಗಳ
ಮೂಲಕ ಹೊರನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ, ಉದರದಲ್ಲಿ ಶಕ್ತಿ ಉತ್ಪಾದಿಸುವ ಮೂಲ ದ್ರವ್ಯಗಳಾವುವು
ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಡಾಕ್ಟರು, ಕೊಟ್ಟ ಮಾತ್ರೆಗಳು ನುಂಗಿದ ಮರುಕ್ಷಣದಲ್ಲಿಯೇ ಬಂದ
ದಾರಿಯಲ್ಲಿಯೇ ವಾಪಾಸಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ರಕ್ತ ಮೂತ್ರಾದಿಯಾಗಿ, ದೇಹದ ಸಕಲ ಅಂಗಾಂಗಳನ್ನೂ
ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದ ಡಾಕ್ಟರು, ದುಬಾರಿ ವೆಚ್ಚದ ಪ್ರಾಣ ಹೋಗುವಂತ ಖಾಯಿಲೆ ಅಗಿಲ್ಲವೆಂದು
ಧೃಢಪಡಿಸಿದರು.
ಇನ್ನು ದೀನ ದೇಹಕ್ಕೆ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬಲು ಗ್ಲುಕೋಸ್(ಡ್ರಿಪ್ಸ್) ಹಾಕಲು ಸೂಚಿಸಿದರು.
ನರ್ಸಮ್ಮ ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ನರವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಡೆ ಸೂಜಿಯಿಂದ ಚುಚ್ಚಿದಳು.
ನನಗೂ ನೋವು ಮಿಶ್ರಿತ ಕೋಪ ಬಂತು.
'ಸಿಸ್ಟರ್!! ಇದು ನನ್ನ ಕೈ ಕಣ್ರೀ. ನೋಯುತ್ತೆ ಚುಚ್ಚುದ್ರೆ' ಎಂದೆ.
'ಅಯ್ಯಾ ನರ ಸಿಗ್ತಿಲ್ಲ ಸುಮ್ನಿರಪ್ಪಾ. ಏನ್ರಿ ನಿಮ್ಮ ಹುಡುಗ ಸಣ್ಣ ಮಗ ಆಡಿದಂಗೆ
ಆಡ್ತಾನೆ' ಎನ್ನುತ್ತಾ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಚುಚ್ಚಿದಳು. ವಯಸ್ಸಿನ ಜೊತೆ ನೋವನ್ನು
ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಹನೆ ಬೆಳೆದುಬಿಡಬೇಕೆ. ? ಅಂತೂ ಒಂದು ಕಡೆ ಚುಚ್ಚಿ ಗೆದ್ದೆನೆಂಬ
ಭಾವದಲ್ಲಿ ಹೊರಟು ಹೋದಳು. ಇತ್ತ ಚುಚ್ಚಿದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಕೈ ಬಬ್ಬಲ್ ಗಮ್ ಊದುವಂತೆ
ಊದುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ನಾನೂ' ಮಮ್ಮಿ ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ' ಎಂದು ಚೀರಿಕೊಂಡೆ. ತಕ್ಷಣ ನರ್ಸಮ್ಮ
ವಾಪಾಸು ಓಡಿ ಬಂದಳು.
'ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಚುಚ್ಚಿದ್ದೆನಲ್ಲಾ, ನರ ಮಿಸ್ ಆಗಿ ಹೋಯ್ತ.' ಎನ್ನುತ್ತಾ ನಿರ್ಭಾವುಕಳಾಗಿ
ಚುಚ್ಚಿದ್ದ ಸೂಜಿಯನ್ನು ಕಿತ್ತು ಬೇರೆಡೆಗೆ ಚುಚ್ಚಿದಳು. ನಾಲ್ಕು ಡ್ರಿಪ್ಸ್ ಬಾಟಲ್
ಗಳನ್ನು ಹೀರಿದ ಮೇಲೆ ಡಾಕ್ಟರು ಡಿಸ್ಚಾರ್ಜು ಮಾಡಿದರು. ಮಾತ್ರೆಗಳ ಬದಲಾಗಿ ಟಾನಿಕ್ಕು
ಮತ್ತು ಜೇನುತುಪ್ಪದ ಬಾಟಲಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು. ಮನೆಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ವಾಂತಿ
ನಿಂತಿದೆಯೋ, ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ನೋಡುವ ಕಾತುರ. ಕೆಲವೇ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ರವೆ
ಗಂಜಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನನ್ನ ಮುಂದಿರಿಸಿದಳು. ಇದರ ದೆಸೆಯಿಂದಾಗಿ, ತಿನ್ನುವ
ಪದಾರ್ಥಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹಾಗಲಕಾಯಿಗಿಂತಲೂ ಅದರಕ್ಕೆ ಅನಿಷ್ಟವೆಂಬಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದವು. ಏನೇನೂ
ಬೇಡವೆಂದರೂ ಹಠ ಹಿಡಿದು ನಿಂತಳು ಅಮ್ಮ.
' ನನ್ನನ್ನು ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಮಲಗಲಿಕ್ಕೆ ಬಿಡು ಮಾತೆ ' ಎಂದರೂ ಬಿಡದೆ
ಒತ್ತಾಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ 'ಸ್ವಲ್ಪ ಕುಡಿದು ಮಲಗಿಬಿಡು. ಆಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ತಂಟೆಗೆ ಬರಲ್ಲ.'
ಎನ್ನುತ್ತಾ ಹಂಡ್ರೆಡ್ ಎಮ್ ಎಲ್ ಕುಡಿಸಿಯೂ ಬಿಟ್ಟಳು. ನನ್ನ ಗಮನವೆಲ್ಲವೂ
ಪೆರಿಸ್ಟಾಲೈಸಿಸ್ ಚಲನೆಯಿಂದ ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ಇಳಿದಿರುವ ಮತ್ತು ಗುರುತ್ವಾಕರ್ಷಣೆಗೆ
ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ಹೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಮೇಲ್ಮುಖವಾಗಿ ಹರಿಯಲು ಕಾತರವಾಗಿರುವ ಗಂಜಿಯ ಮೇಲೆ
ಕೇಂದ್ರೀಕೄತವಾಗಿತ್ತು. ರೋಗಿ ಬಯಸಿದಂತೆಯೇ ಗಂಜಿ ಹೊರಬಂತು. ಹೈರಾಣಾಗಿ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ
ಬಿದ್ದೆ.
'ಮನಸ್ಸು ಗಟ್ಟಿ ಇರ್ಬೇಕು. ಪದೆ ಪದೆ ಆಗುತ್ತೆ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಅನ್ಕೋತ
ಇದ್ರೆ, ಅದು ಆಗುತ್ತೆ. ಏನು ಆಗುತ್ತೊ ಆಗ್ಲಿ ಅಂತ ಮೊಂಡು ಬೀಳಬೇಕು' ಎಂದಳು. ದೇಹದ
ಮೂಳೆ ಮಾಂಸ ಖಂಡಗಳಿಗೂ, ಮನಸ್ಸಿನ ಅಗೋಚರ ಭಾವನೆಗಳಿಗೂ ಶಾರ್ಟ್ ಸರ್ಕೂಟ್ ಮಾಡಿಸುವಂತೆ
ಜೋಕು ಮಾಡಿದಳು.
ರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಮ್ಮ ಏನನ್ನೋ ಭಯಂಕರವಾದುದನ್ನು ಮಾಡುವ ಮಸಲತ್ತು
ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು 'ನಿಂಗೆ ಅನ್ನ ದೋಷವಾಗಿದೆ. ಅನ್ನ ಸೇರದಂತೆ,
ಯಾರದ್ದೋ ಕೆಟ್ಟ ದೄಷ್ಟಿ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದೆ. ದೄಷ್ಟಿ ತೆಗೀಬೇಕು. ನೀವಾಳಿಸಬೇಕು.'
ಮಸ್ಕಾ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಕೇಳಿದಳು.
'ಟುಪಿಡ್; ಈಡಿಯಟ್; ನನ್ನ ಕಷ್ಟ ನಂಗೆ. ಸುಮ್ನೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು ಮಮ್ಮಿ.
ಪ್ಲೀಸ್' ಎಂದು ಖಡಾ ಖಂಡಿತವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದೆ. ಅಮ್ಮಾ ಪರಿ ಪರಿಯಾಗಿ ಬೇಡಿಕೊಂಡಳು. '
ನನಗೆ ಇಂಥಾದ್ರಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಸಮಾಧಾನಕ್ಕೆ ಏನಾದ್ರು ಮಾಡೋದಿದ್ರೆ
ಮಾಡ್ಕಳಿ.' ಉಡಾಫೆಯ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದೆ. ತೋರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ತಿರಸ್ಕಾರವಿರುತ್ತಿತ್ತಾದರೂ,
ಮನಸ್ಸು ಈ ಅಂಧ ನಂಬಿಕೆಗೆ ನೈತಿಕ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ನೀಡಿಯಾಗಿತ್ತು. ಹೆಂಗೋ ಹುಷಾರಾದರೆ
ಸಾಲದೇ ಎಂಬ ಶರಣಾಗತ ಭಾವ.
ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಅನ್ನವನ್ನು ಹಿಡಿದು, ನನ್ನ ಮುಖಕ್ಕೆ ನೀವಾಳಿಸಿ ಎಸೆದಳು. ಚುಟಕಿ
ಹಾಕುತ್ತೇನೆಂದು ಹೇಳಿ, ಕಪ್ಪು ಬಳೆಯನ್ನು ಕೆಂಪಾಗುವವರೆಗೂ ಕಾಯಿಸಿ ನಾಲ್ಕೈದು ಕಡೆ
ಸುಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಳು. ಕೊನೆಗೂ ಸೇಡು ತೀರಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಈ ಪ್ರೊಸೀಜರ್ ಗಳೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯ
ಮನೆಯಿಂದ ವರದಕ್ಷಿಣೆಯ ಬದಲಾಗಿ ತಂದ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳು. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಪೊರಕೆಕಡ್ಡಿಗೆ ಬೆಂಕಿ
ತಾಗಿಸಿ. ' ಹಾದಿ ಕಣ್ಣು ಬೀದಿ ಕಣ್ಣು, ರಂಡೆ ಕಣ್ಣು ಮುಂಡೆ ಕಣ್ಣು, ಬಸ್ರಿ ಕಣ್ಣು....
ಥೂ ಥೂ ಥೂಥುಥು' ಮುಖದ ಮುಂದೆ ತಿರುಗಿಸುತ್ತಾ ನಾಲ್ಕೈದು ಬಾರಿ ಉಗಿದಳು. 'ಪಕ್ಕದ ಮನೆ
ಹುಡ್ಗೀರ್ ಕಣ್ಣು, ಸೇರಿಸಿ ಉಗಿ.' ಎಂದೆ. ಸೀನೆ ಇಲ್ಲ ಎಂಬಂತ ಅಣುಕು ನಗು.
ಮಾರನೆಯ ದಿನದಿಂದ ವಾಂತಿ ತಲೆ ನೋವು ಸ್ತಬ್ಧವಾಯಿತು. ಅಮ್ಮ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ,
ಹೆಮ್ಮೆಯ ನಗು ತೋರುವಳು. ನನಗೂ ಅರ್ಥವಾಯಿತು. 'ಜಾಸ್ತಿ ಖುಷಿ ಪಡೋ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ.
ಡಾಕ್ಟರು ಕೊಟ್ಟ ಟಾನಿಕ್ಕು ಈ ದಿನದಿಂದ ಕೆಲಸ ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ಇದು co incidence.
ಕಾಕತಾಳೀಯ' ಎಂದೆ. ಮತ್ತೂ ನಕ್ಕಳು.
