1. 06-09-2010, ಸೋಮವಾರ
---------------------
ಕೆಲಸದಿಂದ ಬಂದಾಗ ಆರು ವರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ. ಈರುಳ್ಳಿ, ಟಮೋಟ, ಹಸಿ
ಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ, ತೊಗರಿ ಬೇಳೆ; ಇಷ್ಟನ್ನ ಕುಕ್ಕರ್ ಒಳಗೆ ಹಾಕಿ; ಎರಡು ಲೋಟ ನೀರು ಸುರಿದು;
ಸ್ಟೌವ್ ಮೇಲಿಟ್ಟೆ. ಕುಕ್ಕರಿನ ಮುಚ್ಚಳವನ್ನೂ, ವಿಷಲ್ ಹಾಕುವ ತೂತನ್ನೂ. ಒಮ್ಮೆ ಉಸಿರು
ಕಟ್ಟಿ ಊದಿ, ಮುಚ್ಚಿದ್ದಾಯ್ತು.
ಐದಾರು ವಿಷಲ್ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಎರಡು ಚಮಚೆ, ಅಮ್ಮ ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಸಾಂಬಾರ್ ಪುಡಿ,
ಸ್ವಲ್ಪ ಉಪ್ಪು ; ಇಷ್ಟನ್ನ ಹಾಕಿ; ಮಸೆದು; ಸಾಸಿವೆ ಸಿಡಿಸಿ ಒಗ್ಗರಣೆ ಹಾಕಿದರಾಯ್ತು.
ಎಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಮನೆಯದ್ದೇ ರುಚಿಯ ಸಾಂಬಾರು ತಯಾರಾಗುತ್ತದೆ.
ಗ್ಯಾಸ್ ಹೊತ್ತಿಸಿ ಸ್ನಾನಕ್ಕೆಂದು ಹೋದೆ. ಚೆನೈನಲ್ಲಿ ಇರುವಷ್ಟು ಸಮಯ ದಿನಕ್ಕೆರಡು
ಸ್ನಾನ ದಿನಚರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರ ಬಂದಾಗ, ಮನೆಯಿಂದ ಎರಡು ಮಿಸ್ ಕಾಲುಗಳು
ಬಂದಿದ್ದವು. ಆರನೇ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಅನ್ನೋದೊಂದು ಮನಸ್ಸೊಳಗೇ ಯಾವಾಗಲೂ ಜಾಗೃತವಾಗೇ
ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ‘ ಮನೆಯಿಂದ ಇಂತದೊಂದು ಮಿಸ್ ಕಾಲು ಬರಬಹುದು ’ ಎಂದು ವಿಚಿತ್ರ
ಆಲೋಚನೆಗಳು ತಲೆಯನ್ನು ಬಳಸಿ, ಸುತ್ತಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು. ತಿರುಗ ಮನೆಗೆ ಫೋನಾಯಿಸಿದೆ.
ಬೆರಳುಗಳು ನಡುಗಿತ್ತಿದ್ದವು. ಅತ್ತ ಕಡೆ ಅಪ್ಪಾಜಿ ಫೋನ್ ರಿಸೀವ್ ಮಾಡಿದರು.
‘ ರಜೆ ಇದ್ದರೆ ಊರಿಗೆ ಬಾss ಪ್ಪ, ಪವನಿ ನಿನ್ನ ನೋಡಬೇಕು ಅಂತಿದ್ದಾನೆ ’ ಅಂದರು.
ಅಪ್ಪಾಜಿನೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಗಂಭೀರವಾಗಿರುವುದು ಗೊತ್ತಾಯ್ತು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಜ್ಜಿ, ಅಪ್ಪನಿಂದ ಫೋನ್ ಪಡೆದು, ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರ ಬಂದು ಮಾತಾಡೋದಕ್ಕೆ ಶುರು
ಮಾಡಿದರು.
‘ ಅವನು ಉಳಿಯೋದು ಕಷ್ಟ ಇದೆ. ಬಂದುಬಿಡಪ್ಪ ಊರಿಗೆ. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ನಿನ್ನ ತಮ್ಮನ ಜೊತೆ
ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಕಳೆಯುವಂತೆ. ’
ಅಜ್ಜಿಯ ಧನಿಯಲ್ಲಿ ದುಃಖ ಇದ್ದರೂ, ತುಂಬಾ ಸುಲಭವಾಗಿ ಆ ಮಾತನ್ನ ಅವರು ಹೇಳಿದರು. ಪುನಃ
ಅಮ್ಮನ ಬಾಯಲ್ಲೂ, ಅದೇ ಮಾತನ್ನ ಕೇಳೋ ಆಸೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕಂದರೆ, ಅವಳು ಅಜ್ಜಿಯಂತೆ,
ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರ ನಡೆದು ಬಂದು ಮಾತನಾಡುವಷ್ಟು ಅದೃಷ್ಟವಂತೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಅವಘಡದಲ್ಲಿ ಕಾಲಿನ ಮೂಳೆ ಮುರಿದಿದ್ದರಿಂದ, ಬ್ಯಾಂಡೇಜು ಸುತ್ತಿದ್ದ
ಕಾಲನ್ನು ಚಾಚಿಕೊಂಡು ಮಂಚದ ಮೇಲೆಯೇ ಮಲಗಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ತಮ್ಮನ ಮಗ್ಗುಲಲ್ಲೇ ಸದಾ
ಕಾಯುತ್ತಾ ಮಲಗಿರುವ, ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದು ಕಾಕತಾಳೀಯ ಮಾತ್ರವಾಗಿತ್ತು.
ಅಧಿಕೃತ ಕರೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಗ್ಯಾಸ್ ಬಂದ್ ಮಾಡಿ; ಸಿಕ್ಕ-ಷ್ಟು ಬಟ್ಟೆ ಬ್ಯಾಗಿಗೆ
ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಹೊರಟೆ. ಮತ್ತೆ ಮನೆಯಿಂದ ಕಾಲ್ ಬಂತು.
‘ ಗಾಬರಿ ಮಾಡ್ಕೋಂಡ್ ಬರಬೇಡ; ಆರಾಮಾಗಿ ಬಾ; ಅಂಥಾದ್ದೇನಿಲ್ಲ; ಹುಷಾರಿಲ್ವಲ್ಲಾ.
ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಜೊತೆನಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೆ; ಚೆನ್ನಾಗಿರ್ತಿತ್ತು ಅಂತ; ಅಷ್ಟೆ. ’ ಒಂದೊಂದು
ಒಕ್ಕಣೆಗೂ ಎರಡೆರಡು ಸೆಕೆಂಡ್ ಪಾಜ್ ಕೊಟ್ಟು ಹೇಳುವರು. ಅವರು ಅಷ್ಟಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು
ಸಂತೈಸುವ ಅಗತ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ.
* * * * *
2. ಚೆನೈ ಇಂದ ಹೊನ್ನವಿಲೆ ಕಡೆಗೆ
---------------------------
ರಾತ್ರಿ ಹನ್ನೊಂದು ಘಂಟೆ. ಚನೈನಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದ ರೈಲುಗಾಡಿ
ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತುಂಬಿ ಹೋಗಿತ್ತಾದರೂ, ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಸೀಟು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ
ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ಇನ್ನು, ಬೆಂಗಳೂರು ಬರೋ ವರೆಗೂ ಯಾರೂ ಅಲ್ಲಾಡುವಂತಿಲ್ಲ. ಟಾಯ್ಲೆಟ್
ಬಂದವರೂ ಎದ್ದು ಹೋಗುವಂತಿಲ್ಲ.
ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ಪ್ರಾಯದ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಸೀರಿಯಸ್ಸು. ನಾನು ಅವನನ್ನ ನೋಡೊದಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಾ
ಇದೀನಿ. ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಲೂ ಹೃದಯರೋಗಿ ಅವನು. ಮೂರು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಖ್ಯಾತ ಹಾರ್ಟ್
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಹಾರ್ಟ್-ಆಪರೇಷನ್, ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದರು(ಹಂಗಂತ
ಹೇಳಿದ್ದರು). ತದನಂತರ, ಅವನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಗುಣನಾದನು ಎಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಇದ್ದೆ.
‘ ಅವನಿನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ಅಲ್ಲವಾಗಿಯೂ; ತನ್ನ ಕಾಲ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ’ ಸ್ವಾವಲಂಬಿ ‘
ಯಾಗಬೇಕಾದಲ್ಲಿ, ಸ್ವಲ್ಪಮಟ್ಟಿಗಾದರು ಎಜುಕೇಷನ್ ಅನಿವರ್ಯವೂ. ’ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ವಿವರಿಸಿ,
‘ಪವಿ ’ ಯನ್ನು ಹೈಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಕಳುಹಿಸುವಂತೆ ಪಟ್ಟು ಹಿಡಿದೆ.
ಅವನಿಗೂ ಸ್ಕೂಲು-ಕಾಲೇಜಿನ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಅತೀವವಾಗಿ ಸೆಳೆದಿದ್ದವು.
ನನ್ನ ಮಾತಿಗೆ ಮನೆಯವರು ಸೊಪ್ಪು ಹಾಕಲಿಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ದೂರವಿದ್ದ ಹೈಸ್ಕೂಲಿಗೆ
ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಕಳುಹಿಸುವುದಿಲ್ಲವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು.
ನಾನು ಓದುತ್ತಿದ್ದ ಮೈಸೂರಿನ ಕಾಲೇಜಿನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಂಗವಿಕಲರ ಡಿಪ್ಲೋಮಾ ಕಾಲೇಜು
ಇತ್ತು. ಅದನ್ನೇ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ‘ಅಲ್ಲಿ ಎಂಥೆಂತ ಊನತೆ ಇದ್ದವರೂ, ಅಷ್ಟು
ಆಶಾವಾದದಿಂದ ಕಲಿತು ಬಾಳುತ್ತಿರುವಾಗ, ಇವನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ತಪ್ಪು
’ ಮುಂತಾಗಿ.
ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಪವಿಯ ಆರೋಗ್ಯ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಆಳ-ಅರಿವುಗಳ ಕಲ್ಪನೆ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ,
ಪವಿಗಾಗಿರುವ, ಹಾರ್ಟ್ ಆಪರೇಷನ್ ಪ್ರಸಂಗ ಕೇವಲ ಒಂದು ನಾಟಕವಾಗಿಯೂ; ಅವನ ಹೃದಯ, ರಿಪೇರಿ
ಮಾಡಲಾಗದಷ್ಟು ಹದಗೆಟ್ಟಿದೆಯೆಂದೂ; ತನ್ನ ಜೀವನದ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳನ್ನು
ಬದುಕುತ್ತಿರುವುದೆಂದೂ ತಿಳಿಸಿದ ಮೇಲೆ ನನಗಾದ ದಿಗ್ಭ್ರಮೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ.
ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣುವ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ನನಗೇ ಅರ್ಥವೇ ಆಗಲಾರದ
ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೂ ಬಹಳ ಅಂತರವಿತ್ತು.
- ನನ್ನದೇ ಆರ್ಗುಮೆಂಟ್ಸ್ ಗಳನ್ನ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು, ನಾನೆಷ್ಟು ತುಚ್ಚನೆಂಬುದಾಗಿ ನನ್ನ
ಮೇಲೆಯೇ ಮೂಡಿದ ಅಸಹ್ಯ ಭಾವವೂ;
- ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನೋವು-ಸಂಕಟಗಳನ್ನು ಒಳಗೆ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ
ನರಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ಮೇಲೆ ವಿಷಾದ ಮಿಶ್ರಿತ ಹೆಮ್ಮೆಯೂ;
- ನಗುನಗುತ್ತಾ ಓಡಾಡುವ ಪವಿಯನ್ನು ನೋಡುವಾಗ, ಬದುಕಿನ ಅಸಹಾಯಕತೆಯ ಬಗ್ಗೆ
ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದ ಖಿನ್ನತೆಯೂ;
ಎಲ್ಲವೂ ಕಲಸುಮೆಲೋಗರ.
ರೈಲಿನ ಒಳಾಂಗಣಕ್ಕೆ ಬೆನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಮುಖಾದಿಯಾಗಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕಿಟಕಿಯ ಕಡೆಗೆ
ತಿರುಗಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಬಹುಷಃ ‘ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅದುಮಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆಯೇ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ
ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಇತರರು ಗಮನಿಸಬಾರದು ’ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ತುಂಬಾನೆ
ದುಃಖದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ. ಅವನನ್ನು ನೆನೆಪಿಸಿಕೊಂಡ ತಕ್ಷಣ ಬರುತ್ತಿದ್ದ, ಅಳುವಿನ ಹೊರತಾಗಿ ಆ
ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಏನೂ ಮಾಡುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ.
‘ ಚೆನೈ ಸಿಟಿಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಕಪಾಲೇಶ್ವರ ದೇವರ ಬಳಿ, ಏನನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಂಡರೂ, ಅದು
ನೆರವೇರುತ್ತದೆ ’ ಎಂಬುದಾಗಿ ಕಲ್ಕತ್ತೆಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಗೆಳತಿ ಮೋಮಿತ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು.
‘ ತನಗೆ ಮತ್ತು ತನ್ನ ಗೆಳತಿಗೆ, ಕಲ್ಕತ್ತೆಗೆ ದಿಢೀರ್ ವರ್ಗಾವಣೆಯಾಗಬೇಕೆಂಬುದಾಗಿ ’
ಕಪಾಲೇಶ್ವರ ದೇವರ ಬಳಿ ಕೇಳಿಕೊಂಡಾಗ, ದೇವರು ತನ್ನ ಗೆಳತಿಗೆ ವರ್ಗಾವಣೆಯ ಸೌಭಾಗ್ಯ
ದಯಪಾಲಿಸಿ, ತನಗೆ ಕೈ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ.
‘ ನಾವು ಬೇರೆಯವರಿಗಾಗಿ ಏನನ್ನಾದರು ಕೇಳಿಕೊಂಡರೆ ಮಾತ್ರ ಅದು ನೆರವೇರುತ್ತದೆ ’
ಎಂಬುದಾಗಿ ದೇವರ ಈ ಪಕ್ಷಪಾತಿ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಸಮಜಾಯಿಷಿಯನ್ನೂ ನೀಡುವಳು.
‘ ಹಂಗಾದರೆ, ಇದೇ ತರದ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನ ನಿನ್ನ ಗೆಳತಿಗೂ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಹೇಳು. ’
ಎಂಬುದಾಗಿ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದಾಗ ‘ ನೋ, ಐ ಯಾಮ್ ನಾಟ್ ಸಪ್ಪೋಸ್ ಟು ಸೇ ದಟ್ ಟು ಹರ್. ಶ್,
ಗಾಡ್ ಈಸ್ ಲಿಸನಿಂಗ್. ’ ಎನ್ನುವಳು. ಇಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ದೇವರು ‘ ಆನ್ಸರಬಲ್ ’ ಅನ್ನೋ
ವಿಷಯ ತಿಳಿದು, ನಗು ಬಂದಿತ್ತು.
ನಡಿ ಹತ್ಲಾಗೆ ಅಂತ, ಭಾನುವಾರವಷ್ಟೇ ಆ ಕಪಾಲೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬಂದಿದ್ದೆ.
ದೇವರು ಅಂದ್ರೆ ಶುದ್ಧ ಹೃದಯದ ಒಂದು ಆತ್ಮ, ಎಂಬುದಾಗಿ ನಂಬುತ್ತೇನಾದರೂ, ಆತನಿಗೆ
ಅತೀಂದ್ರೀಯ ಶಕ್ತಿಗಳು ಇರುತ್ತವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವೆನು.
ಆದರೂ ಪ್ರಸ್ತುತ, ನನ್ನ ಆತ್ಮ ಸಂತೋಷಕ್ಕಾಗಿ, ತಮ್ಮನ ಆರೋಗ್ಯ ವೃದ್ಧಿಗಾಗಿ,
ಕಪಾಲೇಶ್ವರನ ಮುಂದೆ ಹಣ್ಣು, ಹೂವು, ಕಾಯಿ ಹಿಡಿದು ಕ್ಯೂನಲ್ಲಿ ನಿಂತೆ.
‘ ನಿನ್ನದೇ ಸೃಷ್ಟಿ ಯ ಒಂದು ಜೀವ, ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಅನ್ನಾಹಾರ, ನಿದ್ರೆ ಬಿಟ್ಟು
ನರಳುತ್ತ್ತಿದೆ. ನಿನ್ನ ಹತ್ತಿರ ತುಂಬಾ ಅಂತೇನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳೋದಿಲ್ಲ. ಅವನು ಹೊಟ್ಟೆ
ತುಂಬಾ ಊಟ ಮಾಡಬೇಕು. ಕಣ್ತುಂಬಾ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಬೇಕು. ’
ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ., ಏನನ್ನ ಕೇಳಬೇಕು ಅನ್ನೋದು ತೋಚಲಿಲ್ಲ.
* * * * *
3. ಆ ದಿನ ಜನಶತಾಬ್ಧಿ ರೈಲು ಇರ್ಲಿಲ್ಲ
--------------------------------
ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಐದು ಘಂಟೆ. ಬೆಂಗಳೂರು ರೈಲ್ವೇ ಸ್ಟೇಷನ್ನಲ್ಲಿ. ಜನಶತಾಬ್ಧಿ ರೈಲಿಗೆ
ಟಿಕೇಟು ಪಡೆಯಲೆಂದು ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತೆ. ಮನೆಯಿಂದ ಫೋನ್ ಬಂತು.
ಕಾಲ್ ರಿಸೀವ್ ಮಾಡುವಾಗ ಆದಂತಹ ತಲ್ಲಣವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.
‘ ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಆಗಿ ಇರಬೇಕು ’ ಅಂತಾರೆ, ಆದರೆ ಆಗುದಿಲ್ವೇ
ಉಸಿರು ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದು ರಿಸೀವ್ ಮಾಡಿದೆ. ಹಲೋ ಅಂತಲೂ ಹೇಳದೆ, ಫೋನನ್ನು ಕಿವಿಗೆ ಒತ್ತಿ
ಹಿಡಿದು ನಿಂತೆ. ಅ ಕಡೆಯಿಂದ ಅಪ್ಪ,
‘ ಹಲೋ, ಚೇತನ ಎಲ್ಲಿದಿಯಾ ..? ಬೆಂಗ್ಳೂರಿಗೆ ಬಂದ್ಯಾ ..? ’ ಅಂದರು.
‘ ಹಾ, ಬಂದೆ. ಬೆಂಗ್ಳೂರಲ್ಲಿದೀನಿ. ಏನಕ್ಕೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದು. ’ ಅಂದೆ
‘ ಹೇ, ಏನಿಲ್ಲ; ಬರ್ತಾ ಇದಿಯೋ; ಎಲ್ಲಿದಿಯೋ. ..? ಅನ್ನೋದನ್ನ ಕೇಳೋದಕ್ಕೆ ಫೋನ್
ಮಾಡ್ದೆ. ಅಲ್ಲೇ ಏನಾದ್ರು ಹೊಟ್ಟೆಗೆ ತಿಂದು, ಟ್ರೈನ್ ಹತ್ತು. ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಾಲ್ ಕಟ್
ಮಾಡಿದರು.
‘ ಇಲ್ಲ, ಏನೂ ಆಗಿಲ್ಲ, ’ ಎಂಬುದಾಗಿ ನಾನೇ ಕನ್ವೀನ್ಸ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಉಸಿರಾಟ
ನಿರಾಳವಾಯಿತು.
ಆ ದಿನ ಜನಶತಾಬ್ದಿ ರೈಲು ಇಲ್ಲವೆಂದರು. ಬಸ್ ಜರ್ನಿ ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತು ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆಂದು,
ಆರು ವರೆಗೆ ಇದ್ದ ಶಿವಮೊಗ್ಗ ಪ್ಯಾಸೆಂಜರ್ ರೈಲುಗಾಡಿಗೆ ಟಿಕೇಟು ಪಡೆದು ಪ್ಲಾಟ್-ಫಾರಂ
ಕಡೆಗೆ ಹೋದೆ.
* * * * *
4. ಆನೆ ನಡೆದದ್ದೇ ದಾರಿ
--------------------
ನಾವು ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲಾ ಬಿಳಿಗಿರಿರಂಗ ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿದ್ದ ‘ ವಿಶ್ವಶಾಂತಿನಿಕೇತನ ’
ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಆಧ್ಯಾತ್ಮದ ಬಗ್ಗೆ ಆಸಕ್ತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ತಪ್ಪಾಗಿ; ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ; ಮಾಡಲು ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೇ; ನೋಡಲು
ತಾಣಗಳಿಲ್ಲದೇ; ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ನಮ್ಮ ಪಯಣ ವಿಶ್ವಶಾಂತಿನಿಕೇತನದಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿದ್ದ ಸ್ವಾಮಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮ, ದೇವರು, ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ
ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು.
ನಾವು ಏನೇ ಕೇಳಿದರು ಸ್ವಾಮಿಗಳು
‘ ಪ್ರಾರಬ್ಧ ಕರ್ಮ ’, ಹಿಂದಿನ ಜನ್ಮದ ‘ ಪಾಪ ಪುಣ್ಯಗಳು’ ಇಷ್ಟನ್ನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು
ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಹಂಗಾದ್ರೆ ‘ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಪ್ರೀತಿ, ಅನ್ನೋದೆಲ್ಲಾ ಇರೋದೇ ಇಲ್ವಾ ..? ’ ಅಂದರೆ ‘ ಇಲ್ಲ
’ ಎನ್ನುವರು.
‘ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ ಅಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಯಾಕೆ ನೋಡ್ಕೋತಾರೆ ..? ’ ಅಂತ
ಕೇಳುದ್ರೆ
‘ ಕೊನೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ನೀವು ಅವರಿಗೆ ಆಸರೆಯಾಗ್ತೀರಿ ಅನ್ನೋ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಇರುತ್ತೆ ’
ಅಂತಾರೆ. ನನಗೂ ತಲೆ ಕೆಟ್ಟೋಯ್ತು.
‘ ಹಂಗಾದ್ರೆ ಒಂದು ಖಾಯಿಲೆಯಿಂದಲೇ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗು; ಅಥವಾ ಅಂಗವಿಕಲ ಮಗು; ಅದು
ಬದುಕಿರುವವರೆಗೂ ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ತಮಗೆ ಉಪಯೋಗಕ್ಕೆ ಬರಲ್ಲ; ಅನ್ನೋದು ಅಪ್ಪ
ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಗೊತ್ತು. ಆದರೂ ಆವರು ಅದನ್ನ ಸಾಕ್ತಾರೆ, ಬೆಳೆಸ್ತಾರೆ, ಪ್ರೀತಿಸ್ತಾರೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಯಾವ ವಿಧದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಇರತ್ತೆ ’ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿತ್ತು.
‘ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಅವರು ಮಗುವನ್ನು ಬೆಳೆಸ್ತಾರೆ. ಅಂಥಾ ಮಗುವನ್ನು ನೋಡ್ಕೊಳ್ಳಿಲ್ಲ
ಅಂದರೆ, ಎಲ್ಲಿ ಈ ಸಮಾಜ ಆಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೋ ಅನ್ನೋ ಭಯದಲ್ಲಿ, ಸಂಕೋಚದಲ್ಲಿ ಮಗುವನ್ನು
ಬೆಳೆಸುತ್ತಾ ಹೋಗ್ತಾರೆ. ’
ಇಲ್ಲ, ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈ ವಯ್ಯಂದು ಒಳ್ಳೆ ಕಥೆಯಾಯ್ತಲ್ಲ ಅಂತ ತಲೆ ಕೆರ್ಕೊಂಡು
ಅಲ್ಲಿಂದ ಬಂದಿದ್ದಾಯ್ತು.
ಈ ಮಾತುಕಥೆಗಳನ್ನೇ ಆಧಾರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ‘ ತೀರದ ಹುಡುಕಾಟ ’ ಅನ್ನೋ ಕಥೆ ಬರೆದೆ.
ಅಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಾಗಿಯೇ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಮನೆಯವರ ಮುಂದೆ ಸೋತು ಕಥೆ
ಮುಗಿಸಿದೆ.
‘ ಈ ಮಟೀರಿಯಲಿಸ್ಟಿಕ್ ಪ್ರಪಂಚ ಕೊಡಬಹುದಾದ ಯಾವುದನ್ನೂ ಆತ, ಅವರಿಗೆ ಕೊಡಲು
ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ ’ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ, ಪವಿಯನ್ನು ಮುದ್ದಿನಿಂದ
ಸಾಕುತ್ತಿದ್ದರು.
‘ ನಾನ್ ವೆಜ್ ’ ಹಬ್ಬದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ-ಮಗ ಇಬ್ಬರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು ಕುಡಿಯುವರು.
‘ ಅಯ್ಯೋ, ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೇಳಿದಾರೆ, ಅವನ ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಳಾಗುತ್ತೆ ’ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಅಡ್ಡಗಾಲು
ಹಾಕುವಾಗ,
‘ ಹೇಯ್, ಡಾಕ್ಟರು ಹೇಳ್ದಂಗ್ ಕೇಳ್ತಾ ಹೋದ್ರೆ ಆಯ್ತಲ್ಲಾ ಕಥೆ. ಅವರು ಹೇಳ್ತಾರೆ
ಇವನನ್ನ ನಡೆಸಬೇಡಿ; ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಏಳಿಸಲೇಬೇಡಿ; ಏನೂ ಮಾಡಿಸಬೇಡಿ; ಹಂಗ್ ಸಾಕಿದ್ರೆ
ನನ್ನ ಮಗ ಬದುಕೋದು ಯಾವಾಗ, ’ ಎನ್ನುವರು.
‘ ನನ್ನ ಮಗ ಇಂತದ್ದು ಬೇಕು ಅಂದರೂ ಸಾಕು, ಅದನ್ನ ಕೊಡುಸ್ತೀನಿ. ’ ಅಂತ ಅಪ್ಪ ಯಾರ
ಮುಂದೇನಾದ್ರು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ.,
‘ ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಅವನು ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡೋ ಹೆಲಿಕಾಪ್ಟರ್ ಕೇಳುದ್ರೆ, ಇವರು ಕೊಡುಸ್ತಾರ
..? ’ ಅನ್ನೋ ಡೌಟ್ ಬಂದು ನಗ್ತಿದ್ದೆ.
ಅವನೂ ಕೂಡ, ಇಂತದ್ದೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಹಠ ಹಿಡಿಯೋ ಸ್ವಭಾವದವನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗಲ್ಲ, ಅಂತ
ಅವನನ್ನು ಓಲೈಸೋದು ತುಂಬಾ ಸುಲಭ ಆಗಿದ್ದರೂ ಕೂಡ, ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಕಾಂಪ್ರಮೈಸ್ ಆಗದ
ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವರು. ಕೇಳಿ, ಕೇಳಿದ್ದನ್ನ ಕೊಡಿಸುವರು. ತಾನು ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟ
ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಬದುಕಲು ಬಿಟ್ಟರು.
ಅವನ ಜೀವನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತಾ ಇರೋ ಆಂಬುಲೆನ್ಸ್ ರೀತಿ. ಯಾವ ಸಿಗ್ನಲ್-ಗಳಿಗೂ
ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಇದ್ದವರು; ಸಂಬಂದವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ತಾವಾಗಿಯೇ ದಾರಿ
ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡುವರು. ಅದೊಂದು ರೀತಿಯ ಪ್ರಿವಿಲೈಜಡ್ ಲೈಫು.
ಆದರೆ ದೊಡ್ಡವನಾದಂತೆ, ಮುದ್ದು-ಮುದ್ದಾದ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಮೂಡುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಗುರು ಮೀಸೆಯು,
ಪ್ರಪಂಚದ ವಿಕಾರತೆಯನ್ನೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಂತಕ್ಕೆ ಮೆಚೂರ್ ಆಗ್ತಾ ಹೋಯ್ತು.
ಪವಿಯ ಸ್ನೇಹಿತರಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ‘ ನೀನೀಗ ಚಿಕ್ಕ ಹುಡುಗ ಅಲ್ಲ, ದೊಡ್ಡೋನು; ಕೊನೆವರೆಗೂ
ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಹಂಗಲ್ಲಿ ಹಿಂಗೇ. ಬದುಕಿರಬೇಕು; ನಿನ್ನ ಕೈಲಿ ಏನೂ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋದಕ್ಕೆ
ಆಗಲ್ಲ; ವೇಸ್ಟ್ ಬಾಡಿ; ’ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ವಿಧವಿಧವಾಗಿ ಹಂಗಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ಪವಿ, ತುಂಬಾ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸ್ವಭಾವದವನು. ಆ ಮಾತುಗಳ, ಆಳ ಅಗಲಗಳನ್ನು ಬಹುವಾಗಿ
ಪರಾಮರ್ಶಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಊಟ, ತಿಂಡಿ ಬಿಟ್ಟು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಅಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ.
ದೊಡ್ಡವನಾಗುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ, ಇಂತಹ ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹರಿತವಾದ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಅವನು
ತಯಾರಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಬಹುಷಃ ತನ್ನ ದೇಹ ಸತತವಾಗಿ ನೀಡುತ್ತಾ ಹಿಂಸೆಗಿಂತಲೂ, ತಾನು
ದೊಡ್ಡವನಾದಂತೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಜನರ ಧೋರಣೆ, ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನೋಯಿಸಿರಬೇಕು.
ನಮ್ಮ ದೇಹ ಒಂದೇ-ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸಮಸ್ಯೆಯಿಂದ ಬಳಲಿದಾಗ, ನಮ್ಮ ವಿಷ್-ಲಿಸ್ಟಿನ ಕಡೆಗೆ
ಮಲಗಿದ್ದಲ್ಲಿಂದಲೇ ಕಣ್ಣಾಯಿಸಿ.. \
‘ ದೇಹ ಕೊಂಚ ದಣಿದು ಬಿಟ್ಟದೆ. ಆರಾಮಾದ ಮೇಲೆ ಕೂಡ, ಆ ಬದುಕನ್ನು ಮತ್ತೆ ಜೀವಿಸಬಹುದು.
ಈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ನನಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಬೇಕು. ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಸುಮ್ಮನಾಗುತ್ತೇವೆ.
ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಖಾತೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಇಲ್ಲದೇ ಇರುವವರು.
ಹಂಗೆಲ್ಲಾ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ನೋವುಗಳಿಗೆ ಸೋತು ಮಲಗುವಂತಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೇನು, ದೇಹ
ತನ್ನಿಂದಾಗದು ಅಂತ ಮುಷ್ಕರ ಹೂಡುವವರೆಗಾದರೂ, ತಮ್ಮಿಷ್ಟದ ಬದುಕನ್ನು ಅವರು ಜೀವಿಸಬೇಕು.
ಪವಿ!! ಬದುಕ್ತಾ ಇದ್ದಿದ್ದು ಅಂತದೇ ಬದುಕನ್ನು. ‘ ಏನಾದ್ರು ಆಗಲಿ, ಎಷ್ಟಾಗತ್ತೋ.
ಅಷ್ಟು ಬದುಕಿ ಬಿಡೋಣ ’ ಅನ್ನೋ ಆತುರ.
ಒಂದು ವಾರದ ಹಿಂದೆಯಷ್ಟೇ ತನ್ನ ಶಾಲಾ ಗೆಳತಿಯ ಮದುವೆಗೆಂದು ಹೋಗಿದ್ದ. ನಲುಗಿದ ದೇಹದ
ಮೇಲೊಂದು ಗರಿ-ಗರಿ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿ, ಸೋತು ಸುಣ್ಣವಾಗಿರುವ ಮುಖದ ತುಂಬಾ ಲವಲವಿಕೆಯ ನಗು
ತುಂಬಿಕೊಂಡು, ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಮದುವೆಗೆ ಹೋದನು. ಅಪ್ಪನದ್ದು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಕಾವಲುಗಾರನ
ಕೆಲಸ. ಅವನನ್ನು, ಅವನ ಪಾಡಿಗೆ ಎಲ್ಲರ ಮಧ್ಯೆ ಬಿಟ್ಟು., ತಾವು ಒಂದಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ
ಕಾಯುವ ಕೆಲಸ. ಈ ವಾಚ್ ಮ್ಯಾನ್ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅವರು ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ
ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ.
ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ, ತನ್ನ ಎಲ್ಲ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆ ಹರಟು, ನಕ್ಕು, ಒಂದು ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ
ವಿಶ್ರಾಂತಿಗೆಂದು ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ. ಅಷ್ಟೇ, ಅಪ್ಪಾಜಿಯನ್ನು ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ ಕರೆದು,
ತನ್ನಿಂದಾಗದು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕುಸಿದಿದ್ದಾನೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ತೋರಿಸಿಕೊಂಡು,
ವಾಪಸು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವತ್ತಿನಿಂದ ಮತ್ತೆ ಅವನು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲ.
ಪ್ರತಿ ದಿನ ಫೋನಾಯಿಸಿದಾಗ ‘ ಊಟ ಮಾಡಿದನಾ ..? ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿದನಾ ..? ’ ಎಂದು
ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಎರಡು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಅಮ್ಮ ಅತ್ತು-ಕರೆದು ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಸ್ವಲ್ಪ ಊಟ ಜೀರ್ಣವಾಗಿ; ರಿಲಾಕ್ಸ್ ಆದನೆಂದರೆ, ಪವಾಡ ನಡೆದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕುಳಿತು
ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಅಚ್ಚರಿಗೊಳಿಸುವನು.
* * * * *
5. ರೈಲಿನ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಗಳಂತೆ ಇದ್ದ ಮನೆಯೊಳಗೆ
------------------------------------
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ 12 ಅಥವಾ 1 ಘಂಟೆಯೊಳಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುತ್ತಿದ್ದೆ. ರೈಲು
ತಡವಾದ್ದರಿಂದ, ಮನೆ ತಲುಪಿದಾಗ ಎರಡು ಘಂಟೆ. ನಮ್ಮ, ಮನೆ ಇರೋದು ಕೂಡ ರೈಲಿನಂತೆ.
ಬೋಗಿಗಳು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಅಂಟಿಕೊಂಡಂತೆ, ಒಂದರ ಹಿಂದೊಂದಿವೆ. ಅಗಲ ಕಮ್ಮಿ., ಉದ್ದ
ಜಾಸ್ತಿ.
ಚಪ್ಪಲಿ ಬಿಚ್ಚಿ ಪಡಸಾಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಟ್ ನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸರಿಸಿ, ಹಾಲ್ ದಾಟಿಕೊಂಡು
ರೂಮಿಗೆ ಹೋದೆ. ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಅಮ್ಮ, ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಮಲಗಿದ್ದಾರೆ.
ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದವನೇ ತಮ್ಮ, ಕಾಲು ಕೆಳಗೆ ಇಳಿ ಬಿಟ್ಟು ಎದ್ದು ಕುಳಿತ. ಅವನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ
ಕುಳಿತೆ.
ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ‘ ಅಣ್ಣಯ್ಯ, ಹೆಂಗಿದಿಯಾ ..? ನಿಮ್ಮೂರ್ ಕಡೆ ಮಳೆ-ಬೆಳೆ ಎಲ್ಲಾ
ಹೆಂಗಿದೆ ’ ಅಂದ.
‘ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ’ ಅಂದೆ. ತಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಒಂದು ಮುತ್ತು ಕೊಟ್ಟೆ.
‘ ಅಣ್ಣಯ್ಯಾ ’ ಅನ್ನೋದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಖುಷಿಯ ತುದಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಪ್ರೀತಿಯಾಗಿ ಅವನು
ಬಳಸುವ ಸಲೂಟೇಷನ್ನು. ಆ ಕ್ಷಣ!! ಅದು ಅವನಿಗಿಂತ ನನಗೇ ಹೆಚ್ಚು ಆತ್ಮೀಯವೆನಿಸಿತ್ತು.
ನನ್ನ ನೋಡಿದವನು, ಬಹುವಾಗಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ.
ಅವನ ಹಿಂದೆ ಎದ್ದು ಕುಳಿತಳು ಅಮ್ಮ. ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಸದ್ದು ಮಾಡದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿ
ಅಳುತ್ತಾ, ಸಂಜ್ನೆಯಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸತೊಡಗಿದಳು.
‘ ಒಂದು ವಾರ ಆಯ್ತು. ನನ್ನ ಮಗ ಊಟ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ದೇವರು!! ಸರಿಯಿಲ್ಲ ’
ಇನ್ನು ಮುಂತಾಗಿ.
ಅವಳ ಸಧ್ಯದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ, ಯಾರೂ ಊಹಿಸಲಾಗದಷ್ಟು ಕಠೋರವಾಗಿತ್ತು. ತಮ್ಮನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು
ಹೋಗಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಅಪ್ಪಿ ಕುಳಿತೆ.
‘ ಅಣ್ಣನ್ ನೋಡುದ್ ತಕ್ಷಣ ಚಿಗುರು ಬುಟ್ಯಲ್ಲೋ. ಹನ್ನೆರಡು ಘಂಟೆಯಿಂದಾನೂ ಏಳೋದು;
ಬಾಗಿಲು ಕಡೆ ನೋಡೋದು.; ಟೈಮ್ ನೋಡೋದು; ಮಲಗೋದು; ಇವೇ ಮಾಡ್ತಾ ಇದಾನೆ.
`ಸುಮ್ನೆ ಮಲಗೋ ಸುಸ್ತಾಗತ್ತೆ. ಅವನು ಬರ್ತಾನೆ` ಅಂದ್ರೆ.
`ಪ್ಚ ಇಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಅಣ್ಣಯ್ಯ ಬರಬೇಕಿತ್ತು ಆಲ್ವಾ ..? ಟ್ರೈನು ಇನ್ನೂ ಬಂದಿಲ್ವಾ ಮ್ಮ`
ಅಂತ ಕೇಳೋನು. ’
‘ I don ’ t deserve it ‘ ಅಂತ ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆಯುವಷ್ಟು ಆಕ್ರೋಶ. ಇಂತಾ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು
ಅನುಭವಿಸೋದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲ, ಪ್ರಪಂಚದ ಯಾರಿಗೂ ಅರ್ಹತೆ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ..?
ಮನಸ್ಸುಗಳು ಇಷ್ಟು ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ವರ್ತಿಸುತ್ತವೆಯೋ ಅರ್ಥ ಆಗೋದಿಲ್ಲ.
ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ಅಲ್ಲಿ ಕೂರಲು, ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಎದ್ದು ಹೋದೆ.
ತಂಗಿ ಬಚ್ಚಲಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ತಮ್ಮನನ್ನು ನೋಡಿ-ಹೋಗಲು
ಬರುತ್ತಿದ್ದ ನೆಂಟರ ಸಲುವಾಗಿ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದ ಎಂಜಲು ತಟ್ಟೆ, ಪಾತ್ರೆ ಗಳನ್ನು
ತೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು.
‘ ಏನೆ ಮಾಡ್ತಿದಿಯಾ ..? ’ ಅಂದೆ.
ಅವಳು ಏನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ.
ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಮುಖ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅತ್ತು ಅತ್ತು ಕಣ್ಣುಗಳು
ಊದಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹಾಗೇ ಹಿತ್ತಲ ಕಡೆಗೆ ನಡೆದೆ.
* * * * *
6. ತಿತಿತಿ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಮೂರ್ತಿ ಅಂತ ಓದಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು
-------------------------------------------
ರಾತ್ರಿ 8 ಘಂಟೆ. ಹಾಲ್-ನಲ್ಲಿ, ಖುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದಾನೆ ಪವಿ. ಅಮ್ಮ, ತುತ್ತು
ಮಾಡಿ ತಿನ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಎಲ್ಲರೂ. ಸುತ್ತ ಕುಳಿತಿದ್ದೇವೆ.
ಈ ರೀತಿ ತೃಪ್ತಿಯಾಗಿ. ಊಟ ಮಾಡಿಯೂ ಬಹಳ ದಿನಗಳಾಗಿತ್ತಂತೆ.
‘ ಸ್ವಲ್ಪ ಊಟ ಅರಗಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಸಾಕು, ಎದ್ದುಬಿಡುವನು ’ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮನಿಗೆ
ಒಳಗೊಳಗೆ ಸಂತಸ.
‘ ಸ್ವಲ್ಪ ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕರ್ಕೋಂಡ್ ಹೋಗಿ, ಆಪರೇಶನ್ ಮಾಡಿಸಿಯೇ
ಬಿಡುವ. ಏನಾಗುತ್ತೋ ಆಗಿ ಹೋಗ್ಲಿ. ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ, ಕಷ್ಟ ಪಡೋದು ನೋಡಕ್ಕಾಗಲ್ಲ . ’
ಅಂತಿದ್ದರು ಅಪ್ಪ.
ಊಟ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ಕುಳಿತಿದ್ದ ಖುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಕೊಂಚ ನಿದ್ರಿಸುವನಂತೆ ಮಾಡಿದ.
ನಂತರ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟು, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನೋಡುವುದು; ಸಂಜ್ನೆ ಮಾಡುವುದು; ಮಾತಾನಾಡಲು
ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು; ಕೈ ಬೀಸುವುದು; ನಡೆದಿತ್ತು.
ನನ್ನ ಕಡೆಗೆ ಕೈ ಬೀಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಾ ‘ ನನಗೆ ಮನೆ ಕೊಡು ’ ಎಂದ.
‘ ಯಾವ ಮನೆ ..? ’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಮತ್ತೂ ಕ್ರೋಧಗೊಂಡು ‘ ನನ್ನ ಮನೆ ಕೊಡು ’ ಎಂದ.
ಯಾವ ಮನೆಯೆಂದು ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಬಣ್ಣದ ಹಾಳೆಗಳು, ನೋಟ್ ಬುಕ್ಕಿನ ಹಾರ್ಡ್ ಬೈಂಡ್ ಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಮನೆ, ದೇವಸ್ಥಾನ
ಮೊದಲಾದ ಮಾಡೆಲ್ ಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ, ಯಾರಿಗಾದರೂ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಟೀಚರ್ ಟ್ರೈನಿಂಗ್, ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಜಿನ್ ತಂಗಿಗೆ, ಅವಳ ಟ್ರೈನಿಂಗಿಗೆ ಬೇಕಾದ ರಟ್ಟಿನ
ಮಾಡೆಲ್ ಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಡುವವನು ಇವನೇ..
ಹಾಗದರೆ, ಅವನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಅಂಥಹುದೇ ಯಾವುದೋ ಮನೆ ಇರಬೇಕು, ಎಂದೆಣಿಸಿ ಅಟ್ಟದ
ಮೇಲೆ ಹೋಗಿ, ಹುಡುಕಿದೆ. ಯಾವುದೂ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ರಟ್ಟಿನ ಮಾಡೆಲ್ ಗಳೂ ಅಲ್ಲದೆ,
ತನಗೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹಾಳೆಯಲ್ಲಿ ಗೀಚಿ, ಹೊಲಿದು ಪುಸ್ತಕದಂತೆ
ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ‘ ತಿತಿತಿ ಎಂಬ ಹುಡುಗನು ತಿತಿತಿತಿತಿತಿ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಎತ್ತಲು
ಹೋಗಿ ಚೆಚೆಚೆ ಹೋದನು. ’ ಎಂಬ ಒಂದು ಜೋಕು ಆ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿತ್ತು. ಬಹುಷಃ ಅದನ್ನು ಅವನು
ಬಹಳ ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡಿದ್ದಿರಬೇಕು.
ಸರಕ್-ಸರಕ್-ಸರಕ್ ಎಂದು ತಿರುಗಿಸಿ, ಕೆಲವೇ ಮೂವ್-ಗಳಲ್ಲಿ, ರೂಬಿಕ್ ಕ್ಯೂಬ್ ನ
ಕ್ಲಿಷ್ಟಕರವಾದ ಪಜಲ್ ಬಿಡಿಸಿ ಅಚ್ಚರಿ ಪಡಿಸುವನು. ಅವನ ತಲೆ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಕೆಲ್ಸ
ಮಾಡ್ತಿತ್ತು.
‘ ಮನೆ ಕೊಡು, ಮನೆ ಕೊಡು. ’ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದವನು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ
ಸುಮ್ಮನಾದ. ಮತ್ತೆ ಎಚ್ಚರಗೊಂಡು ಹೂವಿನ ಊಜಿಯ ಒಳಗೆ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದ ನೂರು ರೂಪಾಯಿ
ಹಣವನ್ನು ತೆಗೆದು,
‘ ಅಣ್ಣಯ್ಯಾ. ಬಟ್ಟೆ ತಗೋ ’ ಅಂತ ನನ್ನ ಕೈಗಿಟ್ಟ.
ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಕೆಟ್ಟ ಬಟ್ಟೆ ಉಡುವುದಾಗಿಯೂ; ಅದಕ್ಕೆ ಅವನು ಒಳ್ಳೆ ಬಟ್ಟೆ ತಗೋ ಅಂತ
ದುಡ್ಡು ಕೊಡುತ್ತಿರುವುದಾಗಿಯೂ; ಹಣವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿಯೂ; ಅವನ ಮಾತು
ಸಂಜ್ನೆಗಳನ್ನು ಇಂಟರ್-ಪ್ರಿಟ್ ಮಾಡಿ, ನಕ್ಕರು. ನಾನೂ ನಕ್ಕೆ.
ಅಂಗವಿಕಲ ಅಥವಾ ಬುಧ್ಧಿಮಾಂದ್ಯ ಮಕ್ಕಳುಗಳ ಬಹುದ್ಡೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆ ಅಂದರೆ, ‘ ಪ್ರಪಂಚ
ತಾನು ಅಸಹ್ಯ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ವಿಷಯಗಳು, ಅವರ ಪಾಲಿಗೆ ಏನೂ ಅನ್ನಿಸದೇ ಇರುವುದು.’ ಅಂದರೆ
ಗಲೀಜು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅದು ಅವರಿಗೆ ಅನಿವಾರ್ಯ ಕೂಡ.
ಬಹುಷಃ ಅಮ್ಮ, ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ಯಾರೂ ಆ ಗಲೀಜು ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕಲಾರರು. ಪ್ರೀತಿ-ಪೇಮದ
ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡೋದು ಸುಲ್ಬ, ಹೇಲು ಬಾಚೋದು ಅಷ್ಟು ಸುಲ್ಬ ಅಲ್ಲ.\
‘ ಅಂತ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಗ ಯಾವತ್ತೂ ನನಗೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ರಕ್ತವನ್ನೇ ಕಕ್ಕಿ,
ಕುಸಿದು ಬೀಳುವಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದ್ದಾಗಲೂ ಕೂಡ, ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಬಂದ್ ತಕ್ಷಣ
ತೇಗುತ್ತಲಾದರೂ. ಹೋಗಿ; ಕೂತು; ಬಂದುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ’ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು
ಕೇಳಿದ್ದೆ.
ಈಗ ಎರಡು ದಿನಗಳಿಂದ ಉಚ್ಚೆ ಕೂಡ ನಿಂತು ಹೋಗಿತ್ತಂತೆ. ಕಿಡ್ನಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಏನೋ
ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದರು. ಅವನ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಏನು ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಅವನು, ಬದುಕಿರೋದಾದರೂ
ಹೆಂಗೆ ಅಂತ ಉತ್ತರ ಹೇಳೋದಕ್ಕೂ ಅಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಡಾಕ್ಟರುಗಳು, ಸುಮ್ನೆ ನಾಮಕಾವಸ್ಥೆಗೆ ಟ್ರೀಟ್ ಮೆಂಟ್ ಕೊಟ್ಟ ಹಂಗ್ ಮಾಡ್ತಿದ್ರು
ಅಶ್ಟೇ, ‘ ದೊಡ್ಡ ಡಾಕ್ಟ್ರೇ ಆಗಲ್ಲ ಅಂದ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿ ನಾವೇನ್ ಮಾಡಕ್ಕಾಗತ್ತೆ. ’
ಅನ್ನೋದು ಅವರ ಅಂಬೋಣ.
ರೀಸಸ್ ಮಾಡಲು ಅಣ್ಣನ ಜೊತೆ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುವಂತೆ, ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದಾಗ, ಸುತಾರಾಂ
ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ ಅವನು. ಅಪ್ಪ ಪೂಸಿ ಹೊಡೆದು ಅವನನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದರು.
ನಾನು ಮತ್ತು ಮಾಮ, ಅವನನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಹಿತ್ತಲ ಕಡೆಗೆ ಬಂದು ಪ್ಯಾಂಟಿನ ಜಿಪ್ಪು
ಸಡಿಲಿಸಿದಾಗ, ತನ್ನ ಜೀವವನ್ನೇ ಹಿಂಡಿಕೊಂಡು ಚಿಕ್ಕದು ಮಾಡಿಕೊಂಡ.
‘ ಏನೂ ಆಗಲ್ಲ, ಕಣೋ ’ ಅಂದರೂ
‘ ಅಣ್ಣಯ್ಯಾ. ನೀನು ಕೆಳಗಡೆ ನೋಡಬೇಡ ’ ಅನ್ನುವನು.
ಈ ‘ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟುತನಕ್ಕೆ ’, ‘ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ’ ಏನು ಹೇಳಬೇಕು.
ನಾನು ಯಾವತ್ತೂ ಅವನ ಸೇವೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ. ಬಹುಷಃ ಮಾಡುವಂತಹ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ
ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇನೋ ..? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮನುಷ್ಯ ಸ್ವಭಾವಗಳು,
ಹಿಂಗೇ ಅಂತ ಹೇಳುಕ್ಕಾಗಲ್ಲ.
ಕಾಲ ಯಾರನ್ನು ಬೇಕಾದ್ರೂ ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ರಿಗೆ ಅವನ ಮೇಲಿದ್ದ
ಪ್ರೀತಿ, ಬದಲಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಆರೈಕೆ, ಪೋಷಣೆ, ಶುಶ್ರೂಶೆ, ಮುಂತಾದವೆಲ್ಲಾ
ಅವರ ಜೀವನದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗಗಳಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದವು.
ಪವಿಗೆ, ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ತಮ್ಮಗಳ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಬೇಕುಗಳಿಗೆ ಇವರು
ಪವಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದರು. ಅವನ ಸುತ್ತಲೇ, ಒಂದಷ್ಟು ಬಯಕೆಗಳ ಕೋಟೆ ಕಟ್ಟಿ,
ಸುಖಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ತನ್ನ ಅಮ್ಮನ ಹೊರತಾಗಿ ಯಾರ ಬಳಿಯೂ ಸೇವೆ
ಸ್ವೀಕರಿಸದ, ಉತ್ಸವಮೂರ್ತಿ ಅವನು.
ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ, ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಎದ್ದು ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟಾಗ, ಪೆಚ್ಚು ಮೋರೆ ಹಾಕಿ ಕೊಂಡು
ಸುತ್ತಲೂ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಿದ್ದರು, ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ. ತಾವುಗಳು ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ನಿದ್ದೆಯಿಲ್ಲದೆ
ತಮ್ಮನನ್ನು ಕಾದಿರುತ್ತಿದ್ದ ವಿಚಾರವನ್ನು ಹೇಳುವರು.
‘ ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲಾ ವಾಂತಿ, ನೋವು, ನರಳಾಟಗಳ, ಅಷ್ಟು ಸದ್ದಿದ್ದರೂ, ಒಂಚೂರು ಕಮಕ್ಕಿಮಕ್
ಅನ್ನದ ಹಾಂಗೆ ಮಲಗಿದ್ದೀಯಲ್ಲ, ನಿನ್ನ ನಂಬಿ ನನ್ನ ಮಗನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ್ರೆ ಏನ್ ಕಥೆ
..? ಹಿಂಗೇ ಏನಪ್ಪಾ ಸಾಕ್ಕೋಳೋದು ನೀನು. ’ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಸೆಂಟಿಮೆಂಟ್ ಮಾಡುವಳು.
ನನಗೋ. ನಿದ್ದೆ, ಅಂದ್ರೆ ಯಮ ನಿದ್ದೆ,
ಆದರೆ, ತಾವು ಎಚ್ಚರವಿದ್ದಾಗಿಯೂ, ನನ್ನ ನಿದ್ರೆಗೆ ಭಂಗ ಬರದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಿದ್ದ
ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯು ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಅರ್ಥವಾಗದ ಮತ್ತೊಂದು ಸ್ವರೂಪ.
ಹೀಗೆ ಪವಿ, ಸೀರಿಯಸ್ಲಿ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗುತ್ತಿದ್ದುದು ಅಷ್ಟೇ, ಸ್ಪೀಡ್ ಮತ್ತು ರಿಕವರಿ
ಆಗುತ್ತಾ ಇದ್ದುದೂ ಕೂಡ ಅಷ್ಟೇ ಸ್ಪೀಡ್.
ಎಲ್ಲಾ ಕೈ ಮೀರಿತು ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ, ಸಕ್ಕರೆ ನೀರು ಕುಡಿಸಿ ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ಅವನು
ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಾ ಕೂರುವರು. ಸಕ್ಕರೆ ನೀರು ಸಕ್ಸಸ್ ಫುಲ್ಲಾಗಿ ಒಳ್ಗೆ
ಹೋಯ್ತು ಅಂದರೆ, ಅದು ಡೈಜೆಸ್ಟ್ ಆಗೋದರೊಳಗೆ ಎದ್ದು ಕೂರುವನು. ಹೊಸದಾಗಿ ನೋಡುವವರು
ಗಾಬರಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದರು.
ಹಿತ್ತಲಿಂದ ವಾಪಾಸು ಕರೆತಂದು, ಮೊದಲು ಮಲಗಿದ್ದ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿದೆವು. ಊಟ ಮಾಡಿದ
ಮೇಲೆ ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಮಲಗಿದ. ಗಂಟೆಗಳು ಕಳೆದರೂ ಯಾವುದೇ ನರಳಾಟವಿಲ್ಲ. ಎರಡು ದಿನಗಳ
ಹಿಂದೆ ಕಪಾಲೇಶ್ವರ ದೇವರ ಬಳಿ ಬೇಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಂತೆ,\
ಊಟ, ನಿದ್ರೆಯನ್ನು ಸಂಪಾಗಿ ದಯಪಾಲಿಸಿದ್ದ ಶಿವ.
ಪವಿಯ ತಲೆ ಸವರುತ್ತಾ ಹಿಂದಿನ ದಿನ ನಡೆದ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಅಮ್ಮ, ವಿವರಿಸಿದಳು.
‘ ನೆನ್ನೆ ನನ್ನ ಮಗ ಹೋಗ್-ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ದೇವರ ದಯ ಬದುಕುಳಿದ. ಇನ್ನು ಅವನಿಗೆ ಏನು
ಆಗಲ್ಲ. ’ ಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಂಟಕ ಬರುತ್ತೆ. ಅದನ್ನು
ಅವನು ಜಯಿಸಿಬಿಟ್ಟ ಅಂದ್ರೆ, ಚಿರಂಜೀವಿ ಆಗಿ ಬಿಡ್ತಾನೆ ‘ ಅಂತ ಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ
ಹೇಳಿದ್ರು. ಪಂಚಾಗದ ಪ್ರಕಾರ ನೆನ್ನೆಗೇ ಅವನಿಗೆ ವರ್ಷ ತುಂಬ್ತು. ಇನ್ನು, ಏನು ಆಗಲ್ಲ
ಅವನಿಗೆ. ’
‘ರಾತ್ರಿ ಒಂದು-ಎರಡು ಘಂಟೆ ಆಗಿತ್ತು ಅನ್ಸತ್ತೆ. ಹೋಗ್ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ನನ್ನ ಮಗ. ಉಸಿರು
ಕೂಡ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ದೊಡ್ಡ ಜೀವ ಹೊರಟು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಪವನಿ, ಪವನಿ, ಅಂತ
ಕಿರುಚಿಕೊಂಡ್ರು ಸದ್ದಿಲ್ಲ. ಅಯ್ಯೋ, ಪವಿ, ಎದ್ದೇಳಪ್ಪಾ, ಅಣ್ಣ ಬರ್ತಿದಾನೆ ಕಣೋss
ಎದ್ದಳೋss ಅಂತಂದರೂ ಏನೂ ಸದ್ದಿಲ್ಲ.’
‘ ಐದು ನಿಮಿಷದ ಮೇಲೆ ಉಸಿರು ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡ. ಅದು ಹೆಂಗ್ ತಿರುಗಿಸಿಕೊಂಡ್ ಮೇಲೆದ್ದನೋ.
ಆ ಶಿವನಿಗೇ ಗೊತ್ತು. ಎದ್ದವನೇ,
`ಅಮ್ಮಾss ಅಳಬೇಡಮ್ಮ. ನೀ ಅತ್ತೆ ಅಂತ ಬಂದೆ. ನಾನು ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗಲ್ಲಮ್ಮಾ. ಅಳಬೇಡಮ್ಮಾ.`
ಅಂದ. ’
ಅಮ್ಮ ತನ್ನ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಈ ರಂಪಾಟದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ, ತನ್ನ ಮೂಳೆ ಮುರಿದಿದ್ದ ಕಾಲಿಗೆ ಸುತ್ತಿದ್ದ ಬ್ಯಾಂಡೇಜನ್ನು
ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಂಡದ್ದಾಗಿಯೂ; ಕಾಲು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹಾಳಾಗಿದ್ದಾಗಿಯೂ ತಿಳಿಯಿತು. ಬೆಳಗಿನ
ಜಾವವೇ ಬಂದಿದ್ದ ಕರೆಗೆ ಇದೇ ಕಾರಣವೂ ಎಂದೂ ತಿಳಿಯಿತು.
ಮತ್ತೆ ಅಪ್ಪಾಜಿ ಶುರುಮಾಡಿದರು -
‘ ರಾತ್ರಿ, ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳ ಮಧ್ಯೆ, ನರವೊಂದು ದಪ್ಪಗೆ ಕಾಣಿಸುವಂತೆ ಊದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ
ಬಂತು. ಸಂಕಟವನ್ನು ತಾಳಲಾರದೆ
`ಮ್ಮಾss ಕಣ್ಣು ಕಿತ್ತು ಬಿಡು; ಮ್ಮಾ ಕಣ್ಣು ಕಿತ್ತು ಬಿಡು` ಅಂತ ಕಣ್ಣನ್ನೇ
ಕಿತ್ತುಕೊಳ್ಳೋದಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದ. ’
‘ ಪಾಪ, ಅದೆಷ್ಟು ನೋವು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದನೋ. ..? ಏನೋ ..? ಸಮಾಧಾನ
ಮಾಡಕ್ಕಾಗ್ಲಿಲ್ಲ. ಇವತ್ತು ಬಾಳ ಅರಾಮಿದನಾಪ್ಪ. ನೆನ್ನೆಯದು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡ್ರೆ ಭಯಾನೆ
ಆಗ್ತಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಸರಿ ಹೋಗ್ತಾನೆ. ’
ನೆನ್ನೆದಿನ ತನ್ನ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಬಳಿ ಬೀಡಿ ಹಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡು, ಹೊಗೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯ
ಮೇಲೆ ಬಿಡುತ್ತಾ, `ಏಯ್!! ಓಲ್ಡ್ ಲೇಡಿ, ಲೈಫು ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡ್ಬೇಕು. ಗೊತ್ತಾಯ್ತಲ್ಲ`
ಅಂತಿದ್ದನಂತೆ. ಅದನ್ನೇ, ಎಲ್ಲರೂ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ನಕ್ಕರು.
‘ ಮೊದಲ ಸಾರಿಗೆ ಬೀಡಿ ಬಾಯೊಳಗಿಟ್ಟಿದ್ದರಿಂದ ಕೆಮ್ಮಿದನೆಂದೂ; ಬೀಡಿ ಪಡೆದದ್ದನ್ನು ಯಾರ
ಬಳಿಯೂ ಹೇಳ ಬಾರದಂತ, ಪ್ರಾಮಿಸ್ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನೂ; ’ ಹೇಳಿದರು.
7. ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಮಲಗಿಸಿ, ಮೋಸ ಮಾಡಿದವನು
---------------------------------
ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದರು. ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ, ತಂಗಿ, ಅಜ್ಜಿ, ಮಾಮ ಯಾರಾದರೊಬ್ಬರು
ಎಚ್ಚರವಿರುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರು.
ಹಿಂದಿನ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ, ನಿದ್ದೆ ಸರಿಯಾಗಿರದ ಕಾರಣಕ್ಕಿರಬಹುದು ಅಥವಾ
ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ನಿದ್ದೆ ಆವರಿಸಿಕೊಂತು.
ರಾತ್ರಿ ಎರಡು ಘಂಟೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎಚ್ಚರಗೊಂಡು, ತಾನು ಮಲಗಿದ್ದ ದಿಕ್ಕು ಬದಲಿಸಿದ.
ಹೀಗೆ. ಹಲವು ಬಾರಿ ತನಗೆ ತೃಪ್ತಿಯಾಗುವವರೆಗೂ ಉಲ್ಟಾ ಸೀದಾ ಎದ್ದು ಮಲಗಿ
ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದ.
ಮುಂಜಾನೆ ನಾಲ್ಕು ಘಂಟೆಯ ಹೊತ್ತು. ನಾನು ಮತ್ತು ಅಪ್ಪಾಜಿ ಇಬ್ಬರು ಎಚ್ಚರಿದ್ದೆವು.
ಪವಿ, ಎದ್ದವನೇ, ಮೊಳೆಗಳಿಗೆ ನೇತು ಹಾಕಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಗಳಿಂದ ಒಂದು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಆರಿಸಿ.,\
ಉಡಿಸುವಂತೆ ಹೇಳಿದ.
ಅದು ಅಪ್ಪಾಜಿ, ತನ್ನ ಕೈಯಾರೆ ಹೊಲಿದಿದ್ದ ಹೊಸ ಅಂಗಿ. ತಾವು ಟೈಲರಿಂಗ್ ಬಿಟ್ಟು
ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಾಗಿದ್ದರೂ, ಮಗನಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಬಟ್ಟೆ ಹೊಲಿದು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೊಂಚ,
ಸಿಲಿಂಡರ್ ಶೇಪ್ ನಲ್ಲಿದ್ದ ತಮ್ಮನ ಮೈಕಟ್ಟಿಗೆ ಒಪ್ಪುವಂತೆ , ಅಂಗಿಯನ್ನು ಹೊಲಿಯುವುದು
ಕೂಡ ಚಾಲೆಂಜಿಂಗ್ ಕೆಲಸ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಪ್ಪಾಜಿ, ಹೊಲಿದಿದ್ದ ಅಂಗಿಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟ
ಪಡುತ್ತಿದ್ದ.
ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮಲಗಿದ. ಅವನೊಳಗೆ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಿರಬಹುದು ಎಂದು.
ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಹೊಯ್ದಾಟವಿಲ್ಲ;
ನರಳಾಟವಿಲ್ಲ;
ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿದ್ದಾನೆ.
ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಆರು ಘಂಟೆಯಾಗುತ್ತಲೂ, ವೇಗವಾಗಿ ಉಸಿರು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ.
ಮಲಗಿದ್ದ ಅಮ್ಮ, ಎದ್ದು ಕುಳಿತಳು.
ಅಪ್ಪಾಜಿ ಅವನನ್ನು ತೊಡೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡರು.
ತೆರೆದ ಬಾಯಿಗೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ವೇ ನೀರು ಬಿಟ್ಟರು. ಮೊದಲೆರಡು ಸಿಪ್ ಗಳನ್ನು
ಗುಟುಕಿಸಿದ. ಆಮೇಲಿಂದು ವಾಪಾಸು ಬಂತು.
‘ ಅಯ್ಯೋ, ಕಂದ!! ಹಂಗೆಲ್ಲಾ. ಮಾಡಬೇಡ ಕಂದ. ಎರಡೇ ಎರಡು ಗುಟುಕು ತಗೋ ಕಂದ. ಪವನೀss ’
ಎಂಬುದಾಗಿ ಬೊಬ್ಬಿರಿದು, ಅಪ್ಪ ಎದೆಗೆ ಅವುಚಿಕೊಂಡರು.
ಅಮ್ಮ ಗೋಡೆಯ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿಕೊಂಡು, ಹಲ್ಲು ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ದೇವರ ಕಡೆಗೆ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಲು
ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಳು.
ದೊಡ್ಡಮ್ಮ, ಅವನ ಪಾದ ಮುಟ್ಟಿ ನೋಡಿ. ‘ ಹೋಯ್ತು ಜೀವ ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅಳುತ್ತಾ ಹೊರಗೆ
ಹೋದರು.
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾರ್ಥಿಯಾದೆ. ತಮ್ಮನ ಕಡೆಗೂ ನೋಡಲಿಲ್ಲ.\
ಮಂಚ ಹತ್ತಿ, ಅಮ್ಮನನ್ನು ಅಪ್ಪಿ ಕುಳಿತೆ.
ಅಮ್ಮ ಇನ್ನೂ, ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ದೇವರನ್ನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ‘ ತನ್ನ
ಮಗ ಚಿರಂಜೀವಿ ಎಂದೂ. ಅವನಿಗೆ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂದೂ. ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ಬದುಕಿಸಿರುವ
ದೇವರೂ ಮತ್ತೂ ಅವನನ್ನು ಕಾಯುತ್ತಾನೆಂಬುದು. ’ ಅವಳ ನಂಬಿಕೆಯ ಮೂಲವಾಗಿತ್ತು.
ಈ ಕ್ಷಣ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಏನಾಗಬಹುದು; ಅವಳಿಗೆ ಏನು ಬೇಕಾದ್ರು ಆಗಬಹುದು;
‘ಅಯ್ಯೋss, ಕಪಾಲೇಶ್ವರ. ಮತ್ತೆ, ನಿನ್ನ ಹತ್ರ ಬಂದು ಹಣ್ಣು ಕಾಯಿ ಹೊಡುಸ್ತೀನಿ.
ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನಮ್ಮನಿಗೆ ಏನೂ ಮಾಡಬೇಡ. ’ ಎಂಬುದಾಗಿ ಮನದೊಳಗೇ ಹರಕೆಯೊಂದನ್ನು
ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡೆ. ಅವಕಾಶವಾದಿ ಭಕ್ತನಂತೆ.
ಅಮ್ಮ, ಕಣ್ಣು ಬಿಡಲೊಲ್ಲಳು, ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಹಲ್ಲು ಸಡಿಲಿಸಲೊಲ್ಲಳು. ಬಿಗಿಯಾಗಿ
ತಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತೆ.
ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುವೆನೆಂಬ ಭಯ-ಆತಂಕಗಳು ಸೃಷ್ಟಿ ಯಾಗಿತ್ತೇ ವಿನಃ ಆ ಕ್ಷಣದ
ತಮ್ಮನ ನಿರ್ಗಮನವು, ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೇ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಆ ಕ್ಷಣ ಅಳು ಬರಲಿಲ್ಲ. ದುಃಖ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಏನೂ ಅನ್ನಿಸ್ತಾನೆ ಇಲ್ಲ.
ಹಂಗಾದ್ರೆ, ನಾನು ನನ್ನ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಏನೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲವಾ …?
* * * * *
8. ತಮ್ಮನಾದವನು ಪಡಸಾಲೆಯಲಿ, ಅಮ್ಮನು ಆಸ್ಪತ್ರೇಲಿ
------------------------------------------
ತಮ್ಮನ ದೇಹವನ್ನು, ಮನೆಯ ಹೊರಗಿನ ಪಡಸಾಲೆಯ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಅವನು ಮೊದಲು
ಮಲಗಿದ್ದ ಅದೇ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೇ ಒಳಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಅಮ್ಮ,
‘ ಪವಿ, ಕಂದಾ, ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗ್-ಬ್ಯಾಡೋ. ’ ಎಂದು ಘೀಳಿಡುತ್ತಾ, ಮಂಚದಿಂದ ಕೆಳಗೆ
ಹಾರಿದಳು. ಅದಾಗಲೇ ಮುರಿದಿದ್ದ ಕಾಲಿನ ಮೂಳೆ, ಇದರಿಂದ ಮತ್ತಷ್ಟು ಉಲ್ಬಣವಾಯಿತು.
ತೆವಳುತ್ತಲೇ, ತಮ್ಮನಿರುವಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಮಂಚದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಳು. ಅಳು
ನಿಲ್ಲಿಸಿದಳು. ಮತ್ತೆ, ಸಂಪೂರ್ಣ ನಿಶ್ಯಬ್ಧ.
ಮೆಲ್ಲಗೆ ತಮ್ಮನ ದೇಹವನ್ನು ಅಲುಗಿಸುತ್ತಾ, ‘ ಏಳು ಕಂದ, ಟೈಮಾಯ್ತು. ಬೂಸ್ಟ್
ಕುಡಿಯುವಂತೆ. ಯಾಕಪ್ಪ ಇಷ್ಟು ನಿದ್ದೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದಿಯಾ. ಎದ್ದೇಳು, … ಹೇ, ಯಾರೋ ಅದು
ಅವನ ಹಣೆ ಮೇಲೆ ಇಷ್ಟು ಕುಂಕುಮ ಇಟ್ಟಿರೋದು ’ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅದನ್ನು ಒರೆಸಿದಳು.
ಅವಳ ನೋವನ್ನು ಸ್ಪರ್ಷಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಯಾರಿಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಳುವ ಹಂಗೂ
ಇಲ್ಲ ಮತ್ತು ಆ ಜಾಗ ಬಿಟ್ಟು ಎದ್ದು ಬರೋ ಹಂಗೂ ಇಲ್ಲ.
‘ಬಾಡಿ’ ನೋಡಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆಲ್ಲಾ ‘ ಹೇಯ್, ನೀನು ಅವನ ಫ್ರೆಂಡ್
ಅಲ್ವೇನೋ. ಗಣಪತಿ ಇಡೋದಕ್ಕೆ ದುಡ್ಡು ಕಲೆಕ್ಟ್ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಕರ್ಕೋಂಡ್ ಹೋಗು. ನೀ
ಏಳ್ಸುದ್ರೆ, ಇವನು ಎದ್ದೇಳ್ತಾನೆ ’ ಎನ್ನುವಳು.
ಒಂದೊಂದು, ಕ್ಷಣವೂ ನನ್ನ ಗಮನವೆಲ್ಲಾ ಅಮ್ಮನ ಮೇಲೆಯೇ ಇದೆ ಹೊರತು, ಅಗಲಿರುವ ತಮ್ಮನ
ಮೇಲಿಲ್ಲ. ಅಳುತ್ತಿದ್ದುದೂ ಕೂಡ ಅಮ್ಮನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೋಡಲಾಗದೆ.
ಆಗಿದ್ದು, ಆಗೋಯ್ತು. ಈಗ ನನಗೆ ಅಮ್ಮ ಬೇಕು.
ಅವಳಿಗೆ ಏನಾದ್ರು ಆದ್ರೆ, ನನಗೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಾಕೋರು ಯಾರು ..? ನನ್ನ ಬಟ್ಟೆ ತೊಳೆಯೋರು
ಯಾರು ..? ತಮ್ಮನಿಂದ ಯಾರಿಗೆ ಏನು ಉಪಯೋಗ. ..? ಅಥವಾ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಮತ್ತೇನು ಕಾಣದ
ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವೋ ನಾ ಅರಿಯೆ..
ನನಗೆ ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಬೇಕಿತ್ತು.
ನಡುಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಸರ್ಕಸ್ ಶುರುವಾಯ್ತು. ಡಾಕ್ಟರುಗಳು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ
ರಿಪೋರ್ಟ್-ಗಳದ್ದೊಂದು ರಾಶಿ, ಹೃದಯವನ್ನು ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಿದ್ದ ಸಿಡಿಗಳು, ಮಾತ್ರೆಗಳು,
ಔಷಧಿ ಡಬ್ಬಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗುಡ್ಡೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕುಳಿತರು.
‘ ಫೈಲ್-ಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ, ಹೆಗ್ಲಿಗಾಕ್ಕೋಂಡು. ಮಗನ್ನ ಕರ್ಕೋಂಡು
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ-ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಳಿಗೆ ಅಲೀತಿದ್ದೆ.
`ಏನ್ ಕುಮಾರಪ್ಪ, ಮಗನ್ನ ಕರ್ಕೋಂಡು ಹೊಂಟ್ ಬುಟ್ಟಾ . ..?`ಅಂತ ಕೇಳೋರು ಜನ. ’
‘ ಯಾರೊಬ್ರೂ ನನ್ನ ಮಗನ್ನ ಉಳಿಸೋಕಾಗ್ಲಿಲ್ವಾ ..? ದೇವ್ರೇ, ನಿನಗೆ ನನ್ನ ಮಗನ ಮೇಲೆ
ಅಷ್ಟೂ ಕರುಣೆ ಇಲ್ಲದಾಯ್ತಾ. ಕೊನೆಗೂ, ಬಲಿ ತಗೋಂಡು ಬುಟ್ಯಲ್ಲಾ . ’ ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆಗೆ
ತಂಗಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಳು. ಅವರು ಅಪ್ಪ-ಮಗಳು ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಹಿಡ್ಕಂಡು ಗೊಳೋ, ಅನ್ನೋಕ್
ಶುರು ಮಾಡಿದ್ರು.
ಜನಗಳು ಬರೋದು, ಹೋಗದು, ಮಾಡಿದರೂ. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಏನೊಂದೂ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಭುಜ ಅಲುಗಿಸಿ.
‘ ಅಳಮ್ಮಾ. ಅಳು ’ ಅಂದ್ರೂ ಅಳ್ತಿಲ್ಲ. ಮಗನ ಜೊತೆ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವಳು.
ಸುಮಾರು ಒಂಭತ್ತು ಘಂಟೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಅಮ್ಮನ ತಮ್ಮ, ಬಂದರು.
ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದೊಡನೇ, ‘ ಚಂದ್ರು, ಬಾರೋ ನೀ ಹೇಳುದ್ರೆ, ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಎದ್ದೇಳ್ತಾನೆ ಕಣೋ.
ಮಾಮನ ಮಾತು ಕೇಳ್ತಾನೆ ಕಣೋ ನೀನು ಎಬ್ಸೋ, ’ ಮಾಮನ ಕೊರಳಿಪಟ್ಟಿ ಹಿಡಿದು ಘೀಳಿಟ್ಟಳು.
ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿನ ದುಃಖ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಹೊರಗೆ ಬಂತು.
ಉಸಿರು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ, ದಬಾರನೆ ಮೂರ್ಛೆ ಬಿದ್ದಳು. ‘ ಮಿನಿ ಹಾರ್ಟ್ ಅಟ್ಯಾಕು ’
ಅಂದರು. ಅಲ್ಲಿಂದಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು . ಅಮ್ಮನ್ನ ಕರ್ಕೋಂಡು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೊರಟೆವು.
ನಮ್ಮ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಡಾಕ್ಟರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋದಾಗ, ಅವರು ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.
ಅವರಿಗೆ ಫೋನಾಯಿಸಿದಾಗ, ‘ ಹುಚ್ಚಿ, ಅವಳು. ಅವಳನ್ನ ಯಾವ್ದಾದ್ರು ರೂಮಲ್ಲಿ ಕೂಡಿ
ಹಾಕ್ರಿ. ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ, ಅವಳನ್ನೂ ಕಳ್ಕೋತೀರ. ..? ’ ಅಂದ್ರು. ಕೊನೆಗೆ ಚಿಕ್ಕ ಸ್ವಾಮಿ
ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋದೆವು.
‘ ಹೋದ ವಾರ ಪವನ್ ಅಂತ ಹಾರ್ಟ್ ಪೇಷೆಂಟ್ ಬಂದಿದ್ದನಲ್ಲಾ, ಅವನು, ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎಕ್ಸ್-ಪೈರ್
ಆಗಿಬಿಟ್ಟ ಸಾರ್!! ಅವರಮ್ಮಂಗೆ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿದೆ. ’ ಅಂತ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದ ಕಜಿನ್
ಬ್ರದರ್-ಗಳು ವಿವರಿಸಿದರು.
ಅವರು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅಡ್ಮಿಟ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಡ್ರಿಪ್ಸ್ ಹಾಕಿದರು. ವಯಲೆಂಟ್ ಆಗದ
ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ‘ ಮತ್ತು ’ ಬರುವ ಚುಚ್ಚುಮದ್ದು ನೀಡಲು ಮುಂದಾದರು.
ಆದರೆ ಅಮ್ಮನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಾರದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲಿ ಅಂತಿಮಸಂಸ್ಕಾರ ನಡೆಯುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಪ್ರಜ್ನೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ‘ ನನ್ನ ಮಗ, ಎಲ್ಲಿ ..? ’ ಅಂತ ಕೇಳುದ್ರೆ
ಇವೆಲ್ಲಾ, ಭಾವನೆಗಳು ಮತ್ತು ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ, ಅತಿರೇಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಮನುಷ್ಯ
ಸ್ವಭಾವಗಳು. ಹೊರಗೆ ನಿಂತು, ಡಿಬೇಟ್ ಮಾಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ.
ಮೈಲ್ಡ್ ಆಗಿ. ಮತ್ತು ಬರುವ ಚುಚ್ಚುಮದ್ದು ಕೊಟ್ಟರು. ನಂತರವೂ ಕೂಡ.,
ಅರೆಪ್ರಜ್ನಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ.
‘ ಇಲ್ಲಾ, ನೀವೆಲ್ಲಾ ಸೇರ್ಕೊಂಡು, ನನಗೇನೋ ಮಾಡಿಬಿಟ್ರಿ. ನನಗೆ ಕಣ್ಣು ಬಿಡಕ್ ಆಗ್ತಾ
ಇಲ್ಲ. ಮತಾಡೋದಕ್ಕೆ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ನನ್ನ ಮಗನ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕರ್ಕೋ
ಹೋಗ್ರಿ. ನಾನು ನನ್ನ ಮಗನ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಬೇಕು. ’ ಎಂಬುದಾಗಿ ಸಣ್ಣಗೆ ಮಮ್ಮಲ
ಮರುಗುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಕೈ ಹಿಡಿದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತಿದ್ದವನಿಗೆ, ಆ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.
ತಮ್ಮ ಶವವಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯ ಸಂಸ್ಕಾರದ ಸಿದ್ದತೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ನಾನು
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೇನೆ.
* * * * *
9. ಮಣ್ಣಿಗೂ, ಮುತ್ತಿಗೂ ಧನ್ಯಮಿಲನ
-----------------------------
ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಅಮ್ಮನನ್ನು ಡಿಸ್ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡಿಸಿದೆವು. ‘ ಇಂಜೆಕ್ಷನ್ ಪವರ್
ಸಂಜೆ ವರ್ಗೂ ಇರತ್ತಾದರೂ., ಬಹಳ ಭಾವಾವೇಶಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮಾಡ್ರಿ
’ ಅಂತ ಡಾಕ್ಟರು ಸಲಹೆಯನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟರು.
ಬೇರೊಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಮಲಗಿಸಿ, ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದೆ. ಈಗಲೂ
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ, ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.
ನನಗೆ ಅಮ್ಮ ಬೇಕು. ಯಾರು ಏನಾದ್ರು ಹಾಕ್ಕೋಂಡ್ ಸಾಯ್ ಹೋಗ್ಲಿ.
ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಪ್ರಜ್ನಾಹೀನ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಹವನ್ನು ತಂದು,\
ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿದರು. ಆ ಬಾಡಿ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನದು(ಅಮ್ಮನ ತಂಗಿ).
ನನ್ನಮ್ಮ ದೇವಕಿಯಾದರೆ, ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಅವನ ಪಾಲಿಗೆ ಯಶೋಧೆಯಂತೆ. ಅವರಿಬ್ಬರೂ.
ಅಮ್ಮ-ಮಗನಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ., ಸ್ನೇಹಿತರು. ಅವನು ತನ್ನ ಸ್ವಂತ ಬಾಲ್ಯವನ್ನು ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ
ಜೊತೆ ಕಳೆದರೆ,\
ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ, ತನ್ನ ಕಳೆದುಹೋದ ಬಾಲ್ಯವನ್ನು ಅವನ ಜೊತೆಗೆ ಕಳೆದು ನಲಿದಿದ್ದಳು. ಈಗ ದುಃಖ
ತಾಳಲಾರದೆ, ಅವಳೂ ಮೂರ್ಛೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಳೆ.
ತಮ್ಮನ ದೇಹ, ಎತ್ತುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದೆ. ಅದಕ್ಕಿಂತ
ಮುಂಚೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ‘ ಅಮ್ಮನನ್ನು ನೋಡಿ ಗೊಳೋ. ಅನ್ನುವುದಾಗಲೀ,\
ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡಿಸುವುದಾಗಲೀ ಮಾಡಬಾರದೆಂದು ’ ಅಲ್ಲಿರುವವರಿಗೆ. ಹೇಳಿದ್ದಾತು.
ಅಂತಿಮ ಯಾತ್ರೆ ಶುರುವಾಯಿತು. ಮನೆ ಮುಂದೆ ಬೆಂಕಿ ಹಾಕೋದ್ರಿಂದ ಹಿಡಿದು . ಸ್ಮಶಾಣದಲ್ಲಿ
ಗುಂಡಿ ಅಗಿದು ಮಣ್ಣು ಮಾಡುವ ಮಧ್ಯೆ ನೂರೆಂಟು ಪ್ರೊಸೀಜರ್ ಗಳು.
ಶಾಸ್ತ್ರ, ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು, ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದವು ಅಂದರೆ,\
ಅಲ್ಲಿ ನೊಂದವರಿಗೆ ಅಳೋದಕ್ಕೂ. ಫೀಲ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋದಕ್ಕೂ ಸ್ಪೇಸ್ ಇಲ್ಲ.
‘ ಎಲ್ಲಾ, ಹೋಗ್ತೀರದೆ, ಮುಂದೆ. ನಮಗೂ ಇಂತಾದ್ದೊಂದು ಜರ್ನಿ ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ’ ಎಂಬುದನ್ನು
ಸಲೀಸಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಾ, ಹೆಚ್ಚು ಭಾವುಕರಾದವರನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಹಂಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಕೆಲವರು.
ಹೊರಗೆ ನಿಂತು ಸಾವು ನೋಡುವವರಿಗೆ ಇದು ಒಂದು, ‘ ಹಾ, ಏನೋ ಆಗಿದೆ. ’ ಅನ್ನೋ ಸಮಾಚಾರ.
ಆದರೆ ಒಂದು ಸಾವು ಇಷ್ಟು ಕಠೋರವಾಗಿರತ್ತಾ ..?
ಬರಬೇಕಾದವರು, ನೋಡಬೇಕಾದವರು, ಎಲ್ಲರೂ ಒಂದು ಸಾರಿ ನೋಡಿಕೊಂಡ ಮೇಲೆ,\
ಬಾಡಿಯನ್ನು ಗುಂಡಿಯ ಒಳಗೆ ಇಟ್ಟರು. ಆಗ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದವಳೆಂದರೆ ನನ್ನ ತಂಗಿ.
ತಮ್ಮ-ತಂಗಿ ಹೆಚ್ಚೂ ಕಮ್ಮಿ ಓರಗೆಯವರು. ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬೆಳೆದವರು.ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ
ಆಡಿದವರು. ಕಿತ್ತಾಡಲು ಕೂಡ ಇಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ಸಮಾನವಾದ ವಿಷಯಗಳಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನ
ಸ್ಕೂಲಿನ ಬ್ಯಾಗುಗಳನ್ನು ಇವಳೇ ಹೊರಬೇಕಿತ್ತು. ಕೆಲವು ಸಾರಿ, ಕೂಸುಮರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು
ಅವನನ್ನೂ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಬಂದದ್ದು ಇದೆ.
ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೊಬ್ಬು ಜಾಸ್ತಿ, ಅಣ್ಣನೆಂಬ ಗತ್ತು ಆಗಿರಬಹುದು ಅಥವಾ ಮತ್ತೇನೋ
* * * * *
10. ಮತ್ತೊಂದು ಕರಾಳ ರಾತ್ರಿ
------------------------
ಕತ್ತಲಾಯಿತು.
ದೇಹ ಮಣ್ಣು ಮಾಡಿದ ದಿನ, ಮನೆಯವರ ಹೊರತಾಗಿ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ,\
ತೀರಿ ಹೋದವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳುವಂತಿಲ್ಲ. ಇದು ಸಂಪ್ರದಾಯ.
ಬೆಳಗಿನಿಂದಲೂ ನಡೆಸಿದ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳಲ್ಲಿ, ಇದೊಂದೆ ನನಗೆ ಅಚ್ಚು ಮೆಚ್ಚು ಅನಿಸಿದ್ದು.
ಸಧ್ಯ, ಎಲ್ಲ ತೊಲಗಿದರು, ಅನ್ನೋ ನಿರಾಳ ಭಾವ.
ನಾನು, ಅಮ್ಮ, ಅಪ್ಪ ಮತ್ತು ತಂಗಿ. ನಾವು ನಾಲ್ಕೇ ಜನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. ಎಲ್ಲರೂ
ಸಮಾನದುಃಖಿಗಳು. ಈಗ ಯಾರೂ ಯಾರ ಮುಂದೆಯೂ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ರೋಧಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ,
ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಬೇಕು.
ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಮಲಗಿದ್ದಾಳೆ. ಆಚೆಕಡೆ ತಂಗಿ, ಈಚೆಕಡೆ ನಾನು. ಅಪ್ಪಾ
ಅವರು ಕೆಳಗೆ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದಾರೆ. ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಮಾತು, ಮಾತು, ಮಾತು, ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಧೀರ್ಘ ಮೌನ.
ಸೂರಿನ ಹೆಂಚುಗಳನ್ನ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ, ಒಂದಷ್ಟು ನೆನಪುಗಳ ಜೋಲಿಯಲಿ ತಾವು ತೂಗಿ, ಆನಂತರ
ಅನುಭವಿಸಿದ್ದನ್ನ ಹೇಳುವರು.
‘ ನೆನ್ನೆ ದಿನ ಇದೇ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ರಣರಣ ಅಂತ ನರಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ಮಗ, ಈವತ್ತು
ಅರಾಮಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದಾನೆ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ, ಅವನಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ನೋವುಗಳೂ ಬಾಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
’ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಹೇಳುವಾಗ ಅದು ನಿಜವಾ ..? ಹಾಗೂ ಇರತ್ತಾ ..? ಅಥವಾ ಹಾಗೂ ಯಾಕಿರಬಾರದು
ಅನ್ನೋ ಥಾಟು.
‘ `ತೊಟ್ಲಲ್ಲಿ ಮಗು ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ` ಅಂತ ಅಮ್ಮಂದಿರು ಹೇಳೋ ಹಂಗೆ,\
`ಅಯ್ಯೋ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಗ ಒಬ್ಬನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ` ಅಂತ ಹೇಳಿ ಎಲ್ಲೇ
ಹೋದ್ರು, ಸಂಜೆಯೊಳಗೆ ಮನೆಗೆ ಬರ್ತಿದ್ದೆ. ಈಗ ಆ ಥರ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ’
‘ ಅವನೂ ದೊಡ್ಡವನಾಗ್ತಾ ಇದ್ದ. ಇನ್ನು ಬದುಕಿದ್ರೂ ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟ ಪಡಬೇಕಿತ್ತು.
ಹೋಗಿದ್ದು ಒಳ್ಳೇದಾಯ್ತು. ’ ಅನ್ನುವಳು ಅಮ್ಮ.
ಯೊಪ್ಪಾ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿದು ಹೋಯ್ತಾ ..?
‘ ಸಾವು ಅಂದ್ರೆ ಏನು..? ’ ಅನ್ನೋದು ನಮ್ಮ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಯಾವತ್ತೋ ಒಂದಿನ
ಬಂದಿರತ್ತೆ.
ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯಲ್ಲೊಬ್ಬರು ಅಜ್ಜಿ ಇದ್ದರು. ಸದಾ ಮನೆಯ ಹೊರಗಿನ ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಜಗುಲಿಯ
ಮೇಲೆ ಕೂತಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಒಂದಿನ ತೀರಿ ಹೋದರು. ಅವರ ಮರಣದ ದಿನ ಅದೇ
ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ಶವವನ್ನು ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. ಆ ವಾತಾವರಣವೇ ಡಿಸ್ಟರ್ಬಿಂಗ್
ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಆ ನಂತರ, ಆ ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ಅವರು ಕೂರುವುದನ್ನು ನಾನು ನೋಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಹಂಗಾದ್ರೆ ಅವರು
ಇನ್ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಿ ಕೂರೋದಿಲ್ವಾ ..? ಯಾರ ಕೈಗೂ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲವಾ ..? ಯಾರ ಕಣ್ಣಿಗೂ
ಕಾಣೋದಿಲ್ಲವಾ ..? ಎಂಬ ವಿಚಾರಗಳೆಲ್ಲಾ ತಲೆಯನ್ನು ಹೊಕ್ಕಿ, ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ‘ ಸಾವು ’
ಭಯ ಮೂಡಿಸಿತ್ತು.
ಇದಾದ ಮೇಲೆಯೂ ಕೂಡ ಸಾವಿನ ಸುದ್ದಿಗಳು, ಇತರೆ ಸಮಾಚಾರಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು
ಹೋಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವರು ಬದುಕಿ ಹೋಗಿರುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ನಾಲ್ಕು ಒಳ್ಳೆಯ
ಮಾತುಗಳ ಆಚೆ, ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಯಾವುದೇ ನೆನಹು, ಕುರುಹುಗಳು ಸಿಗದೇ, ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ
ಸಮಯದೊಳಗೆ ಕಾಲಗರ್ಭದೊಳಗೆ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಕಳೆದು ಹೋಗಿರುತ್ತಿದ್ದರು.
ಹೀಗೆ ಒಂದಿನ, ಸ್ಕೂಲು ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಒಬ್ಬನೇ ಮನೆಯ(ಊರಿನ) ಕಡೆಗೆ ನಡೆದು
ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ನಮ್ಮೂರಿನ ಇಬ್ಬರು ನಿಲ್ಲಿಸಿ,
‘ ನಿಮ್ಮಜ್ಜ ದನಗಳಿಗೆ ನೀರು ಕುಡ್ಸೋವಾಗ, ಚಾನಲ್ ಗೆ ಬಿದ್ದು ಸತ್ತೋದ್ರು. ’ ಅಂತ ಹೇಳಿ
ಅದೇ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಊರಿಗೆ ಕರ್ಕೋಂಡು ಹೋದರು.
ವಯಸ್ಸು ಚಿಕ್ಕದಿದ್ದುದರಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಅಜ್ಜನ ಜೊತೆಗೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಭಾವನಾತ್ಮಕಾವಾಗಿ
ಬೆರೆಯದಿದ್ದುದರ ಪ್ರಭಾವವೋ. ದುಃಖ ಅಂತೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ.
ರಾತ್ರಿಯಿಡಿ ಶವವನ್ನು ಕಾಯುವಾಗ, ಭಜನೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವಿರುತ್ತದೆ. ನಾನು ಮತ್ತು ನನ್ನ
ವಯಸ್ಸಿನ ಕೆಲವು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು, ಭಜನೆಯವರ ಜೊತೆಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಕಣ್ಣು
ಮುಚ್ಚದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರವಿದ್ದು ನೃತ್ಯ ಮಾಡಿದೆವು.
ದೊಡ್ಡವರೆಲ್ಲರೂ ದುಃಖದ ಮಡುವಿನಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಇದಾವುದರ ಪರಿವೇ ಇಲ್ಲದೇ
ಭಜನೆಯವರ ಜೊತೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ನಾವುಗಳು ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನನಗೆ ನೆನಪಿರುವಂತೆ
ಮೊದಲಬಾರಿಗೆ, ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಎಚ್ಚರವಿದ್ದು ಸೂರ್ಯೋದಯವನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೊದಲ ಅನುಭವ ಅದು.
ಇದಾಗಿ ಎರಡು ದಿನಗಳ ಬಳಿಕ, ಶೋಕದಿಂದ ಕೊಂಚ ಹೊರಬಂದ ನಂತರ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಮೊದಲು ಮಾಡಿದ
ಕೆಲಸ ಅಂದ್ರೆ,
‘ ನಮ್ಮಪ್ಪ ಸತ್ತೋದ್ರೆ ಡ್ಯಾನ್ಸ್ ಮಾಡ್ತೀಯ ..? ’ ಅಂತ ಬಯ್ದು ಅಂಡಿನ ಮೇಲೆ
ಬಾರಿಸಿದ್ದು.
ಆದ್ರೆ ಸಾವು ಇಷ್ಟು ಕ್ರೂರವಾಗಿರತ್ತೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಇಲ್ಲವಾಗಿರುವ
ವ್ಯಾಕ್ಯೂಮ್, ಅವನನ್ನು ಮಣ್ಣುಮಾಡಿ ಬರುವುದರೊಳಗೆ ಹೊರಟು ಹೋಗಿತ್ತಾ . ..?
ಬೆಳಗಿನಷ್ಟು ಹೊಯ್ದಾಟವಿಲ್ಲ.
ಆತಂಕವಿಲ್ಲ.
ಅಂತಹಾ ಭಾವ ಯಾರಿಗೂ ಇದ್ದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ಆರಾಮಾಗಿ, ಅವನ ನೆನಪುಗಳನ್ನು
ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಾ ನಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನಗಳನ್ನು ನೆನೆದು ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನು
ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ, ಗತ್ತು, ಗೌರವದಿಂದ ಅವನು ಬದುಕಿದ್ದೇ
ಒಂದು ಮಿರಾಕಲ್ ಅನ್ನುವಂತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಅಥವಾ ಅವನು ಇಲ್ಲವಾಗಿರುವ ವಿಷಯವನ್ನು ಯಾರ ಚೇತನಗಳೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೇ,\
ಇಡೀ ಸನಿವೇಶವನ್ನು, ಕನಸೆಂಬಂತೆ ತಿಳಿದು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಬಹುದಾ ..? ಇಷ್ಟು ಬೇಗ,
ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿದೋಯ್ತಾ . ..?
* * * * *
11. ರಿಟರ್ನ್ ಜರ್ನಿ
-----------------
ಅಷ್ಟು ದಿನಗಳವರೆಗೂ ., ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರು ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಮಾತನಾಡಿರಲಿಲ್ಲ.
ಯಾರಾದ್ರು ನನ್ನ ಹುಡುಕ್ಕೊಂಡಾದ್ರು ಬರಬಾರದಾ ..? ಎಲ್ಲಾ ಹೇಳ್ಕೋಂಡು ಅವರ ಮುಂದೆ
‘ಗೊಳೋ, . ’ ಅಂತಾನಾದ್ರು ಅಳಬಾರ್ದಾ ..? ಅನ್ನೋ ಮನಸ್ಸಾಗ್ತಿತ್ತು.
ಅಮ್ಮ ಹೇಳ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನಾನೊಬ್ಬ ಲೋನರ್, ಇರ್ಬೇಕು. ‘ ಜನಗಳ ಜೊತೆ ಇದ್ರೆ ಶ್ಯಾದ್ರೆ
ಆಗ್ತದೆ ನಿಂಗೆ. ಒಂಟಿ ಸಲಗ, ಒಂಟಿ ನಾಯಿ, ನೀನು ’ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಬಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಳು.
ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಸೇರದೆ, ನನ್ನ ಜೀವನವನ್ನೇ ಪ್ರೇಕ್ಷಣಾ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನಾಗಿ
ಮಾಡಿಕೊಂಡು., ಅಂಡಲೆಯುವ ನನ್ನೊಳಗಿನ ಪ್ರವಾಸಿ.
ನನ್ನಂತಹಾ ತಿಕ್ಕಲು ಜೀವಿಗೂ, ಸಿಕ್ಕ-ಷ್ಟೂ ಜೀವನವನ್ನು ಹಿಡಿಹಿಡಿಯಾಗಿ ಅನುಭವಿಸಿ
ಬದುಕಿದ ಪವಿಗೂ ಉತ್ತರ ಧ್ರುವದಿಂ ದಕ್ಷಿಣ ಧ್ರುವದ ಅಂತರ.
‘ ಏನೇ, ಆಗಲಿ, ಅವನು ಬಂದಗೆ ನೀನು ಬರಲ್ಲ ಬಿಡು. ಅವನ ಬುದ್ಧಿನಲ್ಲಿ ಕಾಲು ಭಾಗ ಕೂಡ
ನಿನಗಿಲ್ಲ ಬಿಡು, ಚನ್ನಾಗಿದ್ದಿದ್ದರೆ, ನಿನ್ನ ಮೀರಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಕಾಲ್
ದೆಸೆ ನುಸುದ್ರು, ಅವನ ತರ ಆಗಲ್ಲ ನೀನು ’ ಎಂಬೆಲ್ಲಾ ಕರ್ಣಕಠೋರ ನಿಂದನೆಗಳು
ಎಲ್ಲರಿಂದಲೂ ತೇಲಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದುದು, ಎಳೆಯ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೋಪ ಸಿಟ್ಟುಗಳನ್ನು
ಸೃಷ್ಟಿಸಿದರೂ., ಪವಿಯ, ಯಾತನೆಗಳನು ಮೀರಿದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ‘
ಸಾಮಾನ್ಯದವನಲ್ಲ, ಇವನು ’ ಅಂತನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಬಹುಷಃ ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ‘ ಬ್ಲಾಕ್ ’ ಸಿನಿಮಾ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗಿ, ತಂಗಿ, ತನ್ನ ಮದುವೆಯ
ದಿನ, ಎಂದಿಗೂ ಮದುವೆಯಾಗಲಾರದ ಅಂಗವಿಕಲ ಅಕ್ಕನ ಮುಂದೆ confess ಮಾಡುವ ಇಡೀ ಸನ್ನಿವೇಶ
ಭಾವಪ್ರವಾಹದೊಳಗೆ ದಬ್ಬಿತ್ತು.
ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ದಿನಗಳವರೆಗೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದು, ‘ ಎಲ್ಲಾ ಸರಿ, ’ ಅಂತನ್ನಿಸಿದ
ಮೇಲೆ ಚೆನೈ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟೆ.
‘ ಈಗ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಇರುವ ಮಕ್ಕಳ ಮುಖ ನೋಡಿಯಾದರೂ. ಬಾಳಬೇಕು. ’ ಎಂಬ ಎಮೋಷನಲ್ ಬ್ಲಾಕ್
ಮೇಲ್ ಗಳು ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ವರ್ಕ್ ಔಟ್ ಆಗಿದ್ದವು.
ಚೆನೈ, ಕಡೆಗೆ ಸಾಗುವಾಗ, ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ, ರೈಲ್ ಬದಲಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಬೆಂಗ್ಳೂರು ರೈಲ್ವೇ
ಟೇಷನ್ನಲ್ಲಿ, ರಘು, ಮತ್ತು ಚಿಪ್ಸು, ಇಬ್ಬರು ಗೆಳೆಯರು ಸಿಕ್ಕರು. ಮೊದಲನೇ ಸಾರಿ
ವಟವಟವಟ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದು.
ಅರ್ಥ ಆಗ್ಲಿ, ಬಿಡ್ಲಿ ಸುಮ್ನೆ ಕೇಳ್ತಾನೆ ಇದ್ರು. ‘ ಅಯ್ಯೋ, ಪಾಪ, ’ ಅಂತ ಅವರು ಕರುಣೆ
ತೋರಿಸದಿದ್ದರೂ, ನನಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕಿತ್ತು.
ಊರಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಮನೆಯವರನ್ನು ಸಂತೈಸುವ ಭರದಲ್ಲಿ., ನಡೆದಿರುವ ಸಂಗತಿಯ ಅಗಾಧತೆಯ ಅನುಭವ
ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಚೆನೈ ಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಿಗಡಾಯಿಸಿತು.
ನೆನಪುಗಳು; ‘ ಆ ಎರಡು ದಿನಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣ ಕನಸೇ ಇರಬೇಕು ’ ಅನಿಸಿ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ಸುಳ್ಳೇ
ಖುಷಿಗಳು;\
ಅತ್ಮ್ಮಿಯರು ಅನಿಸಿಕೊಂಡವರಿಗೆ ಮೊದಲಿಂದ-ಕೊನೆವರೆಗು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅವವೆ ಮಾತುಗಳು;
ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಬಿಡುವುದರೊಳಗೆ ಬದಲಾಗುತ್ತಿದ್ದ, ಚಿತ್ರ-ವಿಚಿತ್ರ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು;
ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಹುಚ್ಚು ತನ,
ಇವುಗಳ ಮಧ್ಯೆ, ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ರಿಗೆ - ‘ ಇವತ್ತು, ಅವನು ಹೋಗಿದಾನೆ, ಸ್ವಲ್ಪ
ದಿನ ಆದ ಮೇಲೆ ನಾವು ಹೋಗ್ತೇವೆ. ಜೀವನ ಅಂದರೆ ಕ್ಷಣಿಕ ’ ಇತ್ಯಾದಿ ಇನ್ನುಮುಂತಾದ
ಪ್ರವಚನಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೂಡ, ಅವನ್ನೆಲ್ಲಾ, ಅವರಿಗೆ ಹೇಳಿದಷ್ಟು
ಸುಲಭವಾಗಿ, ನಾನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.
* * * * *
12. ಮುಕ್ತಾಯ
-----------
ಅರೆಹುಚ್ಚನಂತಿದ್ದವನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ‘ ವಂಶವೃಕ್ಷ ’ ಅನ್ನೋ ಕಾದಂಬರಿ.
ಕಾದಂಬರಿ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರೆಗೂ, ಪಾತ್ರಗಳು, ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ತಲೆಯ ಸುತ್ತಲೇ ಗಿರಕಿ
ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು.
ಮೊದಲ ಕೆಲವು ಪುಟದಲ್ಲಿಯೇ ‘ ಸಾವಿನ ’ ಸನ್ನಿವೇಶದಿಂದ ಮೊದಲಾಗುವ ಕಾದಂಬರಿ,\
ಒಂದು ಆರ್ಟಿಫಿಶಿಯಲ್ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿತು. ಸಾವು-ನೋವು ಅನ್ನೋದು ನನಗಷ್ಟೇ
ಅಥವಾ ನನ್ನ ತಮ್ಮನಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾದಂತುಹುದಲ್ಲ, ಅನ್ನೋ ಜ್ನಾನೋದಯ.
ಇಂತಹ ಮಿನಿ ಜ್ನಾನೋದಯಗಳು ದೈನಂದಿನ ಮಾತು-ಕಥೆ, ವ್ಯವಹಾರಗಳಲ್ಲಿ, ಬಹಳಷ್ಟು
ಆಗುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಅವುಗಳ ಪರ್ಸಿಸ್ಟೆನ್ಸ್ ಕಡಿಮೆ. ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಾದಂಬರಿಯ
ಪ್ರಭಾವ, ಕೊಂಚ ಹೊತ್ತಿನವರೆಗೂ ಸಂಭಾಳಿಸಿತು.
ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸ್ತಾ ಇರೋದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಕಡೆ ಬರೆಯುವ ಆಲೋಚನೆಯೂ ಮೂಡಿತು. ಬರೆಯೋದಕ್ಕೆ
ಪ್ರಾರಂಭ ಮಾಡಿದೆ. ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ.
‘ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರೋದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗೊಳೋ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೊಳ್ತಾ ಹೋದ್ರೆ, ಅಲ್ಲಿ ಯಾರು ..?
ಮುಖ್ಯರು-ಅಮುಖ್ಯರು ಅನ್ನೋ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬರ್ತದೆ; ಎಲ್ಲಾ ವಿವರಗಳೂ,\
ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿ ಅಥವಾ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋಗದೆ,\
ಎಫೆಕ್ಟೀವ್ ಆಗಿ ಕನ್ವೇ ಆಗಬೇಕು. ’ ತಮ್ಮ, ಮತ್ತು ಅಮ್ಮ, ಇಬ್ಬರನ್ನು
ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕಥೆ, ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದೆ.
ಒಂದೊಂದು ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗಲೂ, ತೀವ್ರವಾಗಿ ಭಾವುಕನಾಗುವುದು;
ಅಳುವು ಬಂದಾಗ, ಬರೆಯೋದು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಒಳ್ಗೆ ಹೋಗಿ ಸುಮಾರು ಹೊತ್ತು
ಅಳುವುದು;
ಪುನಃ ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಬಿಸುವುದು; ನಡೆದಿತ್ತು.
ಒಂಥರಾ ಮೈ-ಮನಸ್ಸು-ಮಿದುಳೆಲ್ಲಾ ಸ್ತಬ್ಧವಾಗಿ. ಪ್ರಯಾಸವಿಲ್ಲದೆ, ಎಲ್ಲೋ ಜಾರಿ
ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಅನುಭವ. ಹೀಗೆ ಬರೆಸಿಕೊಂಡು ಮುಕ್ತಾಯವಾಯಿತು.
‘ ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆ ’
ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಮುಗಿದಿತ್ತು.
ಸುಮಾರು ಸ್ನೇಹಿತರು ಕಥೆಯನ್ನು ಓದಿ, ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದರು.
ಆವತ್ತು, ಗೆಳೆಯನ ಮದ್ವೆಗೆ ಊಟದ ಪಂಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಕೂತಿದ್ದೆ. ಸೌಟು, ಬಕೇಟುಗಳ ದಡಬಡ
ಸದ್ದಿನ ಜೊತೆಗೆ ಜನಗಳ ಗಿಜಿಗಿಜಿ. ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಶಶಾಂಕ, ಏನೇನೊ ಮಾತಾಡ್ತಾ
ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ‘ ಲೋ, ಕಥೆ ಓದಿಬಿಟ್ಟು ಅತ್ತುಬಿಟ್ಟೆ ಮಗ, ಮೇ ಹಿಜ್ ಸೋಲ್ ರೆಸ್ಟ್ ಇನ್
ಪೀಸ್ ’ ಅಂದ.
ಗೆಳೆಯ ರವಿ, ಕಥೆ ಓದಿಬಿಟ್ಟು ಈ ಥರ ಮೇಲ್ ಮಾಡಿದ್ದ \
‘ ಲೇ kc ನಾನ್ ಲೈಫ್ನಲ್ಲಿ ಹೊರಗಡೆ ಎಸ್ಟೆ ಬಿಂದಾಸಗಿದ್ರು ನಂಗೆ ತುಂಬಾನೆ
ಸೆಂಟಿಮೆಂಟ್ ಇದೆ. ಸುಮಾರ್ ದಿನ ಆದ್ಮೇಲೆ ಲೈಫ್ ನಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣೀರ್ ಬಂದಿದೆ. ನಾನ್ ನಿನ್
presentation ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳ್ತಿಲ್ಲ. i can feel it. sorry!! let his soal find
peace. this much only i can say . ’
ಗೆಳೆಯ ರೂಪಿಗೆ, ಬರೆಯೋದಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚೇನೆ, ವಿಷಯಗಳು ಗೊತ್ತಿದ್ದವು. ಕಥೆ ಓದಿದ ಮೇಲೆ ‘
ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣಿರ್ ಹಾಕಿಸ್-ಬುಟ್ಟೆ ಕಣ್ಲಾ ’ ಅಂದ.
ಒಂದಿನ ಬೆಳ್ಗೆ, ಬೆಳ್ಗೆ ಕಾಲ್ ಬಂತು. ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದವನು, ತಾನು ‘ ಮಧು
’ ಎಂದು ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಂಡ. ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟವನಿಗೆ ‘ ಯಾವ ಮಧು ..? ’
ಅನ್ನೋದು ಅಷ್ಟು ಬೇಗ ಹೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ಮಧು, ಸಾವನದುರ್ಗ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿ
ಪರಿಚಯವಾದವರು. ಮಾತಿನ ಮಧ್ಯೆ ನನ್ನ ‘ ಕನಸೂರು ’ ಬ್ಲಾಗಿನ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದೆ.
ನನ್ನ ಫೋನ್ ನಂಬರು ಸಂಪಾದಿಸಿ, ಅಷ್ಟು ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಫೋನಾಯಿಸಿದ್ದರು.
‘ ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆ ಓದ್ದೆ. ಓದುವಾಗಲೇ ಅಳು ಬಂತು,\
ಕೊನೆಗೆ ಅದು ನಿಮ್ಮ ತಮ್ಮಾನೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿ,\
ತುಂಬಾ ಬೇಜಾರಾಯ್ತು ’ ಅಂದರು. ದುಃಖ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಗಿ ತುಂಬಾ ಜನ ‘ ಸಾಂತ್ವಾನ ’ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಹೇಳಿದ್ರು. ‘ ವಿಷಯ
ಗೊತ್ತಾದರೂ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ, ಒಂದ್ ಮಾತೂ ಕೇಳ್-ಲಿಲ್ವಲ್ಲಾ ಕಳ್-ನನ್ಮಗ ’ ಅಂತ ಆತ್ಮೀಯರ
ಮೇಲೆ ಕೋಪಾನು ಬರ್ತಿತ್ತು.
ನೋವಲ್ಲಿರೋರ ಮೇಲೆ ಸಾಂತ್ವಾನದ ನುಡಿಗಳು ಅಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮ ಬೀರೋದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ನಾಗರಿಕ
ಶಿಷ್ಟಾಚಾರಗಳ ಎಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿ, ಮೈ-ಮನಸ್ಸು, ಸಂಕಟದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೂ. ನಾಟಕೀಯ
ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಾಂತ್ವಾನ ಹೇಳಬೇಕಾಗಬಹುದು. ..? ಆ
ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸು ಚಿಕ್ಕ ಮಗು ರೀತಿ ಜಿದ್ದು ಮಾಡ್ತಾ ಇರತ್ತೆ.
* * * * *
13. ಪ್ರಸ್ತುತ ಮತ್ತು ಅಪ್ರಸ್ತುತ
----------------------------
ನಾನಂತೂ ಓದ್ದೋನು. ನಾಕಾರು ಕಡೆ ತಿರುಗಾಡುವವನು. ಅಪರೂಪಕ್ಕಂತ ರಜಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ
ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವವನು. ಮತ್ತು ಮೊದಲಿಂದಲೂ ಹೊರಗೇ ಬೆಳೆದವನು.
‘ ನನಗೂ ಒಬ್ಬ ತಮ್ಮ ಇದ್ದ. ’ ಅಂತ ಕಾನ್ಷಿಯಸ್ ಆಗಿ ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೀಗ. ಅಷ್ಟು
ಮರೆತಿದ್ದೇನೆ.
ಮೊದಮೊದಲು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದವನು, ಈಗ ನೆನಪಿಗೇ ಬರುವುದಿಲ್ಲ.
ಆದರೆ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನ ಸಿನಾರಿಯೋ ನೆ ಬೇರೆ. ಸದಾ ಮನೆ-ತೋಟದಲ್ಲೇ ಲೈಫು.
ಮನೆಯ ಒಂದೊಂದು ಮೂಲೆಗೂ ‘ ಪವಿ ’ ಯ, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಮೈಲಿಗೆ ಇದೆ.
ತಮ್ಮಗಳ ಭಾವ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ,
ಒಂದೊಂದು ಮೆಲುಕುಗಳಿಗೂ,
ಸುಖ-ಸಂತೋಷ,
ನೋವು-ನಲಿವು,
ಮುನಿಸು ಮುಂತಾದವಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಅವರು ಒಳಗೊಳಗೆ ಬಂಧಿ. ಕಣ್ಣ ಮುಂದಿರುವಾಗ ಮಾತ್ರ, ಅವರ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ನಾವು ಆಕ್ಯುಪೈ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಆಮೇಲೆ, ತೆಗ್ಗಿನ ಕಡೆಗೆ ನೀರು
ಹರಿವಂತೆ ಅವರ ಆಲೋಚನಾ ಲಹರಿಯದ್ದು ಅತ್ತಲೇ ಪಯಣ.
ಈ ನೋಯಿಸುವ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ತುದಿ-ಮೊದಲು ಎಂಬುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಮರುಕಳಿಸಲು, ರಾತ್ರಿ ಬಿದ್ದ
ಯಾವುದೋ ಕನಸಿನ ತುಣುಕು ಸಾಕು; ಊಟಕ್ಕೆ ಕೂರುವಾಗ ಕಮ್ಮಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ ತಟ್ಟೆ ಯ ಕೌಂಟು;
ಯಾರೊಬ್ಬರು ಅವನ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡಿದರೂ ಸಾಕು; ಬರ್ಥ್ ಡೇ; ಡೆತ್ ಡೇ; ಗಣಪತಿ ಹಬ್ಬ;
ದೀಪಾವಳಿ ಹಬ್ಬ; ಜಾತ್ರೆ; ತೇರು; ಇತ್ಯಾದಿಗಳು.
ಮಕ್ಕಳ ಶೋಕ, ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮಂದಿರನ್ನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಬಿಡುವಂತದ್ದಲ್ಲ.
ಅಪ್ಪ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಹಿತ್ತಲಿಂದ ಫ್ರೆಷ್ ಆಗಿರೋ ಹೂವನ್ನು ತಂದು ಅವನ ಫೋಟೋಗೆ
ಸಿಕ್ಸೋದಂತೆ, ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಗಾಳಿಗೆ ಹೂವು ಬಿದ್ದಾಗ ಅಮ್ಮ - ‘ ಅಯ್ಯೋ, ಯಾಕೋ ಕಂದ, ಹೂವ
ಬೀಳಿಸಿಬಿಟ್ಟೆ. ಕೋಪ ಏನೋ ನಮ್ ಮೇಲೆ. ’ ಅಂತ ಆ ಹೂವನ್ನು ತೆಗೆದು ಪುನಃ ಫೋಟೋಗೆ
ಸಿಕ್ಸೋದಂತೆ.
ಕೂತುಕೊಂಡು ಇದನ್ನ ನೋಡೋವಾಗ ಮೆಂಟಲ್ ಆಸ್ಪತ್ರೆನಲ್ಲಿ ಇದೀನಾ ಅನ್ನೋ ಫೀಲಿಂಗ್ ಬರ್ತದೆ.
ಅವರ ಅಸಹಾಯಕತೆ ನೋಡಿ, ಬಯ್ಯಬೇಕೋ. ..? ಅಥವಾ ಇದರಾಚೆಗೂ ಪ್ರಪಂಚ ಸಖತ್ ದೊಡ್ಡುದಿದೆ
ಅಂತ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಬೇಕೋ ..? ಗೊತ್ತಾಗಲ್ಲ.
ಕೆಲವರು ತಮ್ಮನ್ನ ತಾವು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋದಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು , ಕೊನೆಗೆ
ಇಲ್ಲವಾಗ್ತಾರೆ. ನಮಗೆ ಎಲ್ಲಾ ಇದೆ. ಇಲ್ಲವಾಗುವ ಮುನ್ನ, ಬದುಕಬೇಕು. ಒಂದು ಹುಟ್ಟು;
ಒಂದು ಜೀವನ; ಒಂದೇ ಸಾರಿ ಸಾವು;
* * * * *
[ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆ] ಕಥೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆ ತರದ ಬದುಕನ್ನು, ಬದುಕಿ ಹೋಗಿರುವವರ ಕುರಿತಾಗಿ ಇದ್ದ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟೇಷನ್. ಬಿಡುವಿದ್ದಾಗ, [ಇದನ್ನೂ ಓದಿ.]
