ಅಮ್ಮಂಗೆ ಒ೦ದು ಪ್ರೀತಿಯ ಪತ್ರ

ಥ್ಯಾಂಕು ಮಮ್ಮಿ. ಲಾಲಿಸಿ, ಪಾಲಿಸಿ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ದವನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿರೋದಕ್ಕಲ್ಲ. ನನಗೆ ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ. ಈ ಅದ್ಭುತ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬ ಅನ್ನೋ ರೀತಿ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ. ಥ್ಯಾಂಕ್ ಯು.

‘ ಅಮ್ಮ ’ ಅನ್ನೋದು ವಿಶ್ವದ ಅತ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ಘನತೆ, ಗೌರವ ಇರುವ ಸರ್ವ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ನಾವುಗಳು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹೆಸರು. ಆದರೆ ನನಗೆ, ಅಮ್ಮ ಅಂದಾಗ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬರೋದು.. ನಿನ್ನ ಪೆದ್ದು ಪೆದ್ದು ಮುಖ. ನಾನು ಹೇಳುವ ಅಷ್ಟೂ ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟೇ ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ನಂಬುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ಆ ಒಂದು ಪೆದ್ದು ಜೀವ.

ನನ್ನನ್ನು ಅಚ್ಚರಿ ಮತ್ತು ಕೌತುಕದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿರುವ ವಿಚಾರ ಅಂದ್ರೆ, ಎಲ್ಲಾ ಅಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ!! ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಅಂದರೆ ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟು ಇಷ್ಟ. ಹೇಳಮ್ಮಾ .. ಪ್ಲೀಸ್..

ಇನ್ನೂರ ಎಪ್ಪತ್ತು ದಿನಗಳು ಅಂದ್ರೆ 9 ಮಂತ್ಸ್ , ನಿನ್ನ ಒಡಲೊಳಗೆ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟು ಕೊಂಡಿರುವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಮೋಹದ ಕೊಂಡಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಯಾಗುತ್ತದೆಯಾ. ?

ಆ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಇದು ನನ್ನ ಸ್ವತ್ತು, ನಾನು ಇದರ ವಾರಸುಧಾರಿಣಿ, ಇದರ ಸರ್ವಾಂಗೀಣ ಉದ್ಧಾರ ನನ್ನ ಜನ್ಮ ಸಿದ್ಧ ಕರ್ತವ್ಯ.. ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ನಿನಗೆ ನೀನೆ ಏನೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟೆಯಾ. ?

ಅಮ್ಮ ನೀನೇ ಒಂದು ಸಮುದ್ರ. ನಿನ್ನ ಭಾವ ಪ್ರಪಂಚ ಆಳ ಅಗಲಗಳು ಎಷ್ಟೇ ವಿಶಾಲವಾಗಿದ್ದರೂ, ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ಯಾವಾಗಲೂ ದಡದಲ್ಲಿ ಕೂತಿರುವ ಮಗುವಿನ ಮೇಲೆಯೇ. ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣವೂ ಬಂದು ಸೋಕಿಸಿ ಹೋಗುವೆ. ಈ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಕಾಳಜಿಯ ಅಲೆಗಳ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟೋದಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ ಬಿಡು.

ಒಂದು ದಿನ, ವಸುಧಾ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ನರ್ಸ್ ಅಜ್ಜಿಯ ಕಡೆ ತೋರಿಸಿ ‘ಈ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಾಗ ಇವಳೇ ನಿನ್ನನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದಾಕೆ’ ಎಂದಿದ್ದೆ. ನೆನಪಿದೆಯಾ. ? ನನಗಾಗ ತುಂಬಾ ಖುಷಿ ಆಗಿತ್ತು. ನೀನು ಅವಳಿಗೆ, ನನ್ನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದಾಗ, ಆಕೆಯು ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ನಿಜ ಹೇಳ್ತೇನೆ ಮಮ್ಮಿ. ನನ್ನನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದವಳು ಆ ನರ್ಸ್ ಅಜ್ಜಿ ಅಲ್ಲ, ನೀನು.

ನಿನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ನನ್ನ ರೂಪಕ್ಕೆ, ಇನ್ನೂ ಕೈ ಕಾಲುಗಳು ಮೂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದಾಗಲೇ ನಿನ್ನ ಕನಸಲ್ಲಿ ನಾ. ಅಂಬೆಗಾಲಿಟ್ಟು ನಡೆದಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹಂಗಾದ್ರೆ ನನ್ನನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದವಳು ನೀನು ತಾನೆ. ? ಹೇಳು ಮತ್ತೆ. ನನ್ನ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬವನ್ನ, actual ಆಗಿ, ನಾನು ಯಾವ ದಿನ ಆಚರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ..? ಗರ್ಭದಲ್ಲೊಂದು ಜೀವಸೆಲೆ ಮಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅದರ ಸುಖದಲ್ಲಿ ಹೊರಗೊಂದು ಜೀವ ನಲಿಯುತಿರುತ್ತೆ. ಬರಿ ಸ್ಪರ್ಷದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ, ಬಿಟ್ಟ ಕಣ್ಣುಗಳಲಿ ನನ್ನ ಪ್ರತಿಮೆ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತಿರುತ್ತೆ.

ಹೆತ್ತವಳಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣ ಮುದ್ದು ಅನ್ನೋದು ಗಾದೆ. ಆದರೂ ನಮ್ಮಂತ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆಗ್ಗಣಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡುದ್ರೆ ಹೆಂಗೆ..? ನನ್ನನು ಹೆತ್ತ ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಮೂಗು ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾ ಮುದ್ದು. ದಿನಕ್ಕೆ ಹತ್ತಾರು ಬಾರಿ ಅದನ್ನ ಹಿಡಿದು ಜಗ್ಗಿ ಉದ್ದ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದಿಯ.

ಕನ್ಫೆಷನ್ ಟೈಮು!! ಸಾರಿ, ಮಮ್ಮಿ. ನಿನಗೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಇರಾದೆ ನನಗೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಹೇಳೋದಾದರೂ ಏನು ..? ಪ್ರತಿ ಸಾರಿ ಸತ್ಯ ಹೇಳಿ, ನಿನಗದು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಸಿ, ಅದರಿಂದ ನನ್ನ ಧೀರ್ಘಾವಧಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಏನೂ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿಸುವ ಬದಲು, ಒಂದು ಸುಳ್ಳಿನಲ್ಲಿ ಮಾತು ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಷ್ಟೆ. ನಾನು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ ಒಪ್ಪಿಗೆ, ಇದ್ದೆ ಇರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ಮಕ್ಕಳು ಯಾವಾಗಲು ಖುಷಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಅಂತ ಬಯಸೋ ಅಮ್ಮಂದಿರ ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ಆಸೆಗೆ ತಣ್ಣೀರು ಎರಚೋದಕ್ಕಾಗುತ್ತ.?

ದೇವರ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಊಟ ಮಾಡುವ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಒಳ್ಳೇದು. ಉಪವಾಸ ಇರೋ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಅಂತ ವಾದಿಸುವಾಗ, ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹಿಡಿದು ಭಗವಂತನೊಂದಿಗೆ ಟಚ್ ನಲ್ಲಿ ಇರೋ ಹಂಗೆ ಮಾಡ್ತಿಯ.

***********

ಸ್ಕೂಲ್ ಡೇ ಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ವಿವಿಧ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ, ತಟ್ಟೆ , ಟಿಫೀನು ಕ್ಯಾರಿಯರು ಮತ್ತು ದೊಡ್ಡ ಬೇಸಿನುಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದು ತಂದಾಗ ಖುಷಿ ಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದನ್ನ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದರಲ್ಲಿಯೂ ಯಾವುದೇ ಚೌಕಾಸಿ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಣ್ಣು ಅತಿಥಿಗಳನ್ನು, ಸೀದಾ ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಗೆದ್ದು ತಂದಿದ್ದ ಬಾಕ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಏನಾದರು ಇದ್ದರೆ, ಅದನ್ನು ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಸುರಿದು; ತೋರಿಸುತ್ತಾ - ‘ ಇವು ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ಪ್ರೈಜ್ ಬಂದಿರೋವು ’ ಅಂತಿದ್ದೆ. ಸ್ಟೀಲ್ ತಟ್ಟೆ, ಬೇಸಿನ್ನುಗಳ ಮುಂದೆ!! ಯಾವುದೇ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟುಗಳು, ಮೊಮೆಂಟೋಗಳು ನಿನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ತೃಣಕ್ಕೆ ಸಮಾನ.

ಆ ದಿನ ರಾತ್ರಿ, ಕಾಲೇಜಿನ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ನಿಂದ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದೆ. ‘ ಮಮ್ಮಿ ನನಗೆ ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ. ವಾಪಾಸ್ ಮನೆಗೆ ಬರ್ತೀನಿ. ’ ಎಂದೆ. ಮೆಡಿಕಲ್ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೇರಿ ಹತ್ತು ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ‘ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಸಮಸ್ಯೆನಾ. ? ಮನೆ ನೆನಪಾಗ್ತಾ ಇದ್ದೀಯ. ? ಹೊಸ ಕಾಲೇಜು ಅಂತ ಭಯಾನ. ? ನಾನೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಇರ್ತೀನಿ. ಯೋಚನೆ ಮಾಡು. ಒಳ್ಳೆ ಅವಕಾಶ ಕಳ್ಕೊಬೇಡ. ’ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ವಿಧವಿಧವಾಗಿ ಪೂಸಿ ಹೊಡೆದೆ. ನನ್ನ ಕೈಲಿ ಸಾಧ್ಯಾನೆ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನ ಹೇಳಿದೆ. ಬಹುಶಃ ನೀನು ಒಪ್ಪೋದಿಲ್ಲ, ಇನ್ನ ಪುಸಲಾಯಿಸೋದಕ್ಕೆ ನೋಡ್ತಿಯ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.

ಆದರೆ ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದು - ‘ಸರಿ ಬಂದು ಬಿಡು. ನಿನಗೇ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಅಂದ ಮೇಲೆ ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ದದಾಗಿದ್ದರು ಬೇಡ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಒಗ್ಗದಿರುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬಾರದು. ’ ಏನ್ ಡೈಲಾಗ್ ಅಮ್ಮಿ ಅದು. ಅಬ್ಬಾ!! ಥ್ಯಾಂಕ್ ಯು ಮಮ್ಮಿ. ನನ್ನನ್ನ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ.

ಇವತ್ತಿಗೂ ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ಬೀಗುವುದು!! ಇಂಜಿನಿಯರು ಆಗಿದ್ದೇನೆಂದಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಹತ್ತು ದಿನ ಡಾಕ್ಟರು ಓದಿ ಬಂದಿದ್ದೇನೆಂದು.

ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಓದುವಾಗ, ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಅನುತ್ತಿರ್ಣ ಕೀರ್ತಿ ಪತಾಕೆಯನ್ನು ಹಾರಿಸಿದೆ. ಎರಡು ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಡಮ್ ಚಿಕಿ ಡಮ್!! ಅಂದ್ರೆ ತಮಾಷೆನಾ. ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲಾ ಆತ್ಮೀಯರಾಗುತ್ತಾ ಮೆರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ಸುವರ್ಣಯುಗದ ಆದಿ ಕಾಲದ ಸಮಯ. ಎಜುಕೇಶನ್ ಸಿಸ್ಟಮ್ಮೆ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದು ದೂರುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ದೊಡ್ದವರಾಗಿದ್ದೆವು.

ಫೇಲು ಅನ್ನೋದೊಂದು ಕೆಟ್ಟ ಸಮಾಚಾರ. ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಕೊಡಬಹುದು ಅನ್ನೋ ಅಂಜಿಕೆಯಿಂದಲೇ ಹೇಳಿದೆ.

‘ಹೌದಾ!! ನೀನು ಬೇಜಾರು ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡ ಮಗನೆ. ಮತ್ತೆ ಪಾಸ್ ಮಾಡಿದರಾಯಿತು’ ಎಂದುಬಿಡೋದಾ ನೀನು. ನನಗೆ ತಲೆ ಸುತ್ತೋದೊಂದು ಬಾಕಿ ಮಮ್ಮಿ. ಕೊನೆ ಪಕ್ಷ ಒಂದು ಮಾತಾದರು ಬಯ್ಯಬಹುದಿತ್ತು.

‘ಯಾರಾದರೂ ಫೇಲ್ ಆಗಬೇಕು ಅಂತ ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರಿತಾರ ಮಗನೆ. ನೀನು ಫೇಲ್ ಆಗಿದಿಯ. ನೀನೆ ಪಾಸ್ ಮಾಡ್ತಿಯ. ‘ಅಂತ ಬೇರೆ ಹೇಳ್ತೀಯ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಾ ಮನೋಭಾವವೇ ಇಂಗಿ ಹೋಗಿ, ಅಲ್ಪಕ್ಕೆ ತ್ರುಪ್ತನಾಗುವ ಮನಸ್ತಿತಿ ಬಂದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಮೂಲ ಕಾರಣ ನನ್ನ ಸೋಲುಗಳ ಬಗೆಗಿನ ನಿನ್ನ ದಿವ್ಯ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ..

*******

ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪಾನು ಭರವಸೆ ಅಥವಾ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಅನ್ನೋದೆ ಇಲ್ಲ ನಿನಗೆ. ನನ್ನ ವೃತ್ತಿ ಜೀವನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲು ಹೊರಟು ನಿಂತದಿನ ನೀನು ನನಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೇನು

‘ ಮಗನೇ!! ನೀನು ಅಲ್ಲಿ ಕೂಡ ತುಂಬಾ ದಿನ ಇರಲ್ಲ, ಓಡಿ ಬಿಡ್ತೀಯ. ಆದರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಇರೋ ಕೆಲಸ ಬಿಟ್ಟು, ಬಂಗಾರದಂತಹ ನಿನ್ನ ಜೀವನ ಹಾಳು ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡ. ದೊಡ್ಡದೋ, ಚಿಕ್ಕದೋ ನಮ್ಮ ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದಿರುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡಬೇಕು. ಅದರಲ್ಲೇ ಖುಷಿ ಕಾಣಬೇಕು’. ಇದೊಂತರ ಬೈದಂಗೂ ಇತ್ತು. ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದ ಹಂಗೂ ಇತ್ತು.

ನನ್ನ ಮೊದಲ ಸಂಬಳ ಹಿಡಿದು ಮನೆಗೆ ಬರೋಕೆ ಮುಂಚೆ ‘ಮಮ್ಮಿ!! ನಿಂಗೆ ಏನ್ ತರಲಿ’ ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ. ಏನಾದ್ರೂ ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡದನ್ನು ಕೇಳಿ ಬಿಡ್ತಿಯೇನೋ ಅಂತ ಭಯ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ನೀನು ಕೇಳಿದ್ದು- ‘ ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ಚಿಪ್ಸು’. ಮಗನ ಮೊದಲ ಸಂಬಳದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ತನಗಾಗಿ ಕೇಳಬಹುದಾದ ಅಮೂಲ್ಯ ವಸ್ತು ಇದೇನಾ.

ಓಲೆ ಕೊಳ್ಳಲು ದೊಡ್ಡ ಚಿನ್ನದ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋದಾಗ - ಅಮ್ಮ!! ಹಳೇ ಸಿನಿಮಾಗಳಲ್ಲಿ ವಿಲನ್ ಗಳಿಗೆ ನಿಧಿ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಸಂಭ್ರಮ ಪಡುತ್ತಾ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಲ್ಲುವರಲ್ಲಾ. ? ಅಂತಹಾ ರಿಯಾಕ್ಷನ್ನು ನಿಂದು.

ಗಾಂಧಿ ಬಜಾರಲಿ ಅಡವಿಟ್ಟುಕೊಳ್ತಿದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಅಂಗಡಿಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ನೋಡಿದ್ದವಳು, ದೊಡ್ಡ ಚಿನ್ನದ ಭಂಡಾರಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ಕೊಟ್ಟಾಗ - ‘ಚೇತನ ಇವೆಲ್ಲಾ ನಿಜವಾಗಲು ಚಿನ್ನದ ಆಭರಣಗಳೇನೊ. ? ಟಿವಿನಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಉಮಾ ಗೋಲ್ಡು ಹಾಕ್ಕೊಂಡ್ ತೋರುಸ್ತಾರೆ ಅನ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನಿಜವಾಗಲು ಇರುತ್ವೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ’ ಅಂದೆ.

ಬಂಗಾರದ ಮೇಲೀನ ಸ್ತ್ರೀ ಸಹಜ ವ್ಯಾಮೋಹ ನಿನಗೆ. ನೋಡಿ ಸಂಭ್ರಮ ಪಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನಾಗಿ ಬಿಡುವವಳಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಭವ್ಯವಾದ ದೊಡ್ಡ ಆಭರಣಗಳ, ಬೆಲೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಕುತೂಹಲ. ಆದರೂ ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಅಂಗಡಿ. ಬೆಲೆ ಕೇಳಿಬಿಟ್ಟರೆ ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೇನೊ ಎಂಬ ಮುಜುಗರ. ಆದರೂ ಕೇಳಬೇಕು ಆಂದುಕೊಂಡದ್ದನ್ನು, ಗಂಟಲೊಳಗೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ತ್ರೀ ಜಾಯಮಾನವಲ್ಲ ನಿಂದು. ಸೇಲ್ಸ್ ಮ್ಯಾನ್ ಹುಡುಗನಿಗೆ ರೇಟು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ, ಆ ವಡವೆಯನ್ನೇ ತಂದು ನಿನ್ನ ಕೈಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟ.

‘ಬೇಡ ಬೇಡ ರೇಟ್ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳೋಣ ಅಂತ ಅಷ್ಟೇ. ಪರ್ಚೇಸ್ ಮಾಡಲ್ಲ. ’ ಅಂದರೂ ‘ಅಯ್ಯೋ ನೋಡಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಗೋಬೇಕು ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಇಲ್ಲಮ್ಮ. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ನೋಡಿ. ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ನೀನು ಬೊಟ್ಟು ಮಾಡಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ, ಶೋಕೇಸ್ ನಿಂದ ಹೊರ ತೆಗೆದು ತಂದು ತೋರಿಸಿದ.‘ಇವುನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯಾರಾದ್ರು ಪರ್ಚೇಸ್ ಮಾಡ್ತಾರ. ?’ ಎಂಬ ಮತ್ತದೇ ಮುಗ್ಧ ಪ್ರಶ್ನೆ ನಿಂದು.

ಒಂದ್ಸಾರಿ ಊರಿಂದ ಬಂದ ಗೆಳೆಯ ರವಿ, ‘ ಇವತ್ತು ಊಟ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿರೋಳು ನಮ್ಮಕ್ಕ ’ ಅಂದ. ಹೆಂಗ್ ಹೇಳ್ತೀಯೋ ಅಂದ್ರೆ ‘ತುಂಬಾ ಸಿಂಪಲ್ ಊಟಕ್ಕೆ ‘ಮೂರು ಚಪಾತಿ ಕಟ್ರಿ’ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಕರೆಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಮೂರೇ ಚಪಾತಿ ಇದೆ ಬಾಕ್ಸಲ್ಲಿ. ಸೊ ಡೌಟೇ ಇಲ್ಲ. ಇದು ನಮ್ಮಕ್ಕ ತುಂಬಿರೋದು. ಅದೇ ನಮ್ಮಮ್ಮ ತುಂಬಿದ್ರೆ, ನಾನು ಬಯ್ತೀನಿ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಕೊನೆಪಕ್ಷ ಇನ್ನು ಒಂದಾದ್ರು ಜಾಸ್ತಿ ತುಂಬಿರ್ತಿದ್ದಳು ‘ ಅಂದಿದ್ದ. ಆಗ ನೆನೆಪಾದವಳು ನೀನೆ. ಇಷ್ಟೇ ಅಮ್ಮನಿಗೂ, ಬೇರೆಯವರಿಗೂ ಇರುವ ಚಿಕ್ಕ ವ್ಯತ್ಯಾಸ. ಅಡುಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದು, ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಕ್ವಾಂಟಿಟಿ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗದ ಹಾಗೆ ನಿನ್ನ ಊಟದ ಸ್ಪೀಡ್ ಕಡಿಮೆ ಆಗಿ ಬಿಟ್ಟರತ್ತೆ.

ನೂರಾರು ರೂಪಾಯಿ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಕಥೆ, ಕಾದಂಬರಿ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ, ಅಷ್ಟೂ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನೂ ತಿರುಗಾ-ಮುರುಗಾ ಎರಡೆರಡು ಸಲ ನೋಡಿ- ‘ ಚೇತನ!! ಇಷ್ಟು ದುಡ್ಡಲ್ಲಿ ಎರಡು ಸೀರೆ ಬರ್ತಿದ್ವಲ್ಲೋ. ? ’ ಅಂತ ಅಚ್ಚರಿ ಪಡುತ್ತ ಕೇಳ್ತಿದ್ದೆ. ಹಾಹಾ ನಿನ್ನ ಪ್ರಿಯಾರಿಟಿಗಳನ್ನ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟ ಬಿಡು.

ಸ್ಕೂಲ್ ಟೈಮಿಗೆ ಬರೋ ರೆಡ್ ಬಸ್ ನೋಡಿದಾಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳ್ತಾ ಇರ್ತಿಯ ‘ಈಗಲೂ ಯೂನಿಫಾರಂ ತೊಡಿಸಿ, ಸ್ಕೂಲ್ ಬ್ಯಾಗು ಹಾಕಿ, ಕೈಯಲ್ಲೊಂದು ಊಟದ ಬುಟ್ಟಿ ಕೊಟ್ಟು ನಿನ್ನ, ಮತ್ತೆ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಕಳಿಸಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನೀನು ದೊಡ್ಡವನ ರೀತಿ ಕಾಣಿಸೋದೆ ಇಲ್ಲ’ ಅಂತ. ಈ ರೀತಿಯ ವಯಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಆಸೆಗಳಿಗೆ ಏನು ಹೇಳೋದು. ? ಆದರೂ ನಿನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ವಿಚಿತ್ರ.

ಒಮ್ಮೆ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದ ಸಾಕು ನಾಯಿ ಜಿಮ್ಮಿಯ ಬರಹ ಓದಲು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾಗ, ಪ್ರತಿ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಓದುವಾಗಲೂ ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದು ನಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಾಕೆ೦ದರೆ ಆ ನಾಯಿಯ ತಳ ಬುಡ ಗೊತ್ತಿದ್ದುದು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೆ.

“ಎ೦ಥಾ ನಾಯಿ ಅದು. ಯಾರಾದರೂ ಹೊಡೆಯೋದಕ್ಕೆ ಬ೦ದರೆ , ಹತ್ತಿರ ಬರೋವರೆಗೂ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದು , ಇನ್ನೇನು ಹೊಡಿಬೇಕು ಅನ್ನೋವಾಗ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು. ” ಎಂದು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ನಕ್ಕಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನಾನು ಬರೆದದ್ದು ಸಾರ್ಥಕ ಆಯ್ತು ಅನ್ನಿಸ್ತು.

***********

ಆದರೂ ಒಂದು ಸೀಕ್ರೆಟ್ ಕೇಳ್ತೇನೆ. ನಿನಗೆ ಯಾಕೆ ಮಮ್ಮಿ, ಆಗಾಗ ದಬಾರನೆ ಬೀಳುವ ವಿಲಕ್ಷಣ ಅಭ್ಯಾಸ ಇದೆ. ನೀನು ಬೀಳೋದು ಎಷ್ಟು ಕಾಮನ್ನು ಅಂದ್ರೆ, ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರೆಗಳು ಬಿದ್ದ ಸದ್ದಾದರೂ ಅಪ್ಪಾಜಿ ನಡುಮನೆಯಿಂದಲೇ ಕೂಗುವರು ‘ ಅಯ್ಯೋ!! ನಿಮ್ಮಮ್ಮ ಬಿದ್ಲು ಅನ್ಸತ್ತೆ ನೋಡ್ರೋ’ ಅಂತ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಬಿದ್ದಿದ್ದರು ಥಟ್ ಅಂತ ಎದ್ದು ಕೂತು ಬಿಡ್ತಿಯ. ಬಿದ್ದಾಗ ನಿನ್ನ ಗಮನ ನೋವಿನ ಮೇಲೆ ಇರ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ನೀನು ಬಿದ್ದಿದ್ದನ್ನು ಯಾರಾದರು ನೋಡುದ್ರಾ ಅನ್ನೋದರಾ ಬಗ್ಗೆ. ಪೂರ್ ಮದರ್. ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿ ತರಹ ಬಿಳ್ತಾ ಇರ್ತಿಯ. ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡಿಕೊಂಡು ನಡಿಬಾರದೆ.

ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಯಂಗ್ ಆಗಿದ್ದೆ. ಬಿದ್ದಾಗ ಅಷ್ಟು ಪೆಟ್ಟಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ಮುದುಕಿ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದೀಯ. ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಬಿದ್ದಾಗಲು ಸಾವರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತುಂಬಾ ದಿನ ತಗೋತಿಯ.

ತೋಟದಮನೆಯ ಚರಂಡಿ ದಾಟುವಾಗ ಬಿದ್ದಾಗ, ನಿನ್ನ ಪಾದದ ಮೂಳೆಯೇ ಮುರಿದು ಹೋಗಿತ್ತು. ನಾನಾಗ ಚೆನೈ ನಲ್ಲಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲಿಲ್ಲ.

ಊರಿಗೆ ಬಂದಾಗ, ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದಿಯ. ತುದಿಬೆರಳಿನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮೊಣಕಾಲಿನವರೆಗೂ ಬ್ಯಾಂಡೇಜು. ತುಂಬಾ ದುಃಖ ಆಯ್ತು. ಯಾಕಂದ್ರೆ ನಾನು ಪ್ರತಿ ಸಾರಿ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗಲು, ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನನಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತು, ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಟಾಪ್ ಟು ಬಾಟಮ್ ನನ್ನ ನೋಡಿ- ‘ಹೋದ ಸಾರಿ ಬಂದಿದ್ದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಈ ಸಾರಿ ಇನ್ನು ಸಣ್ಣ ಆಗಿದ್ದಿಯ’, ಅಂತ ಅದೇ ಹಳೆ ಡೈಲಾಗ್ ಹೊಡೆದು, ನನ್ನ ಮೂಗು ಹಿಡಿದು ಜಗ್ಗಿ, ಮುತ್ತು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದವಳು ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿ ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದೆ.

‘ಏನ್ ಮಮ್ಮಿ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆಗಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ಒಂದು ಮಾತು ಕೂಡ ಹೇಳಿಲ್ಲ. ? ಆಲ್ವಾ ’ ಅಂತ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ.

ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು - ‘ಹೇ!! ಹೋಗೋ!! ‘ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿ ತರ ಬಿಳ್ತಾ ಇರ್ತಿಯ ಅಂತ ಆಡ್ಕೊತಿಯ. ’ ಅದಕ್ಕೆ ನಿನಗೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ‘ ಎಂದೆ.

ಅಂಥ ಹೊತ್ತಲ್ಲೂ ನಿನ್ನ ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೋ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಹೇಳಿದ್ದೆ ‘ಹೆಂಗೂ ಕಾಲ್ ಮುರಕೊಂಡಿದೀಯಾ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಬೀಳೋ ಪ್ರಮೇಯನೆ ಇಲ್ಲ ‘ಅಂತ.