ಅಮ್ಮಂಗೆ ಒ೦ದು ಪ್ರೀತಿಯ ಪತ್ರ

ಥ್ಯಾಂಕು ಮಮ್ಮಿ. ಲಾಲಿಸಿ, ಪಾಲಿಸಿ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ದವನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿರೋದಕ್ಕಲ್ಲ. ನನಗೆ
ಜನ್ಮ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ. ಈ ಅದ್ಭುತ ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬ ಅನ್ನೋ ರೀತಿ
ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ. ಥ್ಯಾಂಕ್ ಯು.

‘ ಅಮ್ಮ ’ ಅನ್ನೋದು ವಿಶ್ವದ ಅತ್ಯಂತ ಹೆಚ್ಚು ಘನತೆ, ಗೌರವ ಇರುವ ಸರ್ವ ಶ್ರೇಷ್ಠ
ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ನಾವುಗಳು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹೆಸರು. ಆದರೆ ನನಗೆ ಅಮ್ಮ ಅಂದಾಗ, ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ
ಬರೋದು.. ನಿನ್ನ ಪೆದ್ದು ಪೆದ್ದು ಮುಖ. ನಾನು ಹೇಳುವ ಅಷ್ಟೂ ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟೇ
ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ನಂಬುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ನಿನ್ನ ಪೆದ್ದು ಜೀವ.

ನನ್ನನ್ನು ಅಚ್ಚರಿ ಮತ್ತು ಕೌತುಕದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಸಿರುವ ವಿಚಾರ ಅಂದ್ರೆ,
ಅಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಅಂದರೆ ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟು ಇಷ್ಟ. ಹೇಳಿಬಿಡು ಮಮ್ಮಿ ಪ್ಲೀಸ್.. ?
ಇನ್ನೂರ ಎಪ್ಪತ್ತು ದಿನಗಳು ನಿನ್ನ ಒಡಲೊಳಗೆ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟು ಕೊಂಡಿರುವ
ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಮೋಹದ ಕೊಂಡಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆಯಾ. ? ಆ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇದು ನನ್ನ ಸ್ವತ್ತು,
ನಾನು ಇದರ ವಾರಸುಧಾರಿಣಿ, ಇದರ ಸರ್ವಾಂಗೀಣ ಉದ್ಧಾರ ನನ್ನ ಜನ್ಮ ಸಿದ್ಧ ಕರ್ತವ್ಯ,
ಎಂದೆಲ್ಲಾ ನಿನಗೆ ನೀನೆ ಏನೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟೆಯಾ. ?

> ಅಮ್ಮ ನೀನೇ ಒಂದು ಸಮುದ್ರ. ನಿನ್ನ ಪ್ರಪಂಚ ಎಷ್ಟೇ ವಿಶಾಲವಾಗಿದ್ದರೂ, ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ
> ಯಾವಾಗಲೂ ದಡದಲ್ಲಿ ಕೂತಿರುವ ಮಗುವಿನ ಮೇಲೆಯೇ. ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣವೂ ಬಂದು ಸೋಕಿಸಿ ಹೋಗುವೆ.
> ಆ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಕಾಳಜಿಯ ಅಲೆಗಳ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟೋದಕ್ಕೆ ಆಗಲ್ಲ ಬಿಡು.

ಒಂದು ದಿನ, ನೀ ವಸುಧಾ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳು ನರ್ಸ್ ಅಜ್ಜಿಯ ಕಡೆ ತೋರಿಸಿ ‘ಈ
ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಾಗ ಇವಳೇ ನಿನ್ನನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದಾಕೆ’ ಎಂದಿದ್ದೆ. ನೆನಪಿದೆಯಾ.
? ನನಗಾಗ ತುಂಬಾ ಖುಷಿ ಆಗಿತ್ತು. ನೀನು ಅವಳಿಗೆ, ನನ್ನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿದಾಗ, ಆಕೆಯು
ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ನಿಜ ಹೇಳ್ತೇನೆ ಮಮ್ಮಿ. ನನ್ನನ್ನು ಮೊದಲು
ನೋಡಿದವಳು ಆ ನರ್ಸ್ ಅಜ್ಜಿ ಅಲ್ಲ, ನೀನು. ಹೆಂಗೆ ಅಂದ್ರೆ, ನಿನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿದ್ದ
ನನ್ನ ರೂಪಕ್ಕೆ, ಇನ್ನೂ ಕೈ ಕಾಲುಗಳು ಮೂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದಾಗಲೇ ನಿನ್ನ ಕನಸಲ್ಲಿ ನಾ.
ಅಂಬೆಗಾಲಿಟ್ಟು ನಡೆದಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹಂಗಾದ್ರೆ ನನ್ನನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದವಳು ನೀನು
ತಾನೆ. ? ಹೇಳು ಮತ್ತೆ. ನನ್ನ ಹುಟ್ಟು ಹಬ್ಬವನ್ನ, actual ಆಗಿ, ನಾನು ಯಾವ ದಿನ
ಆಚರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ..? ಗರ್ಭದಲ್ಲೊಂದು ಜೀವಸೆಲೆ ಮಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅದರ ಸುಖದಲ್ಲಿ
ಹೊರಗೊಂದು ಜೀವ ನಲಿಯುತಿರುತ್ತೆ. ಬರಿ ಸ್ಪರ್ಷದ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ, ಬಿಟ್ಟ ಕಣ್ಣುಗಳಲಿ ನನ್ನ
ಪ್ರತಿಮೆ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತಿರುತ್ತೆ.

ಹೆತ್ತವಳಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣ ಮುದ್ದು ಅನ್ನೋದು ಗಾದೆ. ಆದರೂ ನಮ್ಮಂತಹಾ ನನ್ನಾ-ಮುನ್ನಾ
ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆಗ್ಗಣಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಕೆ ಮಾಡುದ್ರೆ ಹೆಂಗೆ. ಗಾದೆ ಮಾಡಿದವರ ವಿರುದ್ಧ ಮಾನನಷ್ಟ
ಮುಖದ್ದಮೆ ಹೂಡಬೇಕು. ನನ್ನನು ಹೆತ್ತ ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಮೂಗು ಅಂದ್ರೆ ತುಂಬಾ ಮುದ್ದು.
ದಿನಕ್ಕೆ ಹತ್ತಾರು ಬಾರಿ ಆದರೂ ಅದನ್ನ ಹಿಡಿದು ಜಗ್ಗುವೆಯಲ್ಲಾ. ? ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಅದು
ಉದ್ದವಾಗಿ, ವಿರೂಪವಾದರೆ ಏನ್ ಗತಿ.

ಸಾರಿ!! ಮಮ್ಮಿ. ನಿನಗೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಇರಾದೆ ನನಗೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಏನ್
ಮಾಡೋದು. ಪ್ರತಿ ಸಾರಿನು ಸತ್ಯ ಹೇಳಿ, ನಿನಗದು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಸಿ, ಅದರಿಂದ ನನ್ನ
ಧೀರ್ಘಾವಧಿ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಏನೂ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿಸುವ ಬದಲು, ಒಂದು
ಸುಳ್ಳಿನಲ್ಲಿ ಮಾತು ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಷ್ಟೆ. ನಾನು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನ
ತಾತ್ವಿಕೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ, ಇದ್ದೆ ಇರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಾನೂ
ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ನಾನು ಯಾವಾಗಲು ಖುಷಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಅಂತ ಬಯಸೋ
ನಿನ್ನ ಬೆಟ್ಟದಷ್ಟು ಆಸೆಗೆ ತಣ್ಣೀರು ಎರಚೋದಕ್ಕಾಗುತ್ತ.

ಒಂದ್ಸಾರಿ ನಿನ್ನ ಮಾತು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ‘ನಿನ್ನ ಬದಲು, ಒಂದು ಎಮ್ಮೆ
ಸಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ ಎಷ್ಟೋ ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ತಿತ್ತು’ ಎಂದೆ. ನನಗೂ ಕೋಪ ಬಂದು ‘ಅದನ್ನೇ
ಹೆರಬೇಕಿತ್ತು’ ಅಂದುಬಿಟ್ಟೆ. ಅಯ್ಯೋ ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ನೀನು ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡೋದನ್ನೇ
ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಡೋದಾ. ? ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದಾಗ ಬೈದು, ಹೊಡೆದು ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳ್ತಾರೆ. ಅದು ಬಿಟ್ಟು
ಮಾತೆ!! ಮಾತು ಬಿಡೋದಾ. ? ಇದು ಘೋರ ಅನ್ಯಾಯ. ‘ಸಾರಿ’ ಕೇಳಿದರೂ ಕರಗಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೆ
ಹುಷಾರಿಲ್ಲದವನಂತೆ ನಾಟ್ಕ ಮಾಡಬೇಕಾಯ್ತು. ಆಗ ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಕೋಪ, ಮುನಿಸು,
ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಧೂಳಿಪಟ ಆಗೋಯ್ತು. ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಾಗ ನಾನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಿಂಪಲ್
ಟ್ರಿಕ್ಸ್ ಇದು. ಒಟ್ನಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನಾಟಕ ಆಡ್ತಾ ಇದ್ವಿ ಅನ್ನು.

ಅದ್ಯಾವ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ದೇವರ ಮೇಲೆ ಭಯ, ಭಕ್ತಿ, ನಂಬಿಕೆ ಕಡಿಮೆ ಆಯ್ತೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಮಮ್ಮಿ. ಆಚೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಾಸ್ತಿಕನೇನು ಅಲ್ಲಾ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲಾ ಕೈ ಮೀರಿ ಹೋದಾಗ
ಬೇಷರತ್ತಾಗಿ ಶರಣಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಆಗ ನನ್ನನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕಾದ್ದು ದೇವರ ಕರ್ತವ್ಯ.
ಇಂಥ ಅವಕಾಶವಾದಿ ಮಾಡರ್ನ್ ನಾಸ್ತಿಕ ನಾನು. ದೇವರ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಊಟ ಮಾಡುವ ಸಂಪ್ರದಾಯ
ಒಳ್ಳೇದು. ಉಪವಾಸ ಇರೋ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಅಂತ ವಾದಿಸುವ ಬಂಡ. ನನ್ನಂಥವನನ್ನು
ಹಿಡಿದು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಭಗವಂತನೊಂದಿಗೆ ಟಚ್ ನಲ್ಲಿ ಇರೋ ಹಂಗೆ ಮಾಡ್ತಿಯ. ನಿನ್ನ
ಸಮಾಧಾನಕ್ಕೆ ದೇವರ ಪೂಜೆನೂ ಮಾಡ್ಬೇಕು, ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಗೂ ಹೋಗ್ಬೇಕು. ದಿಸ್ ಈಸ್ ನಾಟ್
ಫೇರ್ ಐಸೆ. ಒಂದಷ್ಟು ಸಿದ್ಧಾಂತ ಪಾಲಿಸಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ, ಪ್ರತಿ ಸಾರಿನು ಅಡ್ಡಿ ಬರ್ತೀಯ.
ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಬಿಟ್ರೆ ಬೇರೆ ಏನೂ ಕಾಣೋದೆ ಇಲ್ಲ.

ಆ ದಿನ ರಾತ್ರಿ, ಮೆಡಿಕಲ್ ಕಾಲೇಜಿನ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ನಿಂದ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದೆ. ‘ ಮಮ್ಮಿ ನನಗೆ
ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ. ವಾಪಾಸ್ ಮನೆಗೆ ಬರ್ತೀನಿ. ’ ಎಂದೆ. ಬಳ್ಳಾರಿ ಮೆಡಿಕಲ್
ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೇರಿ ಹತ್ತು ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ‘ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಸಮಸ್ಯೆನಾ. ? ಮನೆ ನೆನಪಾಗ್ತಾ
ಇದ್ದೀಯ. ? ಹೊಸ ಕಾಲೇಜು ಅಂತ ಭಯಾನ. ? ನಾನೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಇರ್ತೀನಿ.
ಯೋಚನೆ ಮಾಡು. ಒಳ್ಳೆ ಅವಕಾಶ ಕಳ್ಕೊಬೇಡ. ’ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ವಿಧವಿಧವಾಗಿ ಪೂಸಿ ಹೊಡೆದೆ.
ನನ್ನ ಕೈಲಿ ಸಾಧ್ಯಾನೆ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನ ಹೇಳಿದೆ. ಬಹುಶಃ ನೀನು ಒಪ್ಪೋದಿಲ್ಲ,
ಇನ್ನ ಪುಸಲಾಯಿಸೋದಕ್ಕೆ ನೋಡ್ತಿಯ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.

ಆದರೆ ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದು - ‘ಸರಿ ಬಂದು ಬಿಡು. ನಿನಗೇ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಅಂದ ಮೇಲೆ ಅದು ಎಷ್ಟು
ದೊಡ್ದದಾಗಿದ್ದರು ಬೇಡ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಒಗ್ಗದಿರುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬಾರದು. ’ ಏನ್ ಡೈಲಾಗ್ ಅಮ್ಮಿ
ಅದು. ಅಬ್ಬಾ!! ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಆ ದಿನ ನೀನೆಲ್ಲಾದರು ನನ್ನನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸದೇ
ಹೋಗಿದ್ದರೆ,ಡೈವೋರ್ಸ್ ಗೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿ, ಕೋರ್ಟಿಂದ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆಯದೇ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬಾಳುವ
ಜೋಡಿಗಳಂತಾಗುತ್ತಿತ್ತು ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ. ಈಗಲೂ ಇದನ್ನ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ- ‘ನೀನು
ಎಲ್ಲಾದರು ಡಾಕ್ಟರ್ ಆಗಿದ್ದಿದ್ರೆ, ಕಡೇಪಕ್ಷ ನಾವಾದರು ನಿನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಟ್ರೀಟ್
ಮೆಂಟಿಗೆ ಬರ್ತಾ ಇದ್ವಲ್ಲೋ ಮಗನೇ!! ’ ಅಂತ ನನ್ನನ್ನು ರೇಗಿಸುತ್ತಾ ಇರ್ತಿಯ, ಇರಲಿ.
ಆದರೂ ಥ್ಯಾಂಕ್ ಯು ಮಮ್ಮಿ. ನನ್ನನ್ನ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ.

ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಓದುವಾಗ, ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಅನುತ್ತಿರ್ಣ ಕೀರ್ತಿ
ಪತಾಕೆಯನ್ನು ಹಾರಿಸಿದೆ. ಎರಡು ಸಬ್ಜೆಕ್ಟ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಡಮ್ ಚಿಕಿ ಡಮ್ ಅಂದ್ರೆ ತಮಾಷೆನಾ.
ಅದು, ನಾವು ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲಾ ಆತ್ಮೀಯರಾಗುತ್ತಾ ಮೆರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ಸುವರ್ಣಯುಗದ ಆದಿ
ಕಾಲದ ಸಮಯ. ಎಜುಕೇಶನ್ ಸಿಸ್ಟಮ್ಮೆ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದು ದೂರುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ
ದೊಡ್ದವರಾಗಿದ್ದೆವು. ಸರಿ!! ಫೇಲು ಅನ್ನೋದೊಂದು ಕೆಟ್ಟ ಸಮಾಚಾರ. ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು ಹೇಗೆ
ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಕೊಡಬಹುದು ಅನ್ನೋ ಅಂಜಿಕೆಯಿಂದಲೇ ಹೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು - ‘ಹೌದಾ!!
ನೀನು ಬೇಜಾರು ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡ ಮಗನೆ. ಮತ್ತೆ ಪಾಸ್ ಮಾಡಿದರಾಯಿತು’ ಎಂದುಬಿಡೋದಾ. ನನಗೆ ತಲೆ
ಕೆಡೋದೊಂದು ಬಾಕಿ ಮಮ್ಮಿ. ಕೊನೆ ಪಕ್ಷ ಒಂದೇ ಒಂದು ಮಾತಾದರು ಬಯ್ಯಬಹುದಿತ್ತು. ಆ ದಿನ
ನನಗೆ ಎಂಥಾ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆ ಕಾಡಿತ್ತು ಗೊತ್ತಾ. ಅದರ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಿಲಾಸಫಿ ಬೇರೆ
ಹೊಡಿತಿಯ- ‘ಯಾರಾದರೂ ಫೇಲ್ ಆಗಬೇಕು ಅಂತ ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರಿತಾರ ಮಗನೆ. ನೀನು ಫೇಲ್ ಆಗಿದಿಯ.
ನೀನೆ ಪಾಸ್ ಮಾಡ್ತಿಯ. ‘ಅಂತ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ನನ್ನ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಾ ಮನೋಭಾವವೇ ಇಂಗಿ
ಹೋಗಿ, ಅಲ್ಪಕ್ಕೆ ತ್ರುಪ್ತನಾಗುವ ಮನಸ್ತಿತಿ ಬಂದಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಅದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಮೂಲ ಕಾರಣ
ನನ್ನ ಸೋಲುಗಳ ಬಗೆಗಿನ ನಿನ್ನ ದಿವ್ಯ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ..

ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪಾನು ಭರವಸೆ ಅಥವಾ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಅನ್ನೋದೆ ಇಲ್ಲ ನಿನಗೆ. ನನ್ನ
ವೃತ್ತಿ ಜೀವನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲು ಹೊರಟು ನಿಂತದಿನ ನೀನು ನನಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೇನು ‘ ಮಗನೇ!!
ನೀನು ಅಲ್ಲಿ ಕೂಡ ತುಂಬಾ ದಿನ ಇರಲ್ಲ, ಓಡಿ ಬಿಡ್ತೀಯ. ಆದರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಇರೋ ಕೆಲಸ
ಬಿಟ್ಟು, ಬಂಗಾರದಂತಹ ನಿನ್ನ ಜೀವನ ಹಾಳು ಮಾಡ್ಕೋಬೇಡ. ದೊಡ್ಡದೋ, ಚಿಕ್ಕದೋ ನಮ್ಮ
ಪಾಲಿಗೆ ಬಂದಿರುವ ಕೆಲಸವನ್ನು ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡಬೇಕು. ಅದರಲ್ಲೇ ಖುಷಿ ಕಾಣಬೇಕು’.
ಇದೊಂತರ ಬೈದಂಗೂ ಇತ್ತು. ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದ ಹಂಗೂ ಇತ್ತು.

ನನ್ನ ಮೊದಲ ಸಂಬಳ ಹಿಡಿದು ಮನೆಗೆ ಬರೋಕೆ ಮುಂಚೆ ‘ಮಮ್ಮಿ!! ನಿಂಗೆ ಏನ್ ತರಲಿ’ ಅಂತ
ಕೇಳಿದೆ. ಏನಾದ್ರೂ ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡದನ್ನು ಕೇಳಿ ಬಿಡ್ತಿಯೇನೋ ಅಂತ ಭಯ ಇತ್ತು. ಆದರೆ ನೀನು
ಕೇಳಿದ್ದು- ‘ ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ಚಿಪ್ಸು’. ದಿಸ್ ಈಸ್ ಟೂ ಮಚ್ ಐಸೆ. ಮಗನ ಮೊದಲ ಸಂಬಳದಲ್ಲಿ
ಅಮ್ಮ ತನಗಾಗಿ ಕೇಳಬಹುದಾದ ಅಮೂಲ್ಯ ವಸ್ತು ಇದೇನಾ. ಸ್ಕೂಲ್ ಬಸ್ ಬಂದಾಗೆಲ್ಲಾ ಹೇಳ್ತಾ
ಇರ್ತಿಯ ‘ಈಗಲೂ ಯೂನಿಫಾರಂ ತೊಡಿಸಿ, ಸ್ಕೂಲ್ ಬ್ಯಾಗು ಹಾಕಿ, ಕೈಯಲ್ಲೊಂದು ಊಟದ ಬುಟ್ಟಿ
ಕೊಟ್ಟು ನಿನ್ನ, ಮತ್ತೆ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಕಳಿಸಬೇಕು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನೀನು
ದೊಡ್ಡವನ ರೀತಿ ಕಾಣಿಸೋದೆ ಇಲ್ಲ’ ಅಂತ. ಈ ರೀತಿಯ ವಯಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಆಸೆಗಳಿಗೆ ಏನು ಹೇಳೋದು.
? ಆದರೂ ನಿನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯೇ ವಿಚಿತ್ರ.

ನೂರಾರು ರೂಪಾಯಿ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಕಥೆ, ಕಾದಂಬರಿ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ,
ಅಷ್ಟೂ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನೂ ತಿರುಗಾ-ಮುರುಗಾ ಎರಡೆರಡು ಸಲ ನೋಡಿ- ‘ ಚೇತನ!! ಇಷ್ಟು
ದುಡ್ಡಲ್ಲಿ ಎರಡು ಸೀರೆ ಬರ್ತಿದ್ವಲ್ಲೋ. ? ’ ಅಂತ ಅಚ್ಚರಿ ಪಡುತ್ತ ಕೇಳ್ತಿದ್ದೆ. ಹಾಹಾ
ನಿನ್ನ ಪ್ರಿಯಾರಿಟಿಗಳನ್ನ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದು ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟ ಬಿಡು. ‘ಮಗನೆ!! ನೀನು
ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಕಣೋ. (ಹೌದಾ. ? ) ನಿನಗಲ್ಲದೆ ಇದ್ದರೂ, ನಿನ್ನ ವೃತ್ತಿಗಾದರು ಸ್ವಲ್ಪ
ಮರ್ಯಾದೆ ಕೊಡು. ಟಿಪ್-ಟಾಪ್ ಆಗಿರೋದನ್ನ ಕಲಿ’ ಅಂತ ಯಾವಾಗಲು ಹೇಳ್ತಾ ಇರ್ತಿಯ. ಇಲ್ಲಿ
‘ಟಿಪ್-ಟಾಪ್’ ಎನ್ನುವ ಪದದ ಪ್ರಯೋಗ ಕೇವಲ ನಾನು ತೊಡುವ ಬಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ
ಸೀಮಿತವಾಗಿದ್ದಿದ್ದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಆಸೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ನನ್ನನ್ನು ನೀನು
ಹೆಂಗ್ ಹೆಂಗೋ ಕಾಣಬೇಕು ಅಂತ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ರೆ ನಾ ಏನ್ ಮಾಡಲಿ.

ಆದರೂ ಒಂದು ಗುಟ್ಟು ಕೇಳ್ತೇನೆ. ನಿನಗೆ ಯಾಕೆ ಮಮ್ಮಿ, ಆಗಾಗ ದಬಾರನೆ ಬೀಳುವ ವಿಲಕ್ಷಣ
ಅಭ್ಯಾಸ ಇದೆ. ನೀನು ಬೀಳೋದು ಎಷ್ಟು ಕಾಮನ್ನು ಅಂದ್ರೆ, ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರೆಗಳು
ಬಿದ್ದ ಸದ್ದಾದರೂ ಅಪ್ಪಾಜಿ ನಡುಮನೆಯಿಂದಲೇ ಕೂಗುವರು ‘ ಅಯ್ಯೋ!! ನಿಮ್ಮಮ್ಮ ಬಿದ್ಲು
ಅನ್ಸತ್ತೆ ನೋಡ್ರೋ’ ಅಂತ. ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಬಿದ್ದಿದ್ದರು ಥಟ್ ಅಂತ ಎದ್ದು ಕೂತು ಬಿಡ್ತಿಯ.
ಬಿದ್ದಾಗ ನಿನ್ನ ಗಮನ ನೋವಿನ ಮೇಲೆ ಇರ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ನೀನು ಬಿದ್ದಿದ್ದನ್ನು
ಯಾರಾದರು ನೋಡುದ್ರಾ ಅನ್ನೋದರಾ ಬಗ್ಗೆ. ಪೂರ್ ಮದರ್. ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿ ತರಹ ಬಿಳ್ತಾ
ಇರ್ತಿಯ. ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡಿಕೊಂಡು ನಡಿಬಾರದೆ.

ಮೊದಲೆಲ್ಲಾ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಯಂಗ್ ಆಗಿದ್ದೆ. ಬಿದ್ದಾಗ ಅಷ್ಟು ಪೆಟ್ಟಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ಈಗ ಮುದುಕಿ ಆಗ್ತಾ ಇದ್ದೀಯ. ಒಂದೊಂದು ಸಾರಿ ಬಿದ್ದಾಗಲು ಸಾವರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತುಂಬಾ
ದಿನ ತಗೋತಿಯ. ತೋಟದಮನೆಯ ಚರಂಡಿ ದಾಟುವಾಗ ಬಿದ್ದಾಗ, ನಿನ್ನ ಪಾದದ ಮೂಳೆಯೇ ಮುರಿದು
ಹೋಗಿತ್ತು. ನಾನಾಗ ಚೆನೈ ನಲ್ಲಿದ್ದೆ. ನನಗೆ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ತಿಳಿಸಲಿಲ್ಲ. ಊರಿಗೆ
ಬಂದಾಗ, ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದಿಯ. ತುದಿಬೆರಳಿನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮೊಣಕಾಲಿನವರೆಗೂ
ಬ್ಯಾಂಡೇಜು. ತುಂಬಾ ದುಃಖ ಆಯ್ತು. ಯಾಕಂದ್ರೆ ನಾನು ಪ್ರತಿ ಸಾರಿ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗಲು,
ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನನಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತು, ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಟಾಪ್ ಟು ಬಾಟಮ್ ನನ್ನ ನೋಡಿ- ‘ಹೋದ
ಸಾರಿ ಬಂದಿದ್ದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಈ ಸಾರಿ ಇನ್ನು ಸಣ್ಣ ಆಗಿದ್ದಿಯ’, ಅಂತ ಅದೇ ಹಳೆ ಡೈಲಾಗ್
ಹೊಡೆದು, ನನ್ನ ಮೂಗು ಹಿಡಿದು ಜಗ್ಗಿ, ಮುತ್ತು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದವಳು ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿ ಹಾಸಿಗೆ
ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದೆ.

‘ಏನ್ ಮಮ್ಮಿ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆಗಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ಒಂದು ಮಾತು ಕೂಡ ಹೇಳಿಲ್ಲ. ? ಆಲ್ವಾ ’ ಅಂತ
ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು - ‘ಹೇ!! ಹೋಗೋ!! ‘ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗಿ ತರ ಬಿಳ್ತಾ ಇರ್ತಿಯ
ಅಂತ ಆಡ್ಕೊತಿಯ. ’ ಅದಕ್ಕೆ ನಿನಗೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ‘ ಎಂದೆ. ಅಂಥ ಹೊತ್ತಲ್ಲೂ ನಿನ್ನ ಹಾಸ್ಯ
ಪ್ರಜ್ಞೆಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೋ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಹೇಳಿದ್ದೆ ‘ಸರಿ!! ಬಿಡು ಇನ್ನು
ಮುಂದೆ ಬೀಳೋ ಪ್ರಮೇಯನೆ ಇಲ್ಲ ‘ಅಂತ.

ಬರೆಯೋದಕ್ಕೆ ಬೇಜಾನ್ ಇದೆ, ಆದರೂ ಈ ಪತ್ರಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟು ಸಾಕು.