ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ಅಂತಿಮ ವರ್ಷ. ಶೈಲು, ರವಿ ಹೊರತಾಗಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ( ಗುಂಪಿನ ಹೆಸರು ಬಿ ಬಿ ಹುಡುಗರು) ಉಳಿದೋರಿಗೆಲ್ಲಾ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಶೈಲುಗೆ, ಸಿಗಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಕನ್ಫರ್ಮ್ ಆಗಿ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಸೋ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ವಿಷಾಧ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ರವಿ:
ಒಂದು ಕೆಲಸದ ಅವಶ್ಯಕತೆ, ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತಲು ಅವನಿಗೆ ಜಾಸ್ತಿ ಇತ್ತು. ಆ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಅವನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ, ಖುಷ್ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಇತ್ತು. ಸುಮಾರು ಕಂಪನಿಗಳಿಗೆ ಎಡತಾಕಿದರೂ, ಒಂದಕ್ಕೂ ಆಯ್ಕೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಅಭಿ, ಜೋಬಿ, ಶೇಕ್ ನಂತ ಗಮಾಡ್ ಗಳಿಗೇ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಕಂಪನಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿರೋವಾಗ, ಧೈತ್ಯ ಪ್ರತಿಭೆ ‘ರವಿ’ ಗೆಕೆಲಸ ಸಿಗದೇ ಇದ್ದದ್ದು, ನಮಗೆಲ್ಲಾ ಖೇದಕರ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ರವಿಗೆ ಕೆಲಸ ಸಿಗದೇ ಇದ್ದದ್ದಕ್ಕೆ, ಕಾರಣಗಳೂ ಇದ್ದವು. ಲಕ್ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಸಮಸ್ಯೆ. ಕೋಡಿಂಗ್ ಬಗ್ಗೆ ಆಸಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದೇ ಇರೋದು. ಆದರೂ ಜೀವನೋಪಾಯಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕೆಲಸದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ಪ್ರತಿ ಕಂಪನಿ ಮಿಸ್ ಆದಾಗಲೂ. ‘ ನಿನಗೋಸ್ಕರ ಯಾವುದೋ ದೊಡ್ಡದು, ಕಾಯ್ತಾ ಇರಬೇಕು ಬಿಡು, ಮಗ ’ ಅಂತ ನಾವು, ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡೋದಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ, ‘ನನಗೆ, ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಬೇಜಾರಿಲ್ಲ ಮಗ. ಆದರೆ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆ ಕಂಪನಿ, ಗ್ಲೋಬಲ್ ಟಾಪ್ ಟೆನ್ ಒಳಗೆ ಬರೋದನ್ನ, ಜಸ್ಟು ಮಿಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಿಡ್ತು. ‘ಎನ್ನುವನು. ‘ಎಲಾ ಬಡ್ಡಿಮಗನೆ ’ ಅಂದುಕೊಂಡುಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತಿದ್ದೆವು.
ಇಂತಹ ಸಂದಿಗ್ಧ, ಸುಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ Bharath Electronics Limited(BEL) ಕಂಪನಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿಗೆ, ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ಸೆಲೆಕ್ಷನ್ ಗೆ ಅಂತ ಬಂತು.
2
ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ವಿಷಯಗಳನ್ನ ಪ್ರಾಕ್ಟಿಕಲ್ ಆಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಅದನ್ನ ಅಷ್ಟೇ ಕಾಮೆಡಿಯಾಗಿ ವಿವರಿಸೋದರಲ್ಲಿ ರವಿಯದ್ದು ಅಪ್ಪರ್ ಹ್ಯಾಂಡು. ಆಗಾಗ ಲೀಕೇಜ್ ಕರೆಂಟನ್ನ ಒಂದು ಕೈಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು, ಇನ್ನೊಂದು ಕೈಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ. ಷಾಕ್ ಹೊಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ. ಸೋ ಹೆಂಗಾದ್ರೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಸಿಗತ್ತೆ, ಅನ್ನೋದು ನಮ್ಮ ಆಶಯವಾಗಿತ್ತು.
ಮೊದಲ ಸುತ್ತಿನ ರಿಟನ್ ರೌಂಡ್ ಬರೆದು ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ತುಂಬಾ ಅಲೆದೆವು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಪ್ಲೇಸ್-ಮೆಂಟ್ ಆಫೀಸಿನ ಹೊರಭಾಗದಲ್ಲಿ ನಿಂತೆವು. ಮುಂದಿನ ಸುತ್ತಿಗೆ ಆಯ್ಕೆಯಾದವರ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಕರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ‘ರವಿ’ಅನ್ನೋ ಒಂದು ಹೆಸರಿಗಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅಂತೂ ‘ರವಿ’ ಅಂತ ಕೂಗಿದರು.
ಅಭಿ ಗೆಲುವಿನ ಕೇಕೆ ಹಾಕಿದ. ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ನಾವೂ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಕೂಗಿದೆವು. ಬಹುಷಃ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗಲೂ, ಪ್ಲೇಸ್-ಮೆಂಟ್ ಆಫೀಸ್ ಮುಂದೆ ಈ ರೀತಿ ಕೇಕೆ ಹಾಕಿರಲಿಲ್ಲ ಅನ್ಸತ್ತೆ. ಪಿನ್ ಡ್ರಾಪ್ ಸೈಲೆಂಟ್ ಆಗಿದ್ದ, ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಗದ್ದಲದಿಂದಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರು. ರವಿ ಅಂತೂ. ಮುಜುಗರದ ಮುದ್ದೆಯಾಗಿ ‘ ಅಯ್ಯಯ್ಯಯ್ಯ ಏನಾ ಆಯ್ತು ಇವಕ್ಕೆ, ಹಲ್ಕ ನನ್ಮಕ್ಳ ಸುಮ್ಕೆ ಇರ್ರೋ ಕಿರುಚಾಡಿ, ನನ್ನ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆ ತೆಗಿ ಬೇಡ್ರಿ. ’ ಅಂತ ಬಯ್ದ. ನಮಗ್ಯಾರಿಗೂ ‘ಅನಾಗರಿಕರು’ ಅನ್ನೋ ಫೀಲ್ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇಂಟ್ರೂಗೆ ಹೊರಡುವಾಗಲೂ, ಕೇವಲ ‘ಟೈ’ ಕೇಳಲು ಕೂಡ, ಮುಜುಗರ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವರ ಮಧ್ಯೆ,, ಯಾರದ್ದೋ ಶೂ ಇನ್ಯಾರದ್ದೋ ಟೈ ಮತ್ಯಾರದ್ದೋ ಬೆಲ್ಟು ಹೊತ್ತು ಹೋಗಿ, ಕೆಲಸ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ, ಹುಡುಗರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಇತ್ತು. ಹಾಗೆಯೇ, ಇಲ್ಲೇ ಇವನಿಗೆ ಕೆಲಸ ಅನ್ನೋದು ಕೂಡ ಪಕ್ಕಾ ಆಗೋಯ್ತು.
ರೂಪಿ ಬೈಕು ಓಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದು, ಪ್ಲೇಸ್-ಮೆಂಟು ಆಫೀಸ್ ಮುಂದೆ ನಿಂತ. ನಾನು, ರೂಪಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಸರಸ್ವತಿ ಪುರಂ ನಲ್ಲಿದ್ದ ಹಾಸ್ಟೆಲಿಗೆ ಹೋಗಿ, ಫಾರ್ಮಲ್ಲು ಧಿರಿಸುಗಳು ಮತ್ತು ಇವನುಡಿಪ್ಲೋಮಾದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ್ದ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟುಗಳ ವಿವರಗಳನ್ನುತರುವುದಾಗಿಯೂ, ಅಲ್ಲಿವರೆಗೂ, ಉಳಿದವರೆಲ್ಲಾ ರವಿ ಜೊತೆ, ಇಲ್ಲೇ ಇರುವುದಾಗಿಯೂ ಮಾತಾಯಿತು. ಬೈಕು ಹತ್ತಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಇಳಿಸಿ, ರವಿಯೇ ಬೈಕಿನ ಹಿಂದೆ ಕುಳಿತ. ‘ ಇಂಟ್ರೂ. ಗೆಇನ್ನ ಟೈಮ್ ಇದೆ. ಅಲ್ಲಿವರೆಗೂ ನಾನೇನು ಮಾಡ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ. ? ನಾನೇ ಹೋಗಿ ಬರ್ತೇನೆ ’ ಅಂದ. ‘ಲೋ ರವಿ ನೀನು ಇಲ್ಲೇ ಇರು ಮಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಓದಿ, ಪ್ರಿಪೇರ್ ಆಗುವಂತೆ. ’ ಅಂತ ಜೋಬಿ ಅಂದದ್ದಕ್ಕೆ, ‘ಥೂ ಇಷ್ಟು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಓದಕ್ಕೆ ಆಗದೆ ಇರೋದನ್ನ, ಈಗೆನ್ಲಾ ಓದಿ ದಬಾಕೋದು. ಅದೇನ್ ಕೇಳ್ತಾರೋ. ನೋಡೋಣ ಬಿಡು. ’ ಅಂದ ರವಿ. ರೂಪಿ, ರವಿ ಸ್ಪ್ಲೆಂಡರ್ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊರಟರು.
ಐವತ್ತು ಮೀಟರ್ ಕೂಡ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ಸ್ಪೀಡಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ, ಸ್ಕೂಟಿಯವನೊಬ್ಬ, ಲಂಬವಾಗಿ ಬಂದವನೇರೂಪಿಯ ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಗುದ್ದಿದ. ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಬೈಕು ಎಡಕ್ಕೆ ಬಿತ್ತು. ರಕ್ತ ಚೆಲ್ಲಾಡಿತು.
3
ಸರ್ಕಲ್ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದ ಪೋಲ್ ಬಳಸಿ ಸುತ್ತಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಸ್ಕೂಟಿಯವನು, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಬಲಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿಸಿ, ಸುಯ್ಯಂತ ಬಂದವನೇ ಬೈಕಿಗೆ ಗುದ್ದಿ ಬಿಟ್ಟ. ರೂಪಿಗೆ ಅವನು ನೇರವಾಗಿ ಬರುವನು ಎಂಬ ಅಂದಾಜು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಿಂದೆ ಕೂತಿದ್ದ ರವಿ, ತನ್ನ ಎಡಗೈ ಮೇಲೆ, ಉಜ್ಜುತ್ತಾ ಹೋಗಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಂದೆ ಬಿದ್ದ. ರೂಪಿಯ ಬಲಗಾಲಿನ ಪಾದ, ಗುದ್ದಿದ ರಭಸಕ್ಕೆ ಜಜ್ಜಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ರಕ್ತ ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ನೋಡು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಪಘಾತವೊಂದು ನಡೆದು ಹೋಯಿತು. ಅದೂ ಕೂಡ ನಮಗೆ ಆತ್ಮೀಯರೆನಿಸಿಕೊಂಡವರು, ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆಯೇ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದರು. ಸಮರೋಪಾದಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು.
ಜೋಬಿಯು, ರವಿಯನ್ನು ಆಟೋ ಹತ್ತಲು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಟ. ಅತ್ತ ಕಡೆ ಜೋಬಿ, ರವಿಗೆ ಪ್ರಥಮ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಮಾಡಿಸಿ, ಹೇಗಾದರೂ ಇಂಟರ್-ವ್ಯೂವ್ ಗೆ ಕರೆತರಲೇ ಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಇತ್ತನಾನು ಮತ್ತು ಅಭಿ ರೂಪಿಯನ್ನು ಸುತ್ತುವರೆದೆವು. ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರೂ. ‘ನನ್ನದಿರಲಿ, ನನಗೇನು ಆಗಿಲ್ಲ. ರೂಪಿಗೆ ಏನಾಯ್ತು ನೋಡ್ರೋ. ‘ಎನ್ನುತ್ತಲೇ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದ ರವಿ. ಅತೀತ್ ಬಿದ್ದು ಹೋಗಿದ್ದ ಬೈಕು, ಮತ್ತದರ ಪುಡಿಗಳನ್ನುಒಟ್ಟು ಮಾಡಿಸಿ ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕಲು ಹೋದ.
ರೂಪಿಯನ್ನು ಆಟೊದೊಳಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಹತ್ತಿರದ ಬಸಪ್ಪ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದೆವು. ಬಲಗಾಲಿನ ಪಾದದಚಪ್ಪಲಿಯನ್ನು ಬಿಚ್ಚು ಎಂಬುದಾಗಿ ರೂಪಿ ಹೇಳಿದ. ಸ್ಯಾಂಡಲ್ ನ ಬೆಲ್ಟುಗಳ ಮಧ್ಯ ದಿಂದ ಮಾಂಸವು ಹಿಡಿಯಾಗಿ ಹೊರ ಬಂದಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಮೂರ್ಛೆ ಹೋಗುವಂತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ‘ ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ ನನ್ನ ಕೈನಲ್ಲಿ ಆಗಲ್ಲ ಮಗ ’ ಅಂದೆ. ಅವನು ನಕ್ಕ.
‘ನಾನೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದೀನಿ. ಏನೂ ಆಗಲ್ಲ ತೆಗಿಯೋ. ’ ಅಂದ ರೂಪಿ. ‘ ಮನ್ಷಾನೇನೊ ನೀನು. ’ ಅನ್ನಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಅವನನ್ನು ನಾವು ನಿರ್ಭಾವುಕ ಅಂತಲೇ ಸಂಭೋದಿಸುವುದು. ಸ್ಟ್ರೆಚರ್ ಮೇಲೆ ರೂಪಿಯನ್ನು ಡಾಕ್ಟರ ಕೊಠಡಿಗೆ ಸಾಗಿಸಿದೆವು. ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು.
ನಮಗಿಂತಲೇ ಮುಂಚೆ ಬಂದಿದ್ದ ಶೈಲು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಫಾರ್ಮಲಿಟೀಸ್ ಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪೂರೈಸಿದ್ದ. ರೂಪಿಯವರ ಮನೆಯವರಿಗೆ ವಿಷಯ ಮುಟ್ಟಿಸುವ ಕೆಲಸವೊಂದು ಬಾಕಿ ಉಳಿದಿತ್ತು. ಅಪಘಾತದ ತೀವ್ರತೆ ಹೆಚ್ಚೇ ಇರಲಿ ಅಥವಾ ಮಾಡರೇಟೆಡ್ ಆಗೇ ಇರಲಿ. ಆ ವಿಷಯವನ್ನು ಮನೆಯವರಿಗೆ ತಿಳಿಸುವ ಬಾಧೆಯನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಆ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಅಭಿ ಮೆತ್ತಗೆ ನಿರ್ವಹಿಸಿದ. ‘ ಅಂಕಲ್ ಜಾಸ್ತಿ ಸೀರಿಯಸ್ ಏನಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ ಅಷ್ಟೇ. ಕಾಲಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಪೆಟ್ಟಾಗಿರೋದು. ’ ಇತ್ಯಾದಿ, ಇನ್ನು ಮುಂತಾದ ಪೀಠಿಕೆಗಳಿಂದ ವಿವರಿಸಿದ. ಕಾಣದವರ ಮನದದಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಉದ್ವಿಘ್ನತೆಯನ್ನು ಊಹಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗದೆ ರೂಪಿಯನ್ನು ಅಪೋಲೋ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸ್ಥಳಾಂತರಿಸಲಾಯಿತು.
4
ರೂಪಿಯವರ ತಂದೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರಿ ನೌಕರರಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಈ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹಣ ಒಂದು ಬ್ಲಾಕರ್ ನಂತೆ ಅವನ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯನ್ನು ಕಾಡಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಹಾಯವಿರಲಿ, ಸಾಲಕ್ಕಂತಲೂ ಅಷ್ಟು ಮೊತ್ತದ ಹಣವನ್ನು ಭರಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಗುಂಪಿನ ಯಾವ ಗೆಳೆಯರಲ್ಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮದೆಲ್ಲಾ ಜಸ್ಟು ಎಬೋ ಪಾವರ್ಟಿ ಲೈನು ಫ್ಯಾಮಿಲಿಗಳು. ಅತ್ತ ಕಡೆ ಜೋಬಿಯು ಕೈ ಮೂಳೆ ಮುರಿದಿದ್ದರವಿಗೆ ಕೇವಲ ಪ್ರಥಮ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡಿಸಿ, ಪುನಃ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಕರೆತಂದು ಇಂಟ್ರೂ ಗೆ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿ ಮತ್ತು ಅವನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅತೀತ್ ನನ್ನು ಜೊತೆ ಮಾಡಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಸೇರಿದ.
ಡಾಕ್ಟರುಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುವುದು, ಫಾರಂ ತುಂಬುವುದು ಮತ್ತು ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದಿರುವ ಕೊಠಡಿಗಳೊಳಗೂ ಕೂಡ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಓಡಾಡುತ್ತಾ ಅತ್ಯಂತ ಮುತುವರ್ಜಿಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಂಡವನು ಶೈಲು. ಇಡೀ ಘಟನೆಯನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಭಾವುಕವಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ, ತನ್ನದೇ ಜೋವಿಯಲ್ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ, ಯಾವುದೋ ಈವೆಂಟ್ ಆರ್ಗನೈಸ್ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಜೋಷ್ ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇದುವರೆಗೂ ಅವನ ಗೆಳೆತನದಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬರ ನೋವಿಗೆ, ಸಾವಿಗೆ ಅವನು ಮರುಗಿದ್ದು, ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕಿದ್ದು ನಾನು ನೋಡಿಲ್ಲ. ಆತನಲ್ಲಿ ಯಾರದೋ ನೋವಿಗೆ ಮರುಕವಿರುವುದಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಏನಾದರು ಮಾಡಬಹುದು ಅಂತಾದರೆ ಮಾಡ್ತಾನೆ ಅಷ್ಟೇ.
ರೂಪಿಗೆ ಕಾಲಿನ ಆಪರೇಷನ್ ಮಾಡಲು ಆಪರೇಷನ್ ಥಿಯೇಟರ್ ಒಳಗೆ ಹೋದರು. ಘಂಟೆಗಳು ಉರುಳಿದರೂ ಅಲ್ಲಿನ ಯಾವುದೇ ಅಪ್-ಡೇಟ್ಸು ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಇತ್ತ ಸ್ಕೂಟಿಯಲ್ಲಿ ಗುದ್ದಿದವನ ಪಂಚಾಯತಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನದೇನೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲವಾಗಿಯೂ, ಅವನೇ ನೂರು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಸ್ಪೀಡಲ್ಲಿ ಬಂದು ತನ್ನ ಸ್ಕೂಟಿಗೆ ಗುದ್ದಿದ್ದಾಗಿಯೂ ಮೊಂಡು ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಾ ಪರಿಚಯದ ರೌಡಿಯಂತಹ ಗೆಳೆಯರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಕೂಡಿ ಹಾಕಿದ. ಅದುವರೆಗೂ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದಿದ್ದ ಜೋಬಿ ಮತ್ತು ಅಭಿ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದರು.
‘ನನ್ನ ಬೈಕೇ ಕೊಡ್ತೇವೆ. ಐವತ್ತು ಮೀಟರ್ ನಲ್ಲಿ ನೂರು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ಸ್ಪೀಡ್ ಗೆ ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸಿಬಿಡು. ಆಮೇಲೆ ತಪ್ಪು ನಿನ್ನದೋ, ನಮ್ಮದೋ ಹೇಳ್ತೀವಿ ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಜೋಬಿ ಜಗಳಕ್ಕೆ ನಿಂತ. ಜೋಬಿಗೆ ಕೋಪ ಬರುವ ಪ್ರಾಬಬಿಲಿಟಿ ಕಡಿಮೆ. ಆದರೆ ಬಂತು ಅಂತಾದರೆ ಅದು ಭಯಂಕರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಅವನನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸುವಲ್ಲಿ ಸಾಕು ಬೇಕಾಗಿ ಹೋಯ್ತು. ಪೋಲೀಸ್ ಕಂಪ್ಲೇಂಟ್ ಆಗದಂತೆ ತಡೆಹಿಡಿಯುವುದು, ಅಪಘಾತ ಮಾಡಿದವರ ಕಡೆಯ ತಂತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಆ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುವವರು ರೂಪಿಯ ತಂದೆಯವರು ಮಾತ್ರವಾಗಿಯೂ, ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೆ ಈ ವಿಷಯವಾಗಿ ನಾವು ಜಗಳಕ್ಕೆ ನಿಲ್ಲುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲವೆಂದಾಗಿಯೂ. ಅವರ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳದಂತೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬೇರೆಯ ಕಡಗೆ ಬಂದೆವು.
5
ಇಂಟ್ರೂ ಮುಗಿಸಿದ ನಂತರ ರವಿ, ಅಭಿ ಮತ್ತು ಜೋಬಿ ರೂಪಿ ತಂದೆಯವರ ಜೊತೆಗೆ ಪೋಲೀಸ್ ಠಾಣೆ ಗೆ ಹೋದರು. ಅಲ್ಲಿ ರವಿಯಿಂದ ಘಟನೆಯ ವಿವರವಾದ ಹೇಳಿಕೆಗಳನ್ನು ದಾಖಲಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷದರ್ಶಿಗಳಾಗಿ ಅಭಿ ಮತ್ತು ಜೋಬಿ ಯ ಸಾಕ್ಷಿಸಹಿಯನ್ನೂ ಪಡೆಯಲಾಯಿತು. ಅಪಘಾತದಿಂದ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ನಜ್ಜುಗುಜ್ಜಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದ ರವಿಯನ್ನು, ಠಾಣೆಯಲ್ಲಿ ಘಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕೂರಿಸಿ, ಹೇಳಿಕೆ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಕಾರ್ಯ ಅಮಾನವೀಯವಾಗಿತ್ತು. ಪೋಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯಿಂದ ರವಿಯನ್ನು, ಸೀದಾ ಅಪೋಲೋ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೇ ಕರೆತರಲಾಯಿತು.
ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಘಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ರವಿ ನೋವಿನಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನನ್ನು ಒಂದು ಬೆಡ್ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿದ ವೈದ್ಯರು, ಇತರೆ ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿ ಕೇಸುಗಳಿಂದಾಗಿ ಆತನ ಕಡೆಗೆ ಗಮನ ಹರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಲಿಟರಲಿ ರವಿ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನು ಇಷ್ಟು ಹತಾಶನಾಗಿ ಅಳುತ್ತಿ ದ್ದುದನ್ನು ಇದೇ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನಾನು ನೋಡಿದ್ದು. ನಾನು ಹೋಗಿ ತುಂಬಾನೆ ಹಂಬಲ್ ಆಗಿ ಬೆಗ್ಗರ್ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ವೈದ್ಯರನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ ಅವರು ಬರಲಿಲ್ಲ. ನಂತರ ಶೈಲು ಬಂದು ತನ್ನ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯವಹರಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಅವರು ತತ್ತಕ್ಷಣ ಬಂದರು.
‘ ಈಗ ನೋವಿಗಷ್ಟೇ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಸಾಕೆಂದೂ. , ನಾಳೆ ಆರಾಮಾಗಿ ಹೋಗಿ ಕಾಮಾಕ್ಷಿ ಜನರಲ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಮುರಿದ ಕೈ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಿಯೂ ’ ರವಿ ಹೇಳಿದ. ವೈದ್ಯರು ಸಿಂಪಲ್ಲಾಗಿ ಪೆನ್ ಕಿಲ್ಲರ್ ಸೂಜಿ ಹಾಕಿದರು. ಸುಸ್ತಾಗಿದ್ದವನು ಆಪಲ್ ಜೂಸ್ ಕುಡಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಆರಾಮದ ಮತ್ತು ರೂಪಿಯನ್ನು ಒಂದು ಸಾರಿ ನೋಡಲೇ ಬೇಕು ಎಂಬುದಾಗಿ ಹಠ ಹಿಡಿದ.
6
ಆಪರೇಶನ್ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ ನಾವೂ ಅವನನ್ನು ನೋಡಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ರೂಪಿ ನಾಲ್ಕನೇ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿದ್ದ. ಒಬ್ಬರನ್ನೂ ಒಳಬಿಡಲು ಒಪ್ಪದ ಸೆಕ್ಯೂರಿಟಿಯವನಿಗೆ ಕಾಗಜ್ಜಿ ಗುಬ್ಬಜ್ಜಿ ಕಥೆ ಹೇಳಿ, ಅವನ ದೋಸ್ತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಎಲ್ಲರೂ ವಾರ್ಡಿನ ಒಳಗೆ ಹೋಗುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡವನು ಶೈಲು.
ರೂಪಿ ಆಪರೇಶನ್ ಧಿರಿಸಿನಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಸಿಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ರವಿ - ರೂಪಿ ಇಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಗೊಳೋ ಅನ್ನುವುದೊಂದು ಬಾಕಿ. ಶ್ಯಾನೆ ಸೆಂಟಿಮೆಂಟಲ್ ಸಿಚುಯೇಷನ್ನು.
‘ ನಿನ್ನ ಕೆಲಸ ಏನಾಯ್ತು ’ ಕೇಳಿದ ರೂಪಿ.
‘ ಒಳಗೆ ಹೋದಾಗಲೂ ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ ನೋವಿತ್ತು. ಕೂರೋದಕ್ಕೆ ಆಗ್ತಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇಂಟ್ರೂ ಮಾಡುವವನು ಎರಡೇ ಎರಡು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿ. ‘ಸರಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ರೆಸ್ಟು ತಗೋಳಪ್ಪ’ ಅಂದ.
‘ನಿನ್ನ ಕಾಲಿಗೆ ಏನ್ ಹೇಳುದ್ರು ’ ರವಿ ಕೇಳ್ದ.
ಮಂಡಿಯವರೆಗೂ ಬ್ಯಾಂಡೇಜಿನಿಂದ ಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲು ತೋರಿಸಿ ಹೇಳಿದ - ‘ಕಿತ್ತೋಗಿದ್ದ ಮಾಂಸವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿಸಿ ಹೊಲಿಗೆ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ಮಧ್ಯದ ಕಾಲ್ ಬೆರಳು ಕೂಡಿಸೋದಕ್ಕೆ ಆಗದೆ, ಕತ್ತರಿಸಿ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ’ ಅಂದ.
‘ ಛೇ ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆಂದು ದೊರೆತ ಕೆಲಸದ ಅವಕಾಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯಿತು. ’ ಎಂಬುದಾಗಿ ರೂಪಿಯು ಮತ್ತು ‘ಛೇ ಕೇವಲ ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ನೀನು ನಿನ್ನ ಮಧ್ಯ ಬೆರಳನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯ್ತು. ’ ಎಂಬುದಾಗಿ ರವಿಯು. ಇಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಪಾಪಿಗಳೆಂಬಂತೆ, ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದರು.
ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ನೋಡಿದ ಅತ್ಯಂತ ಎಮೋಷನಲ್ ಮೊಮೆಂಟ್ ಇದು ಎಂದು ಒಕ್ಕೂರಲಿನಿಂದ ಅವಿರೋಧವಾಗಿ ನಿರ್ಧರಿಸುವಂತಿತ್ತು ಸಂದರ್ಭ.
