ಕನಸೂರು Blog

ರವಿ!! ರೂಪಿ!! ಮತ್ತು ನಾನು(ಚೇತನ್) ಚಳಿಗಾಲದ ಮಲೆನಾಡಿನ ಹಲ ತುಣುಕುಗಳ ಆಸ್ವಾದನೆಗೆಂದು ಹೊರಟವರು. ಮೂರು ದಿನಗಳ ಟ್ರಿಪ್ಪು. ಮಿಜಾಲ್ಟಿಗೆ ಬಂದಿರೋ ಗಂಡು ಮಕ್ಳದೆಲ್ಲಾ ಒಂದೇ ಸಮ ಮದ್ವೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ, ಟೆಂಪೋ ಟ್ರಾವೆಲ್ಸ್ ನಂಥ ಗಾಡಿಗಳಲ್ಲಿ ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದ ನಮ್ಮ ದೊಡ್ಡ ಗುಂಪು, ವ್ಯಾಗನಾರ್ ಗೂ ಸಾಕೆನಿಸುತ್ತಲಿದೆ. ಪ್ರವಾಸದ ಸ್ಟಾರ್ಟಿಂಗ್ ಪಾಯಿಂಟ್ ಹೊನ್ನವಿಲೆ. ಅಂದರೆ ನನ್ನೂರು.  ಬಂದಿದ್ದ ಗೆಳೆಯರ ಅತಿಥಿ ಸತ್ಕಾರ ಮಾಡಿ, ಬೇಗಬೇಗ ಕಾರು ಹತ್ತಿಸುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲರ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸಿಯೇ ತೀರಬೇಕೆಂದು ಹಠ ತೊಟ್ಟಿರುವ ನಾವುಗಳು, ಪ್ರತಿ ಬಾರಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರ ಮನೆಗೆ ಹೋದಾಗಲೂ.. ಮದುವೆಯ ಬಗೆಗಿನ ಸಕಾರಣಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಿ ಪೋಷಕರ ಬ್ರೇನ್ ವಾಷ್ ಮಾಡುವ ಯಾನೆ ಫಿಟಿಂಗ್ ಇಟ್ಟು ಬರುವ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಸಾಂಘಿಕವಾಗಿ ನಡೆಸುತ್ತಲಿದ್ದೆವು. ಈ ಬಾರಿ ಬಲಿ ಕಾ ಬಕ್ರ ನಾನು. ಸಕ್ರೆಬೈಲು !! ಪಸ್ಟು ವಿಸಿಟ್ ಕೊಟ್ಟ ಸ್ಥಳ ಸಕ್ರೆಬೈಲು.  ಸಕ್ರೆಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಆನೆ ಬಿಡಾರವಿದೆ. ಆನೆ ಸವಾರಿ, ಆನೆ ಸೆಲ್ಫಿ, ಸೊಂಡಿಲು ಆಶೀರ್ವಾದ ಎಲ್ಲವೂ ಇದೆ. ರಜಾ ದಿನವಾದ್ದರಿಂದ ಆನೆಗಳನ್ನ ನೋಡೋದಕ್ಕೆ ತುಂಬಾ ಜನ ಮುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಒಂದೊಂದು ಸೊಂಡಿಲ ಆಶಿರ್ವಾದಕ್ಕೂ ಹತ್ತು ರೂಪಾಯಿ ನೋಟು ಸೊಂಡಿಲ ಸಂದಿಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ನೋಡಲು ಮಜವಾಗಿತ್ತು. ನಾವು, ಸೊಂಡಿಲಿನ ಏಟಿಗೂ, ಕೋರೆ ಹಲ್ಲಿ

ಸೆಕೆಂಡ್ ಹ್ಯಾಂಡ್ ಕಾರು ಕೊಡಿಸಿದ್ದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ಆ ಕಾರನ್ನು ಮನೆವರೆಗೂ ತಂದು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವ ಕರ್ಮವು 'ಕರುಣ' ನ ತಲೆಗೇ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿತು. ಕಾರು ಬೇಕು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡಾಗಲೇ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಕಲಿಯಲು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬುದು ಅವನ ವಾದ. ಆದರೆ ಕೂಸು ಹುಟ್ಟದೇ ಕುಲಾವಿ ಹೊಲಿಸೋದು ಬೇಡ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿ. ಅಂತೂ ಬೈದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಮನೆವರೆಗೂ ಕಾರು ಓಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ. ಅಮ್ಮ; ಕಾರಿಗೆ ಭರ್ಜರಿಯಾಗಿಯೇ ಪೂಜೆ ಮಾಡಲು ಅನುವಾದಳು. ಅಪ್ಪನಂತು, ‘ ಎಷ್ಟು ಕೊಡಬೋದು ಹೇಳಿ ಕಾರಿಗೆ..? ’ ಅಂತ ಪೂಜೆಗೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಊರಿನ ಸಹ ವರ್ತಿಗಳಿಗೆ ಕೇಳಿ; ಕೇಳಿ; ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಬೀಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಅಭಿಮಾನಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ; ತನ್ನ ಮಗ ಮೋಸ ಹೋಗದೇ ವ್ಯವಹಾರವೊಂದನ್ನು ಕುದುರಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾರು ತಂದಿದ್ದಾನೆಂಬುದನ್ನು ಪದೆಪದೆ ಕ್ರಾಸ್ ಚೆಕ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ. ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಸಂಭ್ರಮಗಳನ್ನು ಮರೆಸುವಂತೆ ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವರ ಅತಿಯಾದ ವ್ಯವಹಾರ ಜ್ನಾನ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಕಾರಿನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಚೌಕಾಸಿ-ಡೀಲ್ ಅನ್ನು ಕರುಣನ ತಲೆಗೆ ಕಟ್ಟಿ ನಾ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದಿದ್ದೆ. ಪೂಜೆ ಸಾಂಗವಾಗಿ ನಡೀತಲಿತ್ತು. ಅತ್ತ ಕಡೆ ಕಾರಿನ ಗುಣಗಾನ ಮತ್ತು ಅವಗುಣಗಾನದ ಕೆಲವು ಮಂತ್ರಗಳೂ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಹೇ!! ಪೆಟ್ರೋಲ್ ಕಾರಾ… ರೀಸೇಲ್ ವ್ಯಾಲ್ಯೂ ಕಮ್ಮಿ. ಯಾರ್ ತಗೋತಾರೆ.? ಜಾಸ್ತಿ ಆಯ್ತೇನೋ, ಮಾಡೆಲ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಳೇದು ಎ

ಟೀ ಕುಡಿಯೋದಕ್ಕೆ ಯಾವಾಗ ಎದ್ದೋಗದು ಅನ್ನೋ ಯೋಚ್ನೆಲಿದ್ದಾಗ ಸರಿಯಾಗಿ, ನಟ್ಟ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ. “ಹಲ್ಲೋ…ದೇವ್ರು  ಯಾರಪ್ಪ..?” ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾ ಆಫೀಸಿಂದ ಎಸ್ಕೇಪ್ ಆಗಿ, ಹೊರ ಬಂದೆ.  ಹೊತ್ತಲ್ಲದ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಿರೋ(ವಯಸ್ಸಾಗಿರೋ.. ) ಹುಡುಗರ ಕಾಲ್ ಬಂದರೆ, ಅವರು ಹೇಳೋಕ್ ಮುಂಚೇನೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕಂಡ್ ಬುಡಬೇಕು, ‘ಮದ್ವೆಯ… ಮಮತೆಯ ಕರೆಯೋಲೆ ‘ ಅಂತ . ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ನಟ್ಟ ನಗುವ ಸದ್ದು ಮಾತ್ರ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. “ಹೇಳೊ ಮಾರಾಯ ದೇವ್ರು ಯಾರು ..? ” ಅಂದೆ. “ಇಲ್ಲೇ ಮಗಾ.. ಸಾಸ್ವೆಹಳ್ಳದಿಂದ, ಒಂದು ದೇವಿ  ” ಅಂದ. ನಾನು, ನಟ್ಟ ಪಿಯುಸಿ ನಲ್ಲಿ ರೂಮ್ ಮೇಟ್ಸು ಗಳು. ಹತ್ನೆ ಕ್ಲಾಸು ಓದುತ್ತಿದ್ದ, ಒಂದು ಹುಡುಗಿನ ಅವ್ನು ‘ನಮ್ಮ ದೇವ್ರು’ ಅಂತ ಕರೀತಿದ್ದ. ಆ ನೆನಪಿನ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಆತನನ್ನು ರೇಗಿಸಲೆಂದೇ “ದೇವ್ರು ಯಾರು..? ” ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದು. ಹುಡ್ಗ ಒಂದ್ ಸೆಕೆಂಡ್ ಫ್ಲಾಶ್ ಬ್ಯಾಕ್ ಹೋಗಿ ಬಂದ ಅನ್ಸತ್ತೆ. ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥಕ್ಕೆ, ಮದ್ವೆ ಗೆ ಎರಡಕ್ಕೂ ಆಮಂತ್ರಣ ಕೊಟ್ಟು, “ಅಪ್ಪಾಜಿ  ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಕೊಡು ” ಅಂದ. ” ನಮ್ಮಪ್ಪ ನ್ನೇನೊ ಕರೆಯೋದು. ನಾನೇ ಹೇಳ್ತೀನಿ ಬಿಡು ” ಅಂದೆ. ಅವರಿಗೂ ಕರೆಯಲೇ ಬೇಕೆಂದು ಹಠ ಮಾಡಿ ನಂಬರ್ ಪಡೆದುಕೊಂಡ. “ನೀನು ಮದ್ವೆ ಆಗು… ನೀನು ಮದ್ವೆ ಆಗು… ” ಅಂಬೋ ಕೊರ ಕೊರ ಕೊರ ಅನ್ನೋ ಗ್ರಾಮಾ ಫೋನು ಮತ್ತೊಂದು ರೌಂಡು ನಮ್ಮನೇಲಿ ಪ್ಲೇ ಆಗತ್ತೆ. __________________________________