ಪಿಸಿ ಅಸೆಂಬಲ್ ಮಾಡೋ ನೆಪದಲ್ಲಿ

ವಠಾರದ ಮನೆಯವರೊಬ್ಬರು ತಮ್ಮ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಅಸೆಂಬಲ್ ಮಾಡಿ, ಆನ್ ಮಾಡಿ ಕೊಡುವಂತೆ ಕೇಳಿದರು.
ಸಾಫ್ಟ್- ವೇರ್ ಟೆಕ್ಕಿ ಅಂದ ಮೇಲೆ ಮಿನಿಮಮ್ ಇಷ್ಟು  ತಲೆ ಇರಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರಪಂಚ ಬಯಸುವುದರಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ನಾಲ್ಕು ಜನ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಸುತ್ತುವರಿದು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತಾಗ,
ಮಾಡಬಹುದಾದ ಕುಶಲ ಕೆಲಸ ಇದಲ್ಲ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ.

ಸರಿ!! ನಾನೂ ಆ ಕಂಪ್ಯೂಟರಿನ ಬಿಡಿಭಾಗಗಳನ್ನು ಸುರಿದುಕೊಂಡು,
ಪವರ್ ಕಾರ್ಡು!! ಡಾಟಾ ಕೇಬಲ್ ಗಳನ್ನು ವಿಂಗಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಪುಟ್ಟ ಮಗುವೊಂದು ತೆವಳುತ್ತಾ ಬಂದು ,
ನಾನು ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಸಿ-ಪಿ-ಯು ಬಾಕ್ಸಿನ ಸಪೋರ್ಟ್ ಪಡೆದು ನಿಂತು, ಗುರಾಯಿಸಿತು.
ಅರ್ಧ ಹೊರ ಬಂದಿದ್ದ  ಕಾಪರ್ ವಯರ್ ನಿಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಚುಚ್ಚಿ ,
ಮಗುವನ್ನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿಸಿದೆ.

' ಇದು ತಮ್ಮ ನಾದಿನಿ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಆಗಿಯೂ,
ನಾಲ್ಕು ವರುಷಗಳಿಂದ ಬಳಸದೇ ಪಾಳು ಬಿದ್ದಿದ್ದಾಗಿಯೂ,
ಇದನ್ನು ತೆಗೆದು ಕೊಂಡು ಹೋಗಲೇಬೇಕು ಎಂದು ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡಿದ್ದಾಗಿಯೂ...
 ಇದನ್ನು ತಂದದ್ದು '
ಎಂದು ಮನೆಯ ಯಜಮಾನರು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಂಡರು.
ಪಾಳು ಬಿದ್ದದ್ದನ್ನು,  ಒತ್ತಾಯ ಮಾಡಿ ಹೊರಿಸಿ ಕಳಿಸಿದ್ದನ್ನೇ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು.

ನನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಾನು ತಲ್ಲೀನನಾಗಿದ್ದೆ.
ಆ ಡಬ್ಬ ಕಂಪ್ಯೂಟರಿನ ಇತಿಹಾಸದಿಂದ ಮೊದಲುಗೊಂಡು,
ತಮ್ಮ ನಾದಿನಿ ಸಾಫ್ಟ್-ವೇರ್ ಟೆಕ್ಕಿ ಆದಾಗಿನ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅವರು ಬಹಳ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
 ಒಂದು ಸಾಫ್ಟ್-ವೇರ್ ಕಂಪನಿಯ ಹೆಸರು ಹೇಳಿ!!
 'ನಿಮಗೆ ಅದು ಗೊತ್ತಿರಲೇಬೇಕಲ್ಲ...?' ಅಂದರು.
'ಹೌದು!! ಹೌದು!! ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡ ಕಂಪನಿ ' ಅಂದೆ.

ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಆನ್ ಮಾಡಿದಾಗ ಸದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಾ 'ವಿಂಡೋಸ್'  ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು.
' ನಾನಿನ್ನು ಬರುತ್ತೇನೆ ' ಎಂದು ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ...,

' ಅಯ್ಯೋ!! ಹಂಗೇ ಹೋಗ್ತೀರ..?
ಕಾಫಿ ಟೀ ಏನಾದ್ರು ತಗೋಂಡೆ ಹೋಗ್ಬೇಕು .. ' ಅಂದರು.

' ಬೇಡ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ..' ಅಂದೆ. ಅವರು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ.
ಕಾಫಿ ಬೇಡ ಅಂದರೆ, ಕಾಫಿ ಬೇಡ ಅಂತಲೇ ಅರ್ಥ ಬರುವುದಿಲ್ಲ.
ಅದನ್ನು ಮಾಡುವ ವರೆಗೂ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಕುಡಿಯುವ ವರೆಗೂ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುವ,
ಧೀನ-ಧೈನ್ಯ ನಿಶ್ಯಬ್ಧಕ್ಕೆ  ದಾರುಣವಾಗಿ ಬಲಿಯಾಗಬೇಕಲ್ಲ ಎಂಬ ಭಯ.

ಗಟ್ಟಿ ಹಾಲಿನ ನೊರೆ ಕಾಫಿ ಹೀರುತ್ತಿರುವಾಗ,
ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಅಲ್ಪ ಟಿಪ್ಸು  ಕೊಡೋಣವೆಂದು ಹೋದೆ.
'ಛೇ! ಛೇ!! ನನಗೆ ಇದೆಲ್ಲ ಅರ್ಥ ಆಗಲ್ಲ '...
ಮನೆಯ ಯಜಮಾನರು ತಲೆ ಕೊಡವಿದರು.
ಅವರ ಹೆಂಡತಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ,
ಅವರೂ ತಮಗೆ ಏನೂ ತಿಳಿಯೋದಿಲ್ಲವೆಂದೂ, ಬೇಡವೆಂದೂ ಹೇಳಿದರು.

ತಲೆ ಕೆಡ್ತು ... "ಮತ್ತೆ!! ಕಂಪ್ಯೂಟರು ಯಾರಿಗೆ ...?" ಅಂದೆ.

 " ಇನ್ಯಾರಿಗೆ!! ನಮ್ಮ ಮಗನಿಗೆ " ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅಂಬೆಗಾಲಿಡುತ್ತಿದ್ದ ಮಗುವನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸಿದರು.
ಬಾಯೊಳಗಿದ್ದ ಕಾಫಿ!!  ನಂಜೇರಿತು.

" ಛೇ!! ಛೇ!! ಮೊದಲೇ ಹೇಳೋದಲ್ವ ...? ಟೇಬಲ್ ಬದಲು ನೆಲದ ಮೇಲೇನೆ... ಅಸೆಂಬಲ್ ಮಾಡಿ ಇಡ್ತಿದ್ದೆ ..." ಅಂದೆ.
ವಿಡಂಬನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಜೋಕು ಎಂದು ಅಪಾರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು .... ನಕ್ಕರು.
 ಪ್ರಿ ನರ್ಸರಿಗೆ ಅದಾಗಲೇ ಐವತ್ತು ಸಾವಿರ ಕಟ್ಟಿ !!  ಪಬ್ಲಿಕ್ ಸ್ಕೂಲಲ್ಲಿ ಸೀಟ್ ಅಡ್ವಾನ್ಸು  ಬುಕ್ಕಿಂಗ್ ಮಾಡಿರುವುದನ್ನು ಹೇಳಲು ಅವರು ಮರೆಯಲಿಲ್ಲ.

ಮದುವೆಗಳು ಮಧುಮಕ್ಕಳು

ಈ ಇಪ್ಪತ್ತೈದರ ಆಜುಬಾಜಿನ ವಯಸ್ಸೇ ಹಾಗೆ.., ಓರಗೆಯವರ, ಗೆಳೆಯರ ಮದುವೆಗಳ ಸುಗ್ಗಿ.
ಗೆಳೆತನದ ಮರ್ಜಿಗೆ ಸಿಕ್ಕು ಮದುವೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲೇಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳು ಇಲ್ಲದೇ
ಹೋದರು, ಮದುವೆ ಅನ್ನೋ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರುವ ವಿವಿಧ ಗೆಳೆಯರ ಸಲುವಾಗಿ(ಮತ್ತು
ಮತ್ತೊಂದು ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ) ಮದುವೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಲೇಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು, ಮದುವೆ
ಸುತ್ತು,

**ಪೋಷಾಕು**
ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಗೆಳೆಯನ ಮದುವೆ. ರಾತ್ರಿಯಿಡಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿ, ಬೆಳಗಾಗೆ ಊರಿಗೆ ಬಂದರೆ,
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ಅದಾಗಲೇ ಮದುವೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರು. ನಾನೂ ಹೊರಟು ನಿಂತು,
ಬಟ್ಟೆ ಗೆ ಇಸ್ತ್ರೀ ಹಾಕಲು ಹೋದೆ. ಕಾದಿದ್ದ ಐರನ್ ಬಾಕ್ಸು, ಇಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಬಟ್ಟೆ
ಬುಸ್ಸೆಂದು ಬಾಕ್ಸಿಗೆ ಮೆತ್ತಿಕೊಂತು.ಬಟ್ಟೆ ಮಟಾಷ್. ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಟಿ ಷರ್ಟು, ಪ್ಯಾಂಟು
ಹಾಕಿ ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ನಿಂತೆ. ಸೂಪರ್, ಬೊಂಬಾಟ್ ಅಂತೇನೂ ಅನ್ನಿಸದಿದ್ದರೂ...,ಬೇಜಾನ್
ಆಗೋಯ್ತು ಇವು ಅಂತಲಾದರೂ ಅನ್ನಿಸುವಂತಿತ್ತು.

ಮದುವೆ ಸಮಾರಂಭದಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಿಗಳು, ಗೆಳೆಯರು ಹೀನಾಮಾನವಾಗಿ ರೇಗಿಸಿದರು. " ನಿನ್ನ
ಯಾರಾದ್ರು ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಅಂತಾರ...? ಮದುವೆಗೆ ಹಿಂಗಾ ಬರೋದು" .. ಇತ್ಯಾದಿ .. ಇನ್ನು
ಮುಂತಾದವುಗಳು. ಅಯ್ಯೋ, ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ನಿಂತಾಗ ಇವರಿಗೆ ಅನ್ನಿಸುವಂತೆ ನನಗೇಕೆ ಇವು
'ಸರಿ ಇಲ್ಲ', ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅರ್ಥ ಆಗಲಿಲ್ಲ.

ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಮ್ಮ ಕರುಣಾಜನಕವಾಗಿ ಕೇಳಿದಳು  "ಏನಪ್ಪಾ ಹಿಂಗ್
ಬಂದಿದಿಯಾ...?" ನನಗೂ ತಾಳ್ಮೆ ಅಲ್ಲಾ, ತಲೆ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಯ್ತು.

" ಮಮ್ಮಿ, ನಾನು ನಿನ್ನ ಮಗ ಅಂತ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳೋದಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ ಬೇಡ... ಸಮಸ್ಯೇನೆ ಇರಲ್ಲ.
"ನಿಷ್ಟುರವಾಗಿ ಹೇಳಿ ಹೊರಬಂದೆ.

ಕೆಟ್ಟದಾಗಿ ಇರಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಜಿದ್ದು ಖಂಡಿತ ಇಲ್ಲ.  ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣಬೇಕು ಅಂತೆಲ್ಲಾ
ಇದೆ. ಆದರೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ , ಈ ಪ್ರಿಯಾರಿಟಿಗಳು, ಏನು ಅನ್ನೋದು ಅರ್ಥ ಆಗೋದಿಲ್ಲ. ಯಾರು
ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಮದ್ವೆ ಆಗಲಿ. ಆದರೆ ಆ ಮದುವೆಗೆ ಹೋದಾಗ ನಿಮ್ಮ ಪೋಷಾಕು,
ಅದ್ಭುತವಾಗಿರಬೇಕು.

** ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥ **
ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಓದಿದ್ದ ಗೆಳೆತಿಯೊಬ್ಬಳು, ಆಲ್ ಆಫ್ ಸಡನ್ -" ಹಾಯ್" ಅಂತ
ಮೆಸೇಜಿಸಿದಳು.ಬಹಳ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹಾಯ್ ಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಅಂತದೇ "ಹಾಯ್" ಕಳಿಸಿದೆ.
ಮುಂದಿನದ್ದು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದಂತೆ " ಹೌ ಆರ್ ಯು ..?"  ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನ ಅದೆಷ್ಟು ಜನ
ಸಾಂಧರ್ಬಿಕವಾಗಿ ಫಿಲ್ಲರ್ ಗಳಂತೆ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಜನ ಮೀನ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ
ಅನ್ನೋದು ಸಣ್ಣ ಡೌಟು.

"ಐ ಯಾಮ್ ಫೈನ್" ಅನ್ನುವ ಬದಲಾಗಿ, "ಏನು ವಿಷಯ...?" ಅಂತ ಕಳಿಸಿದೆ. "ಏನಾದ್ರು ವಿಷಯ
ಇರ್ಲೇಬೇಕಾ ...?" ಅಂದಳು. "ಹಂಗೆಲ್ಲಾ, ಸುಮ್ ಸುಮ್ಮನೆ... ಕಷ್ಟ ಸುಖ ಮಾತಾಡೋದಕ್ಕೆ
.. ಮೆಸೇಜು ಮಾಡಲ್ವಲ್ಲ, ತಾವುಗಳು "ಅಂದೆ.
"ಹಿ ಹಿ ಹಿ... ನನ್ನ ಎಂಗೇಜುಮೆಂಟು ಫಿಕ್ಸು ಆಗದೆ. ನೀನು ಬರ್ಲೇಬೇಕು..."  "ಅಯ್ಯೋ,
ಕಂಗ್ರಾಜುಲೇಷನ್ನು."ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥವನ್ನು, ಪ್ರಿಪರೇಟರಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ರೀತಿ ಆಡಂಬರವಾಗಿಸುವ
ಮನುಷ್ಯ ಪ್ರಯತ್ನದ ವಿರುದ್ಧ ಸಣ್ಣ ಧ್ವನಿ ಇದೆ. ಗೆಳೆಯ ರವಿಗೆ ಇದರ ವೈಜ್ನಾನಿಕ ಕಾರಣ
ಏನಿರಬಹುದು ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಹೇಳುವನು.

" ಮದುವೆ ೧೦೦% ಪಕ್ಕಾ ಅನ್ನೋ ಫೀಲಿಂಗು ಇಬ್ಬರ ಮನೆಯವರಿಗೂ ಬರಲಿ ಅಂತ, ಎಂಗೇಜುಮೆಂಟು
ಜೋರಾಗಿ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಊರವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಕರೆದು ಟಾಂ ಟಾಮಿಸಿರೋದ್ರಿಂದ..., ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ
ಏನೇ ಆದರೂ ಮದುವೆ ನಡೆಯಲೇಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಎಮೋಶನಲ್ ಲಾಕಿಂಗು, " ಅಂದ.

ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕೊಂದು ನೆಪ ಇದ್ರೆ ಸಾಕು. ಅದರಲ್ಲಿ ಇದೂ ಕೂಡ ಒಂದು ಅಂತ ಆದರೆ ಸಂತೋಷ.
ಆದರೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಸ್ಟಾಂಡರ್ಡ್ ಸೆಟ್ ಮಾಡಿ, ಎಲ್ಲಾ ವರ್ಗದವರಿಗೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ
ಹೇರುವುದು ಸಮಸ್ಯೆ,.

ಗೆಳೆಯ ನಂದಿ - "ನಾವುಗಳೆಲ್ಲಾ, ಈ ಹುಡಿಗೀರಿಗೆ ಯಾವಾಗ ನೆನಪಾಗದಿದ್ರೂ...,  ಈ ಮದ್ವೆ
ಫಿಕ್ಸು ಆಗ್ತಿದ್ದಂಗೆ ಅವರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಂದು ಹೋಗಿರೋ ಎಲ್ಲಾ ಹುಡುಗ್ರು ... ನೆನಪಾಗಿ
.  ಎಂಗೇಜುಮೆಂಟಿಗೂ ಬನ್ನಿ , ಮದುವೆಗೂ ಬನ್ನಿ ಅಂತಾರೆ ," ಅಂದ.  ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿನ
ಹತಾಶೆಯನ್ನು ಅಪಹಾಸ್ಯ ಮಾಡಬಹುದಾದರೂ..., ಅವನ ಕೋಟ್ಸುಗಳನ್ನು
ಅಲ್ಲಗೆಳೆಯುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ.

** ಸಾಮೂಹಿಕ ವಿವಾಹ; Being simple needs complicated explanations **
ಅಮ್ಮನ ಕಾಲ್, ರಿಸೀವ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಕೇಳಿದಳು, ' ಏನೋ, .? ಅದು.. ಇಷ್ಟು ಗಲಾಟೆ
ಕೇಳಿಸ್ತಾ ಇದೆ. ಎಲ್ಲೋ ಇದಿಯ..?'  'ಮನೆ ಒಳಗೇ ಇದ್ದೇನೆ ಮಮ್ಮಿ.. ನಮ್ಮ
ಏರಿಯಾದಲ್ಲಿ..., ಮನುಷ್ಯರುಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡು ದೇವರ ಮದುವೆ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವರು. ರೋಡು
ಫುಲ್ಲು ಲೈಟು, ಮೈಕು, ಸಾಂಗುಗಳು, ಆದಕಾರಣ ಇಷ್ಟು ಗಲಾಟೆ ಕೆಳುಸ್ತಾ ಇದೆ.'

'ಏನೋ.. ಹಂಗಂದ್ರೆ ..?' ಅಂದಾಗ  'ತಿರುಪತಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ ದೇವರನ್ನು ಹೊತ್ತು ತಂದು,
ಬಲವಂತವಾಗಿ "ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಕಲ್ಯಾಣ" ನಡೆಸುತ್ತಿರುವರು.ಸಾಲದ್ದಕ್ಕೆ ವೈಕುಂಠದ
ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನ, ನಮ್ಮ ಆಟದ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಮರುಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿರುವರು'
ಎಂದೆ.

'ಅಯ್ಯೋ, ಮೊದಲೇ ಹೇಳಿದ್ದಿದ್ದರೆ...,  ನಾನೂ ಬರ್ತಾ ಇದ್ದೆನಲ್ಲ. ಶ್ರೀನಿವಾಸ ಕಲ್ಯಾಣ
ನೋಡುವ ಭಾಗ್ಯ ತಪ್ಪಿ ಹೋಯ್ತು.'

' ಎಂಥಾ ಭಾಗ್ಯ, ಬರತ್ತೆ ಮಮ್ಮಿ.. ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೇ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿ ದೇವರಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸುವ
ಬದಲು, ಇದೇ ದುಡ್ಡಲ್ಲಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ವಿವಾಹ ನಡೆಸಿದ್ದೇ ಆದರೆ, ಒಂದಷ್ಟು ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ
ತಮ್ಮ ಬಿಗ್ಗು ಬಿಗ್ಗು ಎಕಾನಮಿ ಬ್ಯಾರಿಯರ್ ಜಂಪ್ ಮಾಡೋದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಆಗ್ತಿತ್ತು '
ಎಂದಿನ ಲೋಕೋದ್ಧಾರಕ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದೆ.

'ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ, ತಾನು ಹುಟ್ಟಿ , ಬೆಳೆದು, ಪ್ರೌಢಾವಸ್ಥೆಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೂ ಕೂಡ..,ಆತ
ಪುಗಸಟ್ಟೆಯಾಗಿ ಮದುವೆಯಾಗಬೇಕು ಅಂತ ಬಯಸ್ತಾನೆ ಅಂದ್ರೆ, ಯಾವ ಸೌಭಾಗ್ಯಕ್ಕೆ ಆತ ಮುಂದೆ
ಜೀವಿಸಬೇಕು. ಮನ್ಷಂಗೆ ಛಲ ಇರ್ಬೇಕು.
ತಾನೂ ಕೂಡ ಎಲ್ಲರ ಹಂಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬದುಕಬೇಕು.. ಅಂತ ಹಠ ಕಟ್ಟಿ ಬದುಕಬೇಕು. '

'ಎಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬರ ಮುಂದೆ ಒಬ್ಬರು ಬದುಕೋದಲ್ಲ, ಒಬ್ಬರ ಜೊತೆಗೆ ಒಬ್ಬರು ಬದುಕಬೇಕು.
ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿ ಇರೋದಕ್ಕೆ ಅರ್ಥಾನೆ ಇಲ್ವಾ ..?'

' ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿರ್ತೇನೆ,  ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿರ್ತೇನೆ ಅಂತನ್ನುತ್ತಾ...,ಧಾರಿದ್ರ್ಯವನ್ನ
ಹೊತ್ತು ತಿರುಗೋದು..., ಕೈಲಾಗದವರ ಮಾತುಗಳು. ಅಂಥವರನ್ನ ಸಮಾಜ ತನ್ನ
ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕೋದಕ್ಕೆ ಬಿಡೋದಿಲ್ಲ... '

ತಲೆ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಯ್ತು... ಅಮ್ಮನ ಕೌಂಟರ್ ಗಳೇ ಹಾಗೆ..,  ನನ್ನ ತರ್ಕದ ಮೂಲಧಾತುವನ್ನೇ
ಕಸಿದುಕೊಂಡು ದಿಕ್ಕುತಪ್ಪಿಸುವಳು. ಹಾಗಂತ, ಅವಳ ಮಾತುಗಳಿಗೆ.., ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನಂತೂ
ನೀಡಲಾರೆ.

ಬಾಯಿ ತೆಗೆದರೆ ಸಾಕು, ಧರ್ಮಸ್ಥಳುಕ್ಕೋಗಿ.. ಸಾಮೂಹಿಕ ವಿವಾಹ ಆಗ್ತೇನೆ ಅಂತ
ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಗೆಳೆಯ ರವಿಗೆ ನಮ್ಮ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಸಿದೆ.  ಅದಕ್ಕವನು
' ಅವರು ಹೇಳೋದು ಕೂಡ ಸರೀನೆ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಅವರು ಎಲ್ಲರ ರೀತಿ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ತಿದಾರೆ.
ಆದರ್ಶವಾಗಿ ಬದುಕಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದರ ಸುಖ, ರುಚಿ, ಅರ್ಥ ಆಗೋದು. Being Simple needs
complicated explanations.. ' ಅಂದ.


**ರಿಸೆಪ್ಷನ್ನು ಮತ್ತು ಸ್ಟೇಜು**
ಸ್ಟೇಜಿನ ಮೇಲೆ... ಮರ್ಕ್ಯೂರಿ ಲೈಟಿನ ನಿಷ್ಕಾರುಣ್ಯ ನೋಟಕ್ಕೆ, ಸದಾ ತುಟಿ ಎಳೆದ
ಮಂದಹಾಸವನ್ನು ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡು, ಮುಂಬರುವ ಅತಿಥಿಗಳಿಗೆ ಕೈ ಮುಂದಕ್ಕೇ ಹಿಡಿದು ನಿಂತಿದ್ದ
ನವ ವಧು ವರರ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ನಂದಿ ಹೇಳಿದ

" ಈ ಥರ ಎಲ್ಲಾ.. ನಿಲ್ಲೋದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಆಗೊಲ್ಲಪ್ಪ. ನನ್ನ ಮದ್ವೆಗೆ , ಸರ್ಯಾಗಿ ಗಾಂಜಾ
ಹೊಡ್ಕೊಂಡ್ ಬರ್ತೇನೆ.  ಮದ್ವೆ ಹೆಂಗ್ ಸುರುವಾಗಿ, ಹೆಂಗ್ ಮುಗಿದ್ ಹೋಯ್ತು ಅನ್ನೋದೆ
ಗೊತ್ತಾಗಬಾರದು. ಅಮಲು ಇಳಿಯೋದ್ರೊಳಗೆ, ಮದ್ವೆನೂ ಮುಗಿದುಬಿಡಬೇಕು" ಅಂದ.

ಗೆಳೆಯನಿಗೆ ವಿಷ್ ಮಾಡಲು, ನಾವೂ ಅದೇ ಸ್ಟೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಹೋದೆವು. "ನನ್ನ ಮದ್ವೆ ಗೆ, ನೀವು
ಬಂದಿದ್ದು ತುಂಬಾ ಖುಷಿ ಆಯ್ತು." ಅಂದ.

"ಹೋ, ಹೌದಾ....? " ಸರ್ಕಾಸ್ಟಿಕ್ ಆಗಿ ಹೇಳಿದ ನಂದಿ.
ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ವರೆಗೂ ತಮ್ಮಂತೆ ಆದರ್ಶವಾದಿಯಾಗಿದ್ದ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ, ಈಗ ಎಲ್ಲರ ರೀತಿ "
ನೀವು ಬಂದದ್ದು ಸಂತೋಷ ಆಯ್ತು...." ಅಂತ ಬಯಾಟ್ ಮಾಡಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದು ನಂದಿಗೆ
ರೇಜಿಗೆ ಹತ್ತಿಸಿತು.
ತುಂಬು ಮನಸಿನ ಹಾರ್ಧಿಕ ಶುಭಾಷಯಗಳನ್ನು ಅರ್ಧ ಹೇಳುವ ಮೊದಲೇ..., ಫೋಟೋದವನು ' ಸೈಡಿಗೆ
ಬನ್ನಿ ' ,' ಸೈಡಿಗೆ ಬನ್ನಿ ' ಫೋಟೋ ಹಿಡಿಬೇಕು. ಅಂದ

ಫೋಟೋ ಹಿಡಿದ ಮೇಲಾದರೂ ವಿಷ್ ಮಾಡೋಣ ಅಂತ ಹೋದ್ರೆ, ವೀಡಿಯೋದವನದ್ದು ಇನ್ನು
ಮುಗಿದಿರಲಿಲ್ಲ.

''ಸ್ಟಿಲ್ ಫೋಟೋಗೆ ಸ್ಟಿಲ್ ಆಗಿ ನಿಲ್ಲೋದು ಸರಿ, ಆದರೆ ವೀಡಿಯೋಗೆ ಯಾಕೆ..? ಸ್ಟಿಲ್
ಆಗಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕು...? "ಅಂತ ಕೇಳ್ದ ನಂದಿ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ವೀಡಿಯೋದವನದ್ದು ಹಿಡಿದು
ಆಗಿತ್ತು. ಬಾಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದ್ದ ಇನ್ನರ್ಧ ವಿಷಸ್ ಕಂಪ್ಲೀಟ್ ಮಾಡೋಣವೆಂದು ವಾಪಾಸ್
ತಿರುಗಿದರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಮುಂದಿನ ಬ್ಯಾಚು ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿತ್ತು.

ವರ ಗೆಳೆಯ ದೂರದಿಂದಲೇ... " ಊಟ ಮಾಡ್ಕೊಂಡೇ ಹೋಗ್ಬೇಕು ..." ಅಂದ.
ಅದಕ್ಕಂತಲೇ ಬಂದವರಿಗೆ ನಗೂನು ಬಂತು.
ಆದರೂ 'ಊಟ ಮಾಡ್ಕಂಡೇ ಹೋಗ್ಬೇಕು...' ಅನ್ನೋದನ್ನೇ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವನ ಮೇಲೆ
ಕರುಣೆಯೂ ಬಂತು.


ಪರಿಸಮಾಪ್ತಿ
ಮದುವೆ ಮಾತುಕಥೆಗಳು ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ನಂದಿ ಹೇಳಿದ " ಮೊದ್ಲು ಈ ಪ್ರಪಂಚ ನೋಡಿ ನಗೋದನ್ನ
ಸ್ವಲ್ಪ ಕಮ್ಮಿ ಮಾಡಬೇಕು."

" ಯಾಕೆ..? " ಅಂದರೆ

" ನಾವು ಯಾವುದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡಿ , ಹೀಯಾಳಿಸಿ ನಕ್ಕಿರ್ತೇವೋ, ಮುಂದೆ ಅದೇ ಬದುಕು ನಮಗೆ
ಸಿಕ್ಕಾಗ, ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚ ನಮ್ಮನ್ನ ನೋಡಿ ನಗ್ತಾ ಇದೀಯೇನೋ ಅಂತ ಒಳಗೊಳಗೆ ಫೀಲ್ ಆಗುತ್ತೆ.
"

" ಮುಂದಿನದ್ದು ಮುಂದೆ ನೋಡ್ಕೋಳೋಣ, ಈಗಂತೂ ನಗೋದನ್ನ ನಿಲ್ಲಿಸಬಾರ್ದು. ಪ್ರಪಂಚಾನೆ ಸರಿ
ಇಲ್ಲ ಅಂತ ನಕ್ಕುಬಿಡೋಣ " ಅಂದಾಗ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಎಲ್ಲಾ ಸಿನಾರಿಯೋಗಳು ಕಣ್ಮುಂದೆ ಬಂದು
ನಗುವೊಂದು ರಮ್ಮನೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಿತು.

ಮುಜೆ ತೋಡ ತೋಡ ಹಿಂದಿ ಆತಾ ಹೈ

ಹೊತ್ತು ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು.
ಮೆಜೆಸ್ಟಿಕ್ ರೈಲು ನಿಲ್-ದಾಣದ ಮುಖ್ಯದ್ವಾರದ ಕಡೆಗೆ, ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾ
ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ .
ದೊಡ್ಡ ಫುಟ್-ಪಾತ್ ಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡ ಸಣ್ಣ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ, ಮಧ್ಯವಯಸ್ಕ ಗಂಡಸೊಬ್ಬ
ಒಬ್ಬರಿಂದೊಬ್ಬರಿಗೆ ಸಂಚರಿಸುತ್ತಾ..
‘ಸಾರ್ ಆಪ್-ಕೋ ಹಿಂದಿ ಆತಾ ಹೈ’
‘ ಸಾರ್ ಆಪ್-ಕೊ ಹಿಂದಿ ಆತಾ’ ಅಂದುಕೊಂಡು ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ.
ಯಾರೂ ಸ್ಪಂಧಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಜನಗಳು ರೈಲು ತಪ್ಪಿ  ಬಿಡುತ್ತದೆ ಅನ್ನೋ ಧಾವಂತದಲ್ಲಿದ್ದರು. ಆದರೆ ನನ್ನ ರೈಲಿಗೆ
ಇನ್ನೂ ೧ ಘಂಟೆಗಳ ಕಾಲಾವಕಾಶವಿದೆ.

ಭಾಷೆ ಪ್ರಾಬ್ಲಮ್ಮು ಪಾಪ ಏನ್ information ಬೇಕಿತ್ತೋ ಏನೋ ಎಂದು, ಅವನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ
ನಿಂತು -
‘ ಬೋಲಿಯೆ ಮುಜೆ ತೋಡ ತೋಡ ಹಿಂದಿ ಆತಾ ಹೈ ಕ್ಯಾ  information ಚಾಹಿಯೇ ..? ‘
ಕೇಳಿದೆ.

‘ ಸರ್ ವೋ ಕ್ಯಾ ಹೈನಾ ….’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಶುರುಮಾಡಿದ.
ತಾನು ಕೂಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ನಾಂಡೆದ್ ನಿಂದ
ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾಗಿಯೂ,
ಇಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಸಾಮಾನು ಸರಂಜಾಮುಗಳು ಕಳ್ಳತನವಾಗಿ…,
ದುಡ್ಡೂ ಇಲ್ಲವಾಗಿ..,
ವಾಪಾಸ್ ಮನೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಆಗದೆ ಎರಡು ದಿನಗಳಿಂದ ಪರದಾಡುತ್ತಿರುವುದಾಗಿಯೂ ಹೇಳಿದ.
ಇರಲಾರದವನು ಹುಡುಕ್ಕೊಂಡ್ ಬಂದು ಇರುವೆ ಬಿಟ್ಟುಕಂಡ್ ಹಂಗಾಯ್ತು ನನ್ನ ಕಥೆ.
ಆದರೆ ಇವನ ಬಳಿಯೂ ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡಬೇಕಾದಲ್ಲಿ , ಆ ಕಳ್ಳ ಇನ್ನೆಷ್ಟು  ಬರಗೆಟ್ಟವನಿರಬೇಕು
ಅನ್ನಿಸಿತು.

‘ಹೇ  ಮೈ ಕೈಸೆ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಕರೂ… ತುಮ್ ಝೂಟ್ ಬೋಲ್ ರಹೆ ಹೂ … ‘ ಅಂತಂದೆ.

ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಅದು ಸತ್ಯ ಆಗಿದ್ರು , ನಾನೇನು ಅವನಿಗೆ ದುಡ್ದು ಕೊಡಬೇಕು ಅಂತ ನಿರ್ಧಾರ
ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇರುತ್ವೆ,  ‘ಇದೆಲ್ಲಾ ಅವರವರ ಪ್ರಾರಬ್ಧ ಕರ್ಮ’ ಅನ್ನೋ
ಮಾತು,
ಇಂಥಾ ಸಂಧರ್ಭದಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಇಚ್ಚಿಸದೇ ಇರುವುದರ ನನ್ನ ನಿಲುವಿಗೆ
ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಒದಗಿಸಿತು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಫುಟ್-ಪಾತ್ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಹೆಂಗಸೊಂದು,
ತನ್ನ ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದ ಮಗುವನ್ನು , ಕಂಕುಳಿಗೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬಂತು.

‘ಹೆಂಡತಿ-ಮಗು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ನಾನ್ ಯಾಕ್ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಲಿ..,
ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಾರಿ ನಮ್ಮ ಊರು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳೋದಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ.., ‘ ಅನ್ನೋ ಅರ್ಥ
ಬರುವಂತೆ ಹೇಳುತ್ತಾ, ಮಲಗಿದ್ದ ಮಗುವನ್ನು  ತೋರಿಸಿದ.

ಅವನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸುಳ್ಳೂ ಆಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಸತ್ಯ ಕೂಡ ಇರಬಹುದು.
ಆದರೂ ವ್ಯಾಲೆಟ್ಟಿನಿಂದ ನೂರು ರೂಪಾಯಿ ತೆಗೆದು ಕೊಡಬೇಕಾಯಿತು .
ಯಾಕಂದ್ರೆ ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ಇಷ್ಟು ಧಾರಿದ್ರ್ಯ ದ ಹಂತಕ್ಕೆ ಇಳಿಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ,
 ನಮ್ಮನಮ್ಮೊಳಗೇ ಏನೋ ಸಮಸ್ಯೆ ಇದೆ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸ್ತು.
ಕರುಣೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವಂತಿದ್ದ ಅವರ ಗೆಶ್ಚರ್ಗಳನ್ನು  ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ  ನೋಡಿ, ಕರ್ಮ..
ಅಂದುಕೊಂಡು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಡಲು ಶುರುಮಾಡಿದೆ.
ಆತ ಮತ್ತೆ ಅಡ್ಡ ಹಾಕಿದ.

ತನಗೆ ದುಡ್ಡು ಬೇಡವಾಗಿಯೂ…, ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದು ಮೂವತ್ತಕ್ಕೆ ಇದ್ದ ರೈಲಿಗೆ ಎರಡು
ಟಿಕೇಟು ತೆಗೆಸಿಕೊಡಬೇಕಾಗಿಯೂ ಕೇಳಿಕೊಂಡ.
ಅದರ ಒಟ್ಟು ಮೊತ್ತ ಐದುನೂರು ರೂಪಾಯಿಗಳು.
ನನಗೂ ತಲೆ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಯ್ತು. ಫುಲ್ ಲಾಕ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.

‘ಗುರು ನಾನು ಒಬ್ಬನೇ ನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ತಾನೆ
ಹಿಂಗೆ ಇನ್ನ ನಾಲ್ಕು ಜನ ಕೊಟ್ರೆ, ಐನೂರೂಪಾಯಿ ಆಗುತ್ತೆ ತಾನೆ ನೀವು ನಿಮ್ಮೂರಿಗೆ
ಹೋಗಬಹುದು ತಾನೆ ‘ ಅಂದೆ .
ಅದಾಗಲೇ ಆತ ಜೆನೂನ್ ಅನ್ನೋ ಭಾವನೆ ಒಳಸೇರಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಗಂಡ-ಹೆಂಡಿರು ಕೋರಸ್ ನಲ್ಲಿ ಗೋಗರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.
ಆ ಗೋಗರೆತದಲ್ಲೂ  ದುಡ್ಡು ಕೇಳುವುದರಲ್ಲಿದ್ದ ಅವರ ಮುಜುಗರವೂ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.
ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಇದು ಹ್ಯಾರಸ್-ಮೆಂಟ್ ಅಂಥನಿಸಿದರೂ ಬ್ಲೈಂಡಾಗಿ  ‘ಆಯ್ತು ಕೊಡ್ತೇನೆ’  ಅಂತ
ಕಮಿಟ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟೆ.
‘ಬಡತನ ತುಂಬಾನೆ ಕೆಟ್ಟದ್ದು ‘ ಅಂತ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮನ ಮಾತೂ ಬೇಡದ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ
ನೆನಪಾಯ್ತು.
ನನ್ನ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದದ್ದು , ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಯ ಒಂದೇ ನೋಟು ಮತ್ತು ನೂರು ರೂಪಾಯಿಯದ್ದು
ಇನ್ನೊಂದು ನೋಟು.
ನೂರು ರೂಪಾಯಿಯದ್ದನ್ನು ಅದಾಗಲೇ ಅವನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ.

‘ ಸರಿ ನೀವು ಇಲ್ಲೇ ಇರಿ. ನಾನು ನಿಮಗೆ ದುಡ್ಡು ತಂದು ಕೊಡ್ತೇನೆ.’ ಅಂತ  ಹೇಳಿ
ಹೊರಟೆ…
ಇಬ್ಬರೂ ಹಿಂದೆಯೇ ಬಂದರೂ…

‘ ನೀವು ಇಲ್ಲೇ ಇರಿ ..’ ಅಂದರೆ  ‘ಸಾ… ರ್ ಸಾ…. ರ್ ‘ ಅಂತೆ.

‘ ಎರಡು ನಿಮಿಷದ performance ಗೆ ನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ .
ಉಳಿದದ್ದನ್ನೂ ತಂದು ಕೊಡ್ತೇನೆ ರಿ ಇಲ್ಲೇ ಇರಿ.ಎಲ್ಲೂ ಓಡಿ ಹೋಗೋದಿಲ್ಲ ‘ ಅಂದೆ.
ಪಾರ್ಟಿಗಳು ನಂಬುವಂತಿಲ್ಲ.

ಹೋದ ಕಡೆಗೆಲ್ಲಾ ಹಿಂದ್ – ಹಿಂದೆ ಬರೋವಾಗ,,, ಪುಲ್ಲು   ಎಂಬಾರೆಸಿಂಗು.
ಆವಮ್ಮನ್ನ ಒಂದು ಕಡೆಗೆ ಕೂರಲು ಹೇಳಿ , ದಾಂಡಿಗ ಗಂಡಸನ್ನು  ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ  ಕರ್ಕೊಂಡ್
ಹೋದೆ.
ನಮ್ಮ ಹಣೆ ಬರಹಕ್ಕೆ , ಹೋದ ನಾಲ್ಕು ಎಟಿಎಮ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಎರಡು ಔಟ್ ಆಫ್ ಆರ್ಡರ್ ಇತ್ತು.
ಇನ್ನೆರಡು  ದುಡ್ಡು ಕೊಡುವಂತೆ ಡೌ ಮಾಡಿ , ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡು ಖಾಲಿ ಚೀಟಿ
ಮಾತ್ರ ಕೊಡ್ತು.

‘ ಸರಿ ಬನ್ನಿ ಇರೋ ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಗೆ ಚೇಂಜ್ ಮಾಡ್ಸಾನ ‘ ಅಂತ  ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ
ಬಾಲಾಜಿ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್ ಗೆ ಹೋದೆ.

ಅದು ನಾನು ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗೆಲ್ಲಾ… ಊಟ ಮಾಡಿ ರೈಲು ಹತ್ತುವ ಹೋಟ್ಲು
‘ ಒಂದ್ ಊಟ ಕೊಡಿ ‘ ಅಂತ ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿ ನೋಟು ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟರೆ, ಕ್ಯಾಷಿಯರ್ ಕಮ್
ಓನರ್ ಚೇಂಜ್ ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ತಲೆ ಕೊಡವಿದ.

‘ ಯಾರಿಗೋ ಕೊಡಬೇಕು ಸಾರ್. ಎರಡು ಐನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಡಿ. ಊಟಕ್ಕೆ ನಾನು ಸಪರೇಟಾಗಿ
ದುಡ್ಡು ಕೊಡ್ತೇನೆ ‘ ಅಂದೆ.
ಅವನು ಕೊಡಬೇಕು ಅಂದುಕೊಂಡು ಗಲ್ಲಕ್ಕೆ  ಕೈ ಹಾಕಿದ.

ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಜೋರು ಗಲಾಟೆ ಶುರು ಆಯ್ತು. ಒಬ್ಬ ಹಳ್ಳಿಯವನಿಗೂ ಮತ್ತು
ಸಪ್ಲೈಯರಿಗೂ ಹತ್ತಿಕೊಂತು.
ಊಟದ ಜೊತೆ  ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪಡೆದ ಒಂದು ಹಪ್ಪಳಕ್ಕೆ ,  ನಾಲ್ಕು ರೂಪಾಯಿ ಅಡಿಷನಲ್ ಚಾರ್ಜ್
ಮಾಡಿದ್ದನ್ನೇ ಮಹಾಪರಾಧವೆಂಬಂತೆ ಸಪ್ಲೈಯರಿಗೆ ಬಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದ.
‘ಯಾವ್ ಬೋಳಿಮಗ ಕೊಡ್ತಾನೆ ನಾಲಕ್ಕು ರೂಪಾಯಿ. ಜಾಸ್ತಿ ದುಡ್ಡಾಗತ್ತೆ ಅಂತ
ಹೇಳಬೇಕಿತ್ತು ಕಣ್ರೀ . ನಮ್ಮೂರಲ್ಲೆಲ್ಲ ಹಪ್ಪಳ ಕೇಳುದ್ರೆ ಫ್ರೀಯಾಗೇ ಕೊಡ್ತಾರೆ ..,
‘
ಒಂದು ಹಪ್ಪಳಕ್ಕಾಗಿ ಶುರುವಾದ ಗಲಾಟೆ ತಾರಕಕ್ಕೇರಿತು. ಗಲ್ಲದ ಬಳಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಓನರೇ
ಮಧ್ಯ ಪ್ರವೇಶಿಸಿ, ಸಂಧಿ ಮಾಡಿ, ದುಡ್ಡು ವಸೂಲಿ ಮಾಡಿದ.

ಆತ ಪುನಃ ಬಂದಾಗ ಚೇಂಜ್ ಕೇಳುವ ಧೈರ್ಯ ಬರಲಿಲ್ಲ.
ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಆತನೇ ಎರಡು ಐನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಯ ನೋಟು ಪಡೆದ.
ಹೊಟೆಲಿನ ಹೊರಗೆ ನಿಂತಿದ್ದವನ ಬಳಿಗೆ ಹೋಗಿ, ಮೊದಲು ನೂರು ರೂಪಾಯಿ ವಾಪಾಸು ಪಡೆದು,
ಐನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಕೊಟ್ಟು  ಹೊಟಲಿನ ಒಳ ಹೋಗಲು ಅನುವಾದೆ.

ಪುನಃ  ‘ಭಾಯೀ… ಸಾ…ರ್ ‘ ಅಂತ ಗೋಗರೆಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದ.
‘ಮತ್ತೆ ಏನಪ್ಪಾ ನಿನ್ನ ರೋಧನೆ …? ‘ ಅಂದದ್ದಕ್ಕೆ ..
ಎರಡು ದಿನಗಳ ಸುಧೀರ್ಘ ರೈಲು ಪ್ರಯಾಣ ಇರುವುದಾಗಿಯು…,
ಅದಾಗಲೇ ಊಟ ಮಾಡಿ ಒಂದು ದಿನ ಆಗಿರುವುದಾಗಿಯೂ ,
ಆ ನೂರು ರೂಪಾಯಿಯನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟರೆ ಊಟದ ಖರ್ಚಿಗೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಎಂದೂ ಹೇಳಿದ.

ನನಗೂ ಕೆಟ್ಟ ಕೋಪ ಬಂತು.
‘ ಗುರು ಅದನ್ನೂ ನಾನೇ ಕೊಡಬೇಕ ..? ‘ ಅಂದೆ.
‘ಬೆಳಗ್ಗೆಯಿಂದ ಕೇಳಿ ಕೇಳಿ ಗಂಟಲು ಒಣಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ಯಾರೂ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನೂ
ಕೊಟ್ಟರೆ ಸಹಾಯ ಆಗುತ್ತೆ. ‘ ಅಂದ.
ಆ ನೂರು ರೂಪಾಯಿಯನ್ನೂ ಅವನ ಕೈಗೆ ಇಟ್ಟೆ.
ಅಕೌಂಟ್ ನಂಬರ್ ಕೊಟ್ರೆ ಊರಿಗೆ ಹೋದ ತಕ್ಷಣ ದುಡ್ಡು ವಾಪಾಸ್ ಕಳಿಸುವುದಾಗಿ
ಹೇಳಿಕೊಂಡನಾದರೂ ,
ನಾನು ಕೊಟ್ಟ ಫೋನ್ ನಂಬರಿಗೆ ಆ ತರದ ಸರ್-ಪ್ರೈಜ್ ಕಾಲ್ ಬರಬಹುದು ಎಂಬ ಆಶಾಭಾವನೆ ಖಂಡಿತ
ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಅವನ ಮಾತಿನ ಸತ್ಯಾಸತ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಪುನಃ ವಿಮರ್ಶಿಸಲು ಹೋಗಲಿಲ್ಲ.
ಯಾಕಂದ್ರೆ, ತನಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಆ ಎರಡು ಪಾತ್ರಗಳು ಜೆನ್ಯೂನ್ ಎಂಬಂತೆಯೇ
ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಈ ಲೇಖಕನಿಗಿದೆ.
ಇಲ್ಲಾ ಅಂದ್ರೆ ಪಾತ್ರ ಪೋಷಣೆ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗಿ, ನಿರೂಪಕ ಗುಬಾಲ್ ಅಂತಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಪುನಃ ಅದೇ ಹೋಟೆಲಿನ ಕ್ಯಾಷಿಯರ್ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ‘ಒಂದು ಊಟ ಕೊಡಿ’ ಅಂತ ಐನೂರು ರೂಪಾಯಿ
ಮುಂದಿಟ್ಟೆ.
ಆತ ಪುನಃ ಮುಖ ನೋಡಿದ.